Poezi nga Nafi Çegrani

Nafi Çegrani

 

 

LUGJE TE VERDHA

 

Lum kush bën jetë engjullore

në këtë shterzim kohe

së paku njëmijë e një net

do të mbetet i shndërruar

në përrallë si hije ere

asnjëherë nuk u takua me hijen

që ta çveshë nga kostim terri

në këtë kërthizë kohe

e do edhe koha që ka etje

të mbetemi vetëm të vetes

mik në këtë shartim dite

edhe për një fjalë e këngë

mjafton të jetohet prore

dhe kështu e do koha

jeta në shtiza

shekujt e bëjnë të veten

kuvendojnë kreshnikët

mes Lugjeve të Verdha.

 

 

PËRTEJ KUJTESËS!

 

erdhe me terrin e parë

mbolle trishtim

për ditën e lodhur

dhe vrapin e kthimit

asgjë s’ndodhi e ndodhi

si në fantazmë

harrova fillimrrëfimin

nëpër xhamat e hukatur

hetova shushurimën e gjethit

dhe hijen e erës

kush më ka faj që kujtesa iku

në kthiza të gjata

imzot, më ndihmo të dal n’dritë

për të marrë udhë të largët

përtej grilave të kësaj jete

zot, ndalo erë e mos më bë vrerë

kur mbetem jetim pa kujtesë,

përtej vitesh

skëterrë.

 

 

PLAGËT E NJË SHEKULLI

 

Përtej shekulli plagë

përtej largësive

ngritet piramidë e kujtimit

dhembja kurrë s’mbetet vetmitare

kot mundohesh ta zësh hijen

të çarat e motit të lënë topall

pas mugëtirrës

kurrë nuk mund ta dashurosh vetminë

Vetminë në kullë

përqafon dhembja

hajnat e natës vjedhin

mallin cullak

përtej largësive i vonuar

mbetet vegimi i vetmuar

përtej horizontit,

majë Korrabi,

Kalorës me nëntë plagë!

 

 

NJË VASHË!

 

1.

Një vashë

me një gaz e një përflakje,

në sy:

me një lot të tharë,

një psherëtimë e një mall,

që digjet nën harkun blu…

2.

Një vashë

që sjell puhi në ecejake,

në buzë:

me një fjalë të blertë.

Me një duf të sertë,

që mbeti imja përjetë!

3.

S’di ku më humbi loti yt i verbër,

të cilit kurrë nuk ia njoha thellësitë:

Në krijesat fatkeqe rrallë humbim si njerëz,

dhe po kaq rrallë fitojmë si perënditë,

e perënditë kanë etje

si vashë e virgjër...

 

 

VITE E VRAGË

 

Një përroskë më bekoi

dhe, si të kish pritur çastin fatlum,

shteroi sakaq,

në brinjë të Malit të Thatë…

përballë sytë e Sharrit.

Kraharori m’u ça,

siç ndodh kur bie sëpata në trung.

Një zjarr më prushëroi në gjak!

Me gjuhë guri skalita

kujtimin e puthjeve,

në stinën e luleve!

E nëntë palë rrudha

në mes të ballit i prita,

si vragë të vuajtjeve

në vite të zhubravitura

ku jam djegur

një mijë hërë,

vite e vragë malli

që dhembin thellë…

 

 

QIELL ME SHI NË TIRANË

 

Përtej reve të Dajtit

zogu humb fluturimin

Tirana e përgjumë

largësia futet në mes

majash horizonti

qielli është me barrë

në Qafështamë

edhe pak fillon lindja

se po bubullinë

kaloi andej Krrabës

zjarrshëm pa gjuhën rrufe

do të bie shumë shi

në Tiranë

moti qielli është me barrë

do të bjerë shi tërë natën

Mjellma e bardhë

do të lind zogun

e saj të mbarë…

Shqiponjat e vogla

fluturojnë nga deti

me valë dashurie

si në gojëdhënë...

 

 

NËNAT TONA MALËSORKA

 

Lindin e rrisin trima

më tepër se sa hapen varre

kanë halle Nënat tona

kur bijtë i gjuajnë vetëtimat

nuk u druajnë kurrë mjegullave

as reve të zeza mortore

Nënat tona ulen në tokë -

dhe bëjnë be në fëmijët

dhe kokën e tyre

në tokën stërgjyshore.

Nënat tona, malësorka

që lindin djem mali

e cuca sorkadhe

shqiponjat fluturojnë

majave në përqafim

Sharrjanët hapin sezame,

se kështu e ka jeta

dhe saga jonë

në etjen e Ballkanit.

 

 

VARGJE PËR VASHËN

 

kur më kaplon heshtja

i këndoj dashurisë

dhe vashës...

m’i fal sytë

sytë e tu të etur

o zot

t’i këpus dy lule

për bukurinë e gruas

vetëm një çast

të jetoj me ëndrrën e saj

sonte

më erëmoi trëndafili...

është dimër në zemër

mbiu lulebora

mund të ëndërrohet

kur vjen pranvera

ti më shfajëson

që të këputa njëherë

e kuqja e shegës…

 

* * *

Dhe përsëri këndoj

për vashën

dhe etjen

në buzët e saj

vetëm kënga e klithja

tash banojnë pa kulm

me zogjtë e trembur

në Kosovën e ringjallur!

Në sytë e tu e kuqja e bozhurit

ngjyrë qielli dhe trëndafili

në fustanin tënd blu

buzëqeshje zymbili...

Në ballin tënd si bjeshkë

hullira të buta kujtimi

mallin ma kallë si eshkë

n’vargun që s’vyshket shikimi.

Qan e këndon qyqja dhe bylbili.

lind e vdes në buzë

me barrën e shekujve

dhe përherë mbetet mallë

tejpërtej i bie flakës

stinët kaloj zbathur

me barrën e mallit

anë e kënd i rash kohës

vetëm zjarri më bëri hi

për Kosovë e për Shqipëri!

 

* * *

para hapit të ndarjes prore

unë u bëra puhi magjepse

ti u bëre barë përjetësie

me flokët tua të zeza korb

i thurre kurorë lule bozhuri

dhe ike me vegimin

nëpër Lugje të Verdha

erëmon tokë e plagë bojëdeti

gjethet dhembjes i pikojnë trishtim

nëpër buzagaz ndalet fjala...

ti erdhe e s’më gjete më

hijen e more hyjnore për kujtim

një copë diell të thyer

të mbetën shqim!

 

* * *

sytë shkrepin si agime të bardha

lulezambaku e prek mugullimin

dhe vlagën e përmallimin

në pelerinën e natës pushon pulëbardha

vjen e përvidhesh nëpër ëndrra

njëmijë ngjyra prore

vetëm një vegim

dhe buzagazi i saj

pikturë dashurore

magjepsej në dejt e mi

portreti i vashës

me hënën në qepallë

kurorë perëndeshe...