Fabula nga Vangjush Saro

Fabula

Nga VANGJUSH SARO

Dajti dhe kullat

Një tufë me kulla,

poshtë në Tiranë,

Dajtit kryelartë i thanë:

-E shikon or mik, puna si vjen?

Ja tek jemi kokë më kokë,

ti dhe ne.

Me pak fjalë,

asgjë më shumë nuk ke.

Dhe Dajti

i qetë,

i patrazuar,

ua dha përgjigjen shtruar-shtruar:

-Dëgjoni, moj zoçka,

fodulle sa më s’ka. 

Edhe ju të larta jeni

e të mëdha,

aq sa ia morët frymën njerëzisë

e bëtë atë të shkretë qytet,

pis…

Por unë, o betonka,

këtu jam i lirë,

flas vetëm me Zotin, me ajrin e dlirë.

Dhe zili nuk kam askënd,

pothuaj.

Me nder,

as edhe pronarët tuaj…

Lumi

E gërryen sa mundën

ia prishën shtratin...

Dhe kur ai vërshoi

e përmbyti dynjanë,

filluan ta shajnë:

-Je çmenduar, ke shkarë.

Na bëre hatanë.

I marrë!

Dhe lumi i shkretë,

i lodhur, i lënduar:

-Jam çmendur, kam shkarë,

është e vërtetë.

Veç ju, para meje,

o të uruar...

E vërteta dhe gënjeshtra

E vërteta dhe gënjeshtra

Bënë fjalë sonte.

Kush jam unë

e kush je ti(!)

sherri nuk mbaronte.

E vërteta skuqej,

dridhej

dhe bënte çudi:

-Ti shpeshherë del para meje.

Si ka mundësi?

Kjo nuk shkon, këtu ka hile.

Pse të vuaj unë?

Përse ty,

moj motër skile,

të duan më shumë?

-Epo, tha gënjeshtra plakë,

jeta është lak.

Njerëzve ua ka ënda

t’i gënjesh nga pak...

Gomari

Gomari, thonë,
është i urtë:
Kullot në gjemba
edhe mban drutë.
Duron të shara
edhe shkopinj.
Shqyhet
për miq e fqinj.
Gomari, thonë
është i urtë:
I japin dru
dhe…i mban drutë.

Por ndodh që kupa mbushet plot
dhe kafsh’ e urtë
s’e gëlltit dot.
Kështu durimi
në shkelma përfundon
dhe...mjerë ai
që i provon.