Cikël poetik nga Mimoza Sali

Nga libri "Lëkura e gjarprit"

Kërkoj bekimin tënd

Kërkoj bekimin tënd,

Mos më mundo,

qepallat janë mbytur nën rrezet e lotëve

dëshira fle në shtratin e vesës së mëngjesit

shëndeti shpirtëror ka ngritur një pellg grimcash

dhe presin vetëm një buzëqeshje

kangjellat janë ndryshkur

lumturia ka marrë arratinë nga mosmirënjohja.

Kërkoj bekimin tënd

Mos më torturo pas portës së mbyllur...

Kam shekuj që pres... pres... pres...

dashuritë rrinë varur si pikëpyetje

vendimet mbetën si testament i pluhurosur

në sirtarët e ndërgjegjes së vrarë...

Hëna më vështron si pasqyrë vdekjeje

Yjet më ndjekin nga pas si përbindësha

Unë ndjej dhimbjen e sfilitur nga gënjeshtrat

Errësira shtron çarçafin e përjetësisë...

Kërkoj bekimin tënd

Të jetoj, të ndjej se jam njeri.

Kërkoj bekimin tënd

Pse jeni kaq antihuman, o njerëz?

O Zot, jam larg…shumë larg…

Në mëngjes më troket si degë e thyer mbrëmja…

si paralajmërim i erërave të errësirës…

në mbrëmje më hynë nga dritarja, ngjyra gri e mëngjesit,

ngarkuar mbi shpinë me pështafin e reve…

Një zë i largët më thërret: Merrma dashurinë!

Mos ma lërë të vetmuar në breg të detit,

A s’i sheh që valët duan të ma murosin…?

O Zot, jam larg…shumë larg…

Nuk dua të vonohem për të shpëtuar zërin e dashurisë,

Por për të arritur deri atje, kurrizi im i sfilitur do të kapërcejë

njëqind male dhimbjeje, njëqind vjet të grisur si letra pa vlerë…

dëshira ime, gjysmëtretur udhëve të emigrimit nuk arrin…

O Zot, kjo botë ka varur hijen time

ia ka besuar baladës së shekujve mizorë

ku gjurmët e tyre kanë ngjyer gjurmët e hijes sime

Për të shtegtuar me yjet e errësirës, larg, shumë larg,

Përtej dashurive, që dergjet brigjeve të detit Adriatik

Bri bustit të Mujo Ulqinakut në qytetin e lashtë Ilir

Aty, dashuria ime përpëlitet nën barin e njomë

Dhe unë po vdes për të mbledhur fijet e barit…

Vizitorja e galaktikës

Mbështillem me pelerinën e reve

rrokullisem nëpër skutat më errëta të hapësirës

dhe luaj me errësirën siç lot ajo me mua,

duke gërmuar të gjej rrënjët e diellit.

Dielli kishte nënshkruar në KULTIN e tij:

-Nuk ke çelësin e duhur për t’më shijuar...

Vesha kostumin e kuqërremtë të perëndimit

Për të përkëdhelur flokët e hënës

Hëna kishte lëshuar hiret në prehër të yjeve

Dhe bënte dashuri me hijen e diellit.

Ndala çapin e magjepsur, grisa çarçafin e errësirës...

Dhe varem në degëz të një ylli që më ndiqte me amshim

-Eja, tha, - eja, ma jep dorën, ti je vizitorja e galaktikës.

E dashuroj si Jezusi kryqin

Askush më mirë se unë nuk e njeh dashurinë e detit

Buzëmbrëmjes shëtisja nën fëshfërimën e vetmisë

Më ndiqte pas hija e hënës, që fërkohej pas kurmit tim si gjethnajë

Për të përkëdhelur kockat e dhimbjes së largimit,

dhe për të më thënë se për ty kam mall…

Tërë jetën time e kam dashur këtë breg,

që shtrin krahët në qytetin më të bukur të botës,

Durrësin, ku unë kam qarë për herë të parë,

Ku më ka dalë dhëmbi i parë dhe sot që jam bërë grua

E dashuroj si Jezusi kryqin, si mali gurin, si buka grurin…

Era e fatit

Një lule e rënë në udhën e pashpresë

Pret erën e fatit për t?u shpirtëruar?

Ndoshta era është dashuruar me vjeshtën

Dhe fryn drejt gjetheve zverdhaluqe

Që kalben nën këmbët tona...

Flatrat e erës rrahin parmakët e ballkonit tim...

Dhimbja e gjetheve të përhumbura nga era ulërinë, ulërinë...

E ku i dihet ku i shpie era e udhës së fatit?

Një njeri

Imazhi i dritëshpresës

Thyhet n?mur

t?mbiekzistencës...

Njeriu i papunë...

Pikturon në sofër

Vdekjen,

Për të pagëzuar

Urinë?

Loti i ëmbël

Jam

Vesa e lotit

Në trungun pa gjethe të një lisi.

Jam

Loti i ëmbël

Të ujis

Klithmat e gjymtyrëve.