Viola Isufaj: Ti pa ty-une pa mua

Viola Isufaj

Ti pa ty-une pa mua

Ti, pa ty;

(unë pa mua)

-Eja.

-Po.

-Veçanërisht e bukur, sot!

-Je i mirë, kur do.

-Edhe ti. Veçse si rrallëherë ke filluar të mos dëgjosh nga njëri vesh.

-Ëh…..?????!!!!!

-… tingëlloi keq, por…

-Çfarë?

-Nuk është aq e hijshme sa ti.

-Çfarë?

-Kjo që ke veshur...

-…Kjo që kam veshur? …O, si harrova të njoftoj kalamajtë se po largohemi!

-Epo, nuk do të vonohemi dhe aq, jo...

-E, po do të shqetësohen ata. Në fakt, do të shqetësohem unë për ta.

-Përse kaq e papërqëndruar ti kohët e fundit?

-As vetë s’e di.

-Ka ndryshuar diçka?

-Kurrsesi!

-Asgjë, asgjë?

-Asgjë, askurrë!

-Dje nuk dilje nga uji dhe pse u bëmë vonë. Për herë të parë nuk më dëgjove kur të thirra.

-E vërtetë kjo.

-Pra, ka diçka që të thërret më fort se unë: uji.

-As që e dija këtë. Është gjenetike, tani që e mendoj. Edhe fëmijët, nëse e ke vënë re, e duan gjithnjë e më shumë ujin…më kanë ngjarë…

-Shpresoj mos të nisin të të ngjajnë për këto veshjet që parapëlqen papritmas kohët e fundit…

-Po tjetër?

-Dhe për muzikat e dalldisura… dhe për ato kërcimet… dhe për telefonat pa pushim… dhe për pulitjen e qerpikëve …që ftojnë pëllumbat rrotull teje…dhe për zërin ashtu, ultra të ëmbël … dhe për marrëdhëniet ekstramiqësore… dhe për mënyrën si më shkatërron sistemin nervor ditë pas dite.

-Si ta shkatërroj sistemin nervor?

-Sa mendoj se mund të të vras ndonjëherë.

-Mund edhe mos të më vrasësh. Unë nuk jam ashtu. Nuk bëj ashtu. Ne nuk jemi njëlloj. Nuk mund të jemi njëlloj. Mos u mundo kot.

-Mirë, e mbyllim.

-Ne nuk jemi baraz. Nuk mund të jemi.

-Mjaft, tani, mjaft, e lëmë këtë bisedë.

-Ti më the se kur të martoheshim do të ishim të qetë.

-Nuk do ti të jemi të qetë. Ti përdor kundër meje vogëlsira të hershme.

- Dhe aq vogëlsira, nuk ishin, jo. Aq më pak “të hershme”. Nëse ndjeje se unë nuk të mjaftoja…nëse ndjen se unë nuk të mjaftoj…

-Nuk ndjeja se nuk më mjaftoje; nuk ndjej se nuk më mjafton. Ndjehesha thjesht keq…ende ndihem po aq keq…

-Përpara se të martoheshim, kishim bërë një pakt.

-Nuk shkon ai pakt. Dhe nuk është pakt.

-Po ti e pranove. Mendon se është bukur që fëmijët…

-Mjaft me këtë historinë e martesës dhe të fëmijëve. Nuk i kemi. Fëmijët e vetëm jemi ne. Ne jemi kalamajtë tanë… A shkojmë në Tunizi për pushime? Mbase qetësohesh.

- Nuk e ndjen pak të fëlliqur atë vend të më çosh dhe mua?

-Ma dha koka. A do t’u japësh fund këtyre?

-Nuk dua të të bëj me dhembje koke, por a nuk ke problem të të ngatërrohen kujtimet? A nuk duhet të ekzistojë një vend i veçantë për mua? Një vend i hijshëm? Apo vetëm veshjet duhet t’i kem më të hijshme?

-Fundet i ke si funde laviresh, me thënë atë që është.

-Nuk më besohet se je kundër lavireve.

-Mos më përdor kundra atë që të kam rrëfyer vetë dhe që e ke kuptuar keq. Sa pak fisnike je!

-Ti do vetëm të më kesh në krah. Do vëmendjen time ndaj teje. Të duhem.

-Po flet gabim.

-Fëmijët do t’i lëmë vetëm, nëse nisemi me pushime?

-Lëre këtë historinë e fëmijëve, se po më luan mendsh!

-Martesa jonë po shkon keq e më keq.

-Dreqi e mori, jepi fund, dreqi e mori. Mjaft me këtë lojë!

-Ti e pranove lojën. Luaj me mua tani.

-E çmendur! Sa mirë që nuk pranove të martoheshe me mua!

-E sheh? Ja ku e provuam martesën. Dështoi.

-Provuam thjesht një lojë.

-Ja që e provuam.

-Vetëm psikopatitë e tua provuam. Ti je skozofrene.

-Nuk jam skizofrene.

-Zbrit nga makina ime se më çmende. Ke marrë ndonjë bar?

-Makina është e të dyve. Mos ke marrë ti bar!

- …ou! freno…freno…aaaaaahhhh!

…

…

-Ah …

-Ah, Zot!

-Zot!

-Je mirë?

-Po, po s’më besohet.

-Jemi të dy mirë.

-Duket sikur jemi shpirtra që kemi dalë nga trupat.

-Tamam.

-Për pak do të kishim përfunduar aty.

-Mos fol më. Vetëm kur e mendoj…

-Do të vdisnim aty. Ti dhe unë. Dhe bisedat tona...

-Po. Por më mirë mos fol tani. Të qetësohemi.

-Dhe ti, dhe flokët e tu, dhe sytë, dhe mbrëmjet tona, do të kishin përfunduar aty…

-Dhe fjalët e tua që më bënin për të qeshur…dhe mënyrat e tua që më qetësonin…vërtet, tani e kuptoj sa më qetësonin…

-Po për pak…gjithçka kemi kaluar do të ishte veç një grimë. Nesër do të njoftoheshin emrat tanë…e merr me mend?

-Nuk dua të përfytyroj. Mos më bëj të mendoj gjëra të tilla. Dua vetëm të të përqafoj.

-Jam me ty. Kam qenë gjithmonë.

-E harroj shpesh që ti vjen erë kaq të mirë.

-E harroj që ti mund të jesh dhe i butë.

-Qëndro pak këtu, në kraharorin tim. Rri pak pa folur. Mirë, shpirti im?

-Mirë.

…

-Do ta ndërroj fundin.

-Shumë mirë.

-Nuk vesh më kurrë funde të tilla, më dëgjon?

-E sheh? E sheh? Bëhesh vërtet e mirë kur do!

-Asnjë tingull nga ata që të mërzisin s’do të dëgjosh më.

-Të lumtë!

-Dhe do të shmang çdo gjë dhe këdo që mund të të shqetësojë.

-Do të bësh dot këtë? Të shmangësh këdo?

-Jo vetëm kaq, por do të të zgjoj ëmbël çdo mëngjes.

-Ej, vajza ime e vogël m’u rikthye!

-Nuk do të kemi më grindje, jo!

-A thua vërtet?

-Ta premtoj!

-Kisha kaq shumë nevojë ta dëgjoja këtë. Dhe kam gjithmonë kaq shumë nevojë për ty!

-Ti ke nevojë për mua!!! Të duhem unë!!!

-E thua kaq shpesh. Ç’kuptim ka kjo?

-Që ti nuk kupton ndryshimin. Ti refuzon të kuptosh.

-Phhhhhhhhhh… Zbrit e kundro, sa të rregulloj makinën.

-Mund të qëndroj brenda sa të rregollosh makinën. Si gjithmonë, apo jo...

-Këtu s’mund të të shohë askush, veç meje. Jemi vetëm ne të dy si në kopsht të Edenit dhe ti je kaq e bukur!

-Ej, paske dashur të më shmangësh shikimet e të tjerëve, zemër, ë?

-Ndoshta. Si padashur, pak… Vetëm ndonjë keqkuptim jam përjekur të shmang.

-Ato fjalë që më the në fillim…

-Ah, ato fjalët...isha vërtet i nxehur. Më fal.

-Po ato fjalë që më ke thënë gjithmonë?

-Kam qenë gjithmonë shumë i acaruar. I lodhur. Më fal. Zbresim, tani?

-Qenka mirë këtu.

-Ja, këto janë tokat e mia.

-Në vend shumë të përshtatshëm.

-Do të di t’i shfrytëzoj. Do të kem fitime kolosale. Mund të shkojmë në Karaibe, atëherë.

-Nuk është se dua të shkoj në Karaibe. Nuk kënaqem.

-Të lumturojnë kënaqësitë e vogla?

-Po.

-Për çfarë ëndërron ti?

-Për kuaj. Për shëtitje. Për ty. Për një martesë të bukur dhe dy fëmijë.

-E çuditshme je; në të gjithë botën të kërkosh, si ti nuk gjen.

-E çuditshtme jam. Po ti, prandaj më do.

-Po, mesa duket, prandaj. Po ti, më do ndopak, ti?

-Po. Të dua.

-Atëherë, pranon të martohesh me mua?

-Jo, nuk pranoj.