Janko Pali: Romantizma

R O M A N T I Z M A

  

nga  JANKO PALI

 

 

Fletorja Nr. 24 shkruar me makine shkrimi ne vere te v. 1945 ,vargje 1694 ka si n/tituj:

 

 

Permbajtja :

 

===================

 

 

Romantizëm

 

Zakoni Lab

 

Zakoni Lab

 

Njera pas Tjatrës

 

Pajtim me gjëndjen

 

Pajtim me Veren (beharin)

 

Vera  ' 45 (behari)

 

Pas verës (beharit).

 

==================================

 

(Botohet per here te pare,lexim te kendshem Ju uroj,sinqerisht _ pjp)

 

 

 

 ***

 

Në fund të Qershorit shkollat u mbyllën

 

mendova i lirë, isha për shtëpinë !

 

Mendova të ikja në shtëpi të kthej

 

dhe muajt e verës në fshat të defrej .

 

 

 

Mjaft më shkoi mëndja telashe kam pasë

 

me pelegrinazhe tej përtej kazasë

 

De e de gjat luftës gjithë ato brenga

 

që pa shërim hala, dergjen ketu brenda.

 

 

 

Pa le trasferimet që gjat vitit pata

 

ndoshta se gjat luftës s’isha për lëvdata  !

 

Për deri sa shokët prapa nuk i mora

 

në mal të më rifte, lufta apo bora.

 

 

 

Të kisha edhe unë pjesën time lufte

 

Hë ! dhaskal i mjerë në ç’kanal u fute.

 

Emërohem Fratar,shkoj Kuç e Ramicë

 

Shkoj Himarë, Piqeras, Sasaj, Selenicë.

 

 

 

Këtu rehat isha muaj pesë a gjashtë

 

kisha për banim një çati me kashtë.

 

Por fundi rehat isha,punë jo tepruar

 

dhe thashë se verës do të jem qetsuar !

 

 

 

Sa të nisë prapë puna për më tutje

 

ku do shërbej mot Konispol a Krutje ?

 

Për ku vallë torbën përmbi sup do var

 

siç ka qënë puna e kujtdo dhaskal !

 

 

 

Që kur vin shtatori gjithë ethe ishte

 

se s’dinte për ku kuadri e kishte.

 

Thashë pra se verës fundi mir’ do jem

 

rehat dy a tre muaj në shtëpi me djem !

 

 

 

Do dëfrej si duhet kur të shkoj në fshat

 

se do jem i lirë se do jem rehat.

 

Do të shkoj mengjezit në Megajth në fushë

 

do piqem me pemë, fiq a dardhë e rrush !

 

 

 

Do zbres në balçenë, do të mbledh domate

 

do gjuaj për drekë disa burdullake.

 

Disa burdullake për të bërë sallat’

 

e ku ka më mirë se jeta në fshat ?

 

 

 

Do shkoj të bëj banjo në det a në diell

 

ku ka më të bukur në gjith’ botën qiell ?

 

Si ai vëndi tonë atje ku kemi lerë

 

gjithëmonë i kaltër me fresk e me erë !

 

 

 

Gjithëmon’ i kaltërt e pa re gjat verës

 

ashtu e pat njohur kurdo her’e herës.!

 

Do të dal mëngjezit siç kisha zakon

 

në breg të Argjilesë, të ri mbi poton.

 

 

 

Të shijoj një pamje oh një panoramë

 

horizont të gjërë pa kufi pa anë.

 

Nga e djathta shef vargjet me male

 

nga e majta Borshi me përrenj e vale !

 

 

 

Nga përpara shtrihet një det blu i qetë

 

me dallgë që ecin krej pa zhurm’e lehtë !

 

Nëne sy e ndenjur fush’ e Qeparoit

 

një fushëz e vogël që prodhon çdo lloj !

 

 

 

Syri sa të prehet, kudo gjelbërime

 

plepa qepariza,pylle me ullinj !

 

Balçetë të stolisur me tel të rrethuar

 

ç’bëjnë kur punojnë të njeriut duar !!

 

 

 

 

 

 

 

Limoj, portokalle, sa mirë dallohen

 

nër pemë të tjera si nuse krenohen.

 

Vreshtat me rrush të shumta në brinja

 

mir’ e fort të mbrojtura me dega mërqinja !

 

 

 

Fiq nga gjitha anët të zez e të bardhë

 

morrait,kurrashër perdhikul me rradhë.

 

Rryp i anëdetit shirit që ndriçon

 

gjat’ për gjat fushës nga vija n’ Hoston !

 

 

 

Çdo mëngjez kecejnë njerës që notojnë

 

fresk që n’ ujë të kripur që pa gdhirë kërkojnë !

 

I shof që bërtasin i shof që shkumojnë

 

ca në fund po kridhen ca mbi uj' qëndrojnë !

 

 

 

Trup i tyre duket që si peshku shket

 

një gullçon se trëmbet,tjatëri gërrthet…

 

Janë gjithë djemosha ata që notojnë

 

dhe mua të mjerit djalërin kujtojnë !

 

 

 

Kur isha dhe unë i ri për tu rritur

 

po isha pa babë bonjak i nemitur !

 

Na pat lënë baba, na pat lënë shpejt

 

n’ Anadoll ku mbeta e më la në djep !

 

 

 

As dy vjet akoma si kisha të mbushur

 

kur këtu më solli nëna,nëna brengfërushur !

 

U rrita bonjak në këtë vënd gur

 

me kushte të jetës që s’të kishin nur !

 

 

 

Që s’të kishin nur që s’të kishin shije

 

kur me gjisht të këmbëve gurëve u bije.

 

Mungonte çdo gjë n’atë kohë të prapë

 

po jeta të nxiste do ta hedhje hapnë.

 

 

 

Po qe koh’ e mirë koha në rini

 

e kush s’dëshëron të ish përsëri ?

 

Me mall e kujtojmë cilido nga ne

 

dhe të gjithë duam përsëri të qe !

 

 

 

T’isha prap’i ri sikur ashtu me brenga

 

vetëm shëndenë po me shpresë denga !

 

Lodra e të rijve me dallgë në det

 

ç’më kujton të mjerin ketu që jam në breg !

 

 

 

Koha e kaluar po më vjen nër mënd

 

tash që pleqëria po më bën baskënd !

 

Tash që pleqëria po më vjen për rreth

 

se të pesëdhjetat pak e pak po hedh !

 

 

 

Se të pesëdhjetat tani po afroj

 

dhe për ç’kam kaluar kthehem e dhikoj !

 

Kujtoj djalërinë që s’më kthehet më

 

se kështu jallania për të gjithë u bë.

 

 

 

Dikur tej me detin përtej e përtejë

 

diçka syrit duket që larg të shkelqejë.

 

Zbardh në drit’ të diellit si shënj’ e dalluar

 

mos është një barkë duke udhëtuar ?

 

 

 

Mos është një vel ndërë i anive

 

që bën udhëtim rreth e rreth nisive ?

 

Niseve që duken karshi nesh në JON

 

dhe që fqinji i Jugut mban edhe sundon ?

 

 

 

Apo një fantazmë përmbi detin shket

 

si në t’ Halimasë një mijë e një net ?

 

A mos është pamja e një shpendi kollos

 

që nga largësia këtu mezi sos ?

 

 

 

Mos është një ëndër mos  një ideal

 

a mos rrot’ e fatit që po shkon ngadal ?

 

Dhe vazhdon mendimi aty ku qëndroj

 

tuke kqyr’me ëndje gjithë ç’ka kundroj !

 

 

 

Do ta mbaj një libër edhe do lexoj

 

edhe kur të lodhem pamjen do shijoj.

 

Pamjen feereike që të paraqitet

 

Ja Hund’ e Qefalit, Borshi me Haliqet !

 

 

 

Duket Piqerasi më tutje Lukova

 

larg dy çapa kali gjëndet Hundecova.

 

Ja dhe Heremecet e prapa Saranda

 

një qytet i vogël po që ta ka anda.

 

 

 

Që nga post’ i tij dhe hija që ka

 

do bëhet i jugut një i madh lima !

 

Më tutje Lukovës rruga pallamar

 

Shën Vasil të çon dhe Nivic_Bubar !

 

 

 

 

 

 

 

Majtas shtrihen male mbi Borsh e mbi Fterrë

 

ku përveç kullotave thonë se ka serë ?

 

Thonë se ka serë katran ose pisë

 

se atje rrëmbehej në vakt të Turqisë !

 

 

 

Po...s’kishte zot vëndi, puna dil e metë

 

ndërsa tani populli çdo gjë e ka vetë.

 

Xhebren s’di të lërë as dhe gjë të shkojë

 

dhe çdo gjë për popullin do ta çfrytëzojë.

 

 

 

Fush’ e Borshit majtas një truall pjelluar

 

që e begat ujët që del nga Izvuar.

 

Ujët e Izvorit thua një Bistricë

 

thua lum’në vënd aqë rrjedh shumicë.

 

 

 

Tek buron nga shkëmbi sa shumë zhurmon

 

sa dhe shumë larg, zhurma të shurdhon !

 

ujit të Izvorit s’i është njof dobia

 

Se mbi të s’pat vënë dorë qeveria !

 

 

 

Po tani që populli pushtetin e mori

 

mjaft gjer sot ka ndenjur pa dobi Izvori.

 

Me të do vaditet tërë fush’ e Borshe

 

dhe forca e rrjedhjes të mos shkojë boshe.

 

 

 

Do mund të shërbente si qymyr i bardhë

 

të jap elektrikut thuaj Jugut mbarë.

 

Jemi fort të bindur se kjo do bëhet

 

s’është e mundur më siç ka qënë të lihet.

 

 

 

Shif ! sikur dhe detin po e kap me dorë

 

fusha llënga llënga me kaqë sinorë !

 

Ja ! Porto Palermua, Ja ! mal i  Pihoit

 

Ja ! majat e Pilurit, Blerëz e Vunoit !

 

 

 

Ja ! mali i Çikës, maja Mesimer

 

që pat kallë fashistëve të madh dikur tmer !

 

Rri me dit’ të pritjes dhe shkoj nëpër mënd

 

kush vallë do jetë cili ay vënd !

 

 

 

Që do të më presë vitin që vjen

 

e mira e liga shpejt vjen e na gjen !

 

Pata dhe shpresuar mos fundi mendohet

 

mos këtej ku jam t’ikij më lejohet !

 

 

 

Hesht e mendoj pak vëndet ku kam shkuar

 

që kur për në Fratar qeshë emëruar

 

Më shkojnë si në film nëpër mënd ndodhirat

 

dhe çfarë kam hequr dhe peripecirat !

 

 

 

Vuajtja për ngrënie vuajta për gjumë

 

midis këtij populli të çuditshëm shumë.

 

Në vënd ku shërbeva për një farë koh’

 

s’më qe dhënë e mundur një dëfrim të shoh !

 

 

 

Gjat gjithë kohës në dy dasm’ u ndodha

 

dhe mirë zakonet e tyre vrejta dhe vëzhgova.

 

Qen’ të kufizuar s’bëjnë shumë shpeza

 

në mes të çobanëve, keqas shumë ndeza !

 

 

 

Në një stan njëherë kur qethnë më thirë

 

hëngërtim një kec thuaj qurrëtirë.

 

S’kishe ku të vërje të betohem dhëmbin

 

dhe kësish davete se nderojnë vëndin !

 

 

 

Ishim shtatë burra në një sofrë shtruar

 

ç’do na bën një kec kur duhej miluar ?

 

Që të thoshim Po ! davet kemi bërë

 

kemi ngrën’ e pirë ngosur që të tërë !

 

 

 

Don me thën’ një drekë të mirë të doje

 

mbasi në vënd s’gjeje në Vlorë do shkoje.

 

Se kanë zakonin si ndonjë fqinj rreth

 

që kur do pres mikun fare s’ja pyet !

 

 

 

Fshatërat rrotull janë të fisit Arbër

 

edhe nga zakonet siç u thonë Labër !

 

Të presin të nisin mirë të nderojnë

 

mikun që zu derën shumë mirë e çmojnë !

 

 

 

Këtë e kam parë tek Luto Kajmaku

 

që në muajin maj që kur çel zambaku.

 

Shkoja për në Romës për të gjetë Abdylë

 

Po ky qe tuj zbritë në lagjen Resulë !

 

 

 

Ku e kishte ftuar një mik për gosti

 

pa ndonjë harsile pa ndonjë harli.

 

Dyli, më pat thënë dhe më kishte ftuar

 

të shkoja në Romës ku bën të jetuar !

 

 

 

 

 

 

 

Dhe u një të diel në mengjes mar rrugë

 

në të zbritë të fshatit has Avdylë n’udhë !

 

Rrugës që u hasëm ndalëm për cigare

 

dhe ky po më thote ke taku’mir fare !

 

 

 

Se do vemi bashkë tek një mik që kam

 

aty, në Resulaj do pim’ e do ham !

 

I thom unë s’vij se nuk jam i ftuar

 

dhe miq kësi soje rrinë dhe pa shtruar !

 

 

 

Po s’munda ta bind edhe bashkë zbritëm

 

të tre me Hasanin po Ju paraqitëm !

 

Lutua, na prit mu tek bisht’ i shkallës

 

edhe kishte thirë dhe ca të mëhallës !

 

 

 

Na mirseredhen gjithë, mir’u gjetëm uruam

 

dhe në dhomë sipër gjithëve na shtruan !

 

Qoshen ma dhan’ mua ashtu si të huaj

 

i zoti i shtëpisë po më ri kundruall !

 

 

 

Fillon muhabeti, rakia në mest

 

vijnë e shkojnë boshet pjata e mezes.

 

Kish fillu e derdhej pa masë rakia

 

dhe lëvon vlongari, kënga dhe dollia !

 

 

 

Për pak në oborrin dolla jashtë e pashë

 

me një zjarr të madh po piqej një dash !

 

Lëkura e dashit ishte nderë në mën

 

që të tërë oborin me gjethe e zën ?

 

 

 

Dashin atë ditë, Lutua e theri

 

se e donte sharti se e donte nderi !

 

E pyes Avdulin pse ky ziafet ?

 

bën vallë fejesë apo bën synet ?

 

 

 

Ndonjërit nga djemtë a për ndonjë nip

 

që bën këto shpeza për tu bërë kaip ?

 

Mos ka thirrë krushqit mos ka prerë ditën

 

që do marë nusen a do japë bijën ?

 

 

 

Jo, më thotë Avduli po rri e bëj qejf

 

se kështu pret mikun i gjithë ky rreth !

 

Miku po të vijë tym e tosë do dalë

 

zakoni i Labit nuk bën të të falë !

 

 

 

Gjithë ç’farë gjëndet mikut para vihet

 

të hajë të pijë në u dejtë të shtrihet.

 

Se shtëpi e tërë është e mikut sot

 

sido që të biret s’i thua gëk dot !

 

 

 

Duhet don zakoni që buka të vihet

 

jo kur është ora a uri të kihet.

 

Që dreka të shtrohet miku urdhëron

 

ahere mikpritësi çohet edhe shtron.

 

 

 

Unë pra si mik e pata kërkuar

 

kur gjithë të pranishmit më patën nxituar.

 

Vetë uri nuk kisha shokët më shtënguan

 

kur shishen e fundit gjer në  fund kulluan.

 

 

 

Pim’ atë që ndodhej dhe mandej dërguam

 

që ga Selenica tre kile na çuan !

 

Vate ajo punë vërtet tepëruar

 

Po zakonin s’dija që duhesh kërkuar !

 

 

 

Të na shtrohej dreka të vihej mësalla

 

dhe çdo kush të ngihej me ç’t’i vihej para.

 

Në fund u kërkova ,Avduli më shtyu

 

të na çohej buka dhe i zoti fryu !

 

 

 

S’vonoi të kthehet me katër tepsira

 

mbushur me mish, e me plot të mira !

 

Dhjam’ i dashit shkrirë, thelat kullojnë

 

të lëpije gishtat s’qe mëkat të thonë.

 

 

 

Unë atë punë s’dija si të kryej

 

po e tërë gjëndja në atë po zhgryhej !

 

Me një farë arti gishtrinjtë lëpihen

 

me turinj mustaqe me dhjamë po lyhen !

 

 

 

Në fund majë e gjuhës lyrën e pastron

 

s’e kanë për keqe e kanë zakon !

 

Ora ishte pesë kur drekë po hanim

 

po ishim të ngosur se shihnim dot dhjamin.

 

 

 

Kishim që mëngjes me meze çdo lloj

 

pa s’qe punë ajo qe punë allosoj !

 

Drekë madhështore që do ta mbaj mënd

 

të tilla zakone nderojnë çdo vënd !

 

 

 

 

 

 

 

E nderojnë vëndin po dhe kë i bën

 

Eh ! ç’zakone kemi ne në vëndin tën’ !

 

Hangërtim e pimë aqë sa s’mir më

 

nderi mirë të gjithëve mirë na u bë !

 

 

 

Bishti kuptohet përpara mu vu

 

se ndër më i huaj mik po isha U.

 

Më qe vënë përpara një kallëp i tërë

 

bishtin me kapakun nder për të ma bërë.

 

 

 

S’mora dot më të, fare as edhe një pjesë

 

se vinim të ngopur kishim qysh mëngjes !

 

Dhe u lodhëm fare dit’ e tërë aheng

 

me haje, me pije, me valle me keng ‘!

 

 

 

Të kërcen Avduli tamam nga Dukati

 

këngërrek i fortë na pat qën’ i ngrati.

 

Me ditë të thyera ikëm e u ndamë

 

miknë që na priti me shëndet e lamë !

 

 

 

E falenderuam për ç’na pati bërë

 

edhe e uruam me rradhë të tërë.

 

Kur u ndam’ Hasani na ftoi për në Roms

 

të shkojmë atë mbrëma bashkë doemos !

 

 

 

Kam pasë na tha shpesh herë kërkuar

 

miq si të dy juve të ju kem të ftuar !

 

U lutem pa fjalë më mos të nguroni

 

në palo konakun tim të më urdhëroni !

 

 

 

S’kam diçka të rrëndë as do gjë të madhe

 

po u lutem hajdeni që tu mirseardh !

 

E falenderova tepër qe bujar

 

dhe një herë tjatër rrugën do ta mar.

 

 

 

Ti shoh mirëpritjen dhe të shoh gostinë

 

do vete një ditë që ti gjej shtëpinë.

 

Duhet që ti vete dhe atij njëherë

 

të shoh miqt si priten dhe në të tij derë.

 

 

 

Ndahem pra prej tyre ecij si të mund

 

edhe mbrëma mbrëma arij në katund !

 

Ku u thom çobanëve, qysh ditën e shkova

 

sa mirë zakonet, dijnë ku u ndodha !

 

 

 

 

 

Ata, hapnin sytë me atë mastraf

 

rrinin gojë hapur s’nxirrnin asnjë llaf !

 

Se e ndjenin veten ashtu s’bënin dot

 

as e patën bërë as e bejnë dhe sot !

 

 

 

Kështu del zakoni vetëm tek Labi

 

që për hir të mikut s’i dhimset as djali !

 

Prapë mbi ca kohë ndodha Karbunarë

 

ku një mik më priti si fisnik i rrallë !

 

 

 

Një mik e koleg shok Fiqri Maliqi

 

në davet si mik në shtëpinë më priti .

 

Karbunarë shkova bashkë me Stefanë

 

dy të huaj ishim vetëm mbatë anë.

 

 

 

Stefan Këpucari qe nga Agrovia

 

kaza e Përmetit siç më thosh mavria.

 

Ishte djalë i mirë punon këpucar

 

dhe që para lufte nga fshati pat ardh’ !

 

 

 

Të dy na pat ftuar Fiqua nga Xhafajt

 

dhe shkuam e gjetëm kur kaptuam qafat !

 

Që e ndajnë qëndrën Selenicën fshat

 

dhe q’e çojnë larg më se dy sahat.

 

 

 

Atje prap’ që vajta sa mirë na pritën

 

ç’bujari të gjallë miqtë paraqitën.

 

Sa mirë gostisin dhe sa mirë presin

 

kur për një gosti miqësitë thresin !

 

 

 

Dhe këtu  zakoni rreh i Labërisë

 

që nuk e gjën kundi për rreth Shqipërisë.

 

Dhe aty kuptohet bishti na u shtrua

 

po dhe gjithë neve mirë e fort nderuan !

 

 

 

S’e harroj për besë nderin që na bënë

 

të mirat e Zotit para nesh i ndënë.

 

Para nesh i ndënë, zakon i kulluar

 

mësalla tre pash tej përtej mbuluar.

 

 

 

Me raki me haje me meze çdo soj

 

shpretkë, kokorec, djathë në çdo lloj

 

Sallata të ndryshme, pjata me sallam

 

dhe ullinj të kripur të kënaq Stefan’ !

 

 

 

 

 

Që qe meraklli për ullinj të kripur

 

se ne Agrovi rall kish për të shitur.

 

Zbrazesin shishet, shkon si uj’ rakia

 

të kënaq kur është, afif shoqëria !

 

 

 

Sheh gjithë shtëpinë në këmbë të rrinë

 

burrë, grua nuse dhe gjithë gjininë.

 

I sheh që të gjithë të rinë më këmbë

 

një zakon të tillë kush ka mund’ t’a shëmbë ?

 

 

 

Mbetëm që të gjithë fort të detyruar

 

dhe pritjen e tyre s’kam për ta haruar !

 

Hëngrëm sa deshëm lloje lloje gjellë

 

që në krye patëm mishinë në hell !

 

 

 

Fiqua dhe Avdylin e kish pasë ftuar

 

një njeri aposta kishte pasë dërguar !

 

U bind dhe Avduli erdhi që me natë

 

bashkë me familjen dhe një mik që pat’!

 

 

 

Mishi qe i hellit e rushit rakia

 

edhe tërë ditën vazhdoi dollia.

 

Që të gjithë, pimë raki pa masë

 

sa në fund u bëmë gjithë për të plasë !

 

 

 

Dreka qe e shtruar tamama drekë miku

 

drekë për të cilën krejt pija na fiku.

 

Piu shok Avdyli masën kapërceu,

 

Stefani, i dehur një gotë na theu.

 

 

 

Ç’të zë filli veten që pa masë pija

 

s’mundja më në vend ku isha të rrija.

 

Ngrihesha në këmbë duke fol’ e citur

 

shokët që ishin që të gjithë shtritur !

 

 

 

Citja gjithë shokët prapë që të pijnë

 

po ata s’më gjegjeshin po tretnin rakinë.

 

Avdyli më njanë dergjej pa më folë

 

i jap që të pijë, po s’më flet me gojë !

 

 

 

Syri turbulluar, mustaqja varë

 

dukej sikur s’ishte kësaj bote ndarë.

 

Stefani përteje shtrirurë perdhet

 

bën sikur do çohet por dhe ky s’më flet.

 

 

 

Fiqua i shkretë bën se mirë mbahet

 

po gati më duket që dhe ky të ndahet.

 

Unë kisha mëndjen më duket se plot

 

po në trup një gjëndje s’e përshkruaj dot !

 

 

 

Isha çuar në këmbë në vënd s’mund të rija

 

krejt i alarmuar nga ajo dreq pija !

 

Isha krejt i dehur po mëndja në vënd

 

Dhe vetë vendosa ashtu siç mbaj mënd !

 

 

 

Të shkoj e të ikij të mos qëndroj më

 

dhe rrugën e kthimit atë çast të zë.

 

Të zë rrug të gjatë, shumë të udhëtoj

 

tronditjen e tepërt si që të shpenzoj !

 

 

 

U kërkoj pra leje të zotëve shtëpisë

 

Fiqos zura dorën dhe gjithë gjinisë.

 

S’donin të me linin rri më thosh Stefani

 

se për darkë sonte do na ketë Irfani ?

 

 

 

Irfani i Fiqos kushuriu i parë

 

djalë i mirë duket dhe me çdo të mbarë.

 

Me çdo lloj të mbarë na kish për gosti

 

bën zakon e shartit që secili di !

 

 

 

Mirëpo unë kisha vendosë domosdo të shkoj

 

dhe Irfanit falje, që s’vete kërkoj !

 

Jo më thonë rri, se ke muhabet

 

dhe pastaj s’ndahemi se s’na ka lezet ?

 

 

 

Që si shurrë e pulës tani të shpërndahemi

 

se do thonë u dehen dhe pastaj do shahemi.

 

Pastaj ky shoku na ka bërë ftesë

 

po të mos i vemi biem tersenesë.

 

 

 

JO ! u thom, më falni s’kam mundësi fare

 

të vazhdoj dhe sonte me të njëjtat halle !

 

Kemi shumë pirë ,boll dhe kemi ngrënë

 

akoma dhe më haje barkut do ti vëmë ?

 

 

 

I falem Fiqos për këtë gosti

 

e paçim me nder me fis e gjini

 

Edhe çohem ikij me gjithë isistimet

 

më përcolli Fiqua poshtë te kalldrëmet !

 

 

 

 

 

 

 

Rri më thosh i shkreti t’ikësh ç’të shtrëngon

 

Mir’po koka ime vendos e s’dëgjon.

 

E përshndes, e ikij rrugës drejt e për drejt

 

si robotët ecja sikur mbi xhadet !

 

 

 

Shkoja buzë Vjosës një si rrugicë dhish

 

monopat i ngushtë rrugëzë barijsh !

 

Poshtë meje Vjosa rimton në do vënde

 

qe Korrik dhe s’kishte rrjedhje edhe rrëmbe.

 

 

 

Dola monopatit e në rrugë zbrita

 

zhurit tuke ecur në banja arita.

 

Shkova drejt në banja që janë çudi

 

pranë buzes lumit tamam mrekulli.

 

 

 

Banja nga të squfurit me kripna të çdo lloj

 

nuk janë rradhë banja kësisoj.

 

Del ujë nga kumi shkumbëzon në pellg

 

dhe për reumatizmë këshillon çdo mjek !

 

 

 

Shumë efekt bëjnë në këmbë të çojnë

 

dhe të jesh mbërthyer me vitëra në stromë.

 

Dhe të kesh lënguar dhe të kesh stervojtur

 

po shkon në ato banja ke për tu shërojtur.

 

 

 

Janë fort të forta shpirto prej ajazi

 

dhe po ndenje shumë mbyteshe nga gazi.

 

Gazi që del ujit e të vjen në hundë

 

edhe mund të mbytesh po dikush s’të tundë !

 

 

 

Sidomos në femrat gazi bën efekt

 

se i deh i mbyt po s’i nxore shpejt !

 

Po që si rrëmbeve nga uji t’i nxjeresh

 

ose shpejt varjelën krye poshtë të kthenësh !

 

 

 

T’a kthenësh krye poshtë me gjithë çka brënda

 

posht’ i vete femrës kryet e lart këmba.

 

Lart i shkojnë këmbët e koka mbi dhet

 

ajo s’mer vesh ç’bëhet sikur s’është në jet’ !

 

 

 

Vilani i bie gazi e pat dehë

 

edhe do s’do banjat ikën do ti lerë.

 

Ikën dhe i lë e prapa s’vështron

 

dhe aty të tillat ndodhenë rëndom !

 

 

 

Sa herë fort femra janë vilanosur

 

dhe me këmbë përpjetë janë katranosur.

 

Kanë dalë butit siç i bëri nëna

 

jo për faj të tyre iu pat rënë gjëma.

 

 

 

I dehu i mbyti gazi sulfuror

 

dhe ranë si mundnë në kum në zhavor.

 

M’ish tharë gërmazi buza shkrumbëzuar

 

plasa bëra paf nga ujët e tërbuar !

 

 

 

Për në Selenicë shkoja i etuar

 

rrugës po më dalin dy qën të harbuar .

 

Unë pa dashur në nome u vajta

 

se se dija rrugën dhe nga munda vajta !

 

 

 

 

 

Ata për mbi mua unë për mbi ta

 

shkopi im që kisha mbi kurriz u ra.

 

Qent’ i pata ndjekur ikën si kopilë

 

po shkopi që pata u bë filë filë !

 

 

 

Qëntë vallë qëlloja rrugën a zhavorin

 

sido që qe puna bëra batall shkopin.

 

Zbrita përmbi lumë etjen të luftoja

 

rashë më një çezmë thashë ja ç’kërkoja !

 

 

 

Qënkej ujë squfuri i ëmbël si mjalta

 

piva piva shumë më sa frymë pata !

 

Piva shumë herë shpirti ma kërkën

 

po kur gromësiva squfur kundërmon ...!

 

vijon ............

 

(Kopjoi nga orgjinali nga une i biri i Autorit, Petraq J. PALI. ketu ne Virxhinia /USA ruhet autoresia dhe burimi nga U muar dhjetor 2010).