Vangjush Ziko: Veten e ndjej...

Vangjush Ziko

VETEN E NDIEJ...

PARKINGU I PALLATIT

Natë me shi.

Qetësi.

Makinat lagen në shi.

Makinat lahen në shi.

Lagin kripën e dirsës.

Lajnë lodhjen e ditës.

Dhe hekuri

kërkon të shlodhet,

Të shmpihet.

Të shtrihet.

Në ëndrra të kotet.

Dit' e punës

të flerë kërkon.

Hij' e saj

mbështet kokën në timon.

Jashtë

parku kullon shi

dhe dirsë.

S' e shuan dritën.

Pret agimin.

Pret gjithë bijtë

t' i vijnë.

AEROPORTI

Është një orë,

as muzg.

as natë e plotë.

Syri nuk sheh

as qiell më

as tokë.

Dritarja,

ekran i zi sterrë.

Kërkoj pultin ta ndez,

të shoh ç' bëhet në terrët.

Është ora kur mbrijnë

avionët e largët

Me rrezet e diellit

akoma mbi krahët.

Me mallin e largët.

Me prushin e malltë.

Dhe unë,

aeroport' i heshtur,

në ethe.

Që s' është i zoti

të mbajë rrënqethjet.

Dritaren e zemrës sime

hap unë.

Mbi gjoksin tim

të vijnë të ulen.

Të ulen shamitë

lagur me gjak edhe lotë

Qëndisur me ëndrrat

e ankthshme

të Botës.

BLOOR STREET

Bloor.Street.

Bloor Street.

Arter i qytetit tim.

Gjakun e jetës mbart

agim më agim.

U bëra dhe un' kapilar

i yti një degzim.

Me trup ndjej uturimat.

Boritë në tru më buçasin.

Në gjak më lundrojnë makinat

Dhe drithërima t' asfaltit.

Zemra

m' u bë semafor.

Ndez edhe shuan sinjalet.

Të ecë një këmbësor.

Të fluturojnë alarmet.

Veten e ndiej qytet

të mbushur me gaz dhe dhimbje.

Agimin e punës pres.

Natën përkund ëndërrimet.

Në djepin tim të mishtë

Në pejzat e mia të nervave

Më zenë fill poezitë,

Filizat e rinj të poemave.