Vangjush Ziko: Veten e ndjej...

Vangjush Ziko

 

VETEN E NDIEJ...

 

 

PARKINGU I PALLATIT

 

Natë me shi.

Qetësi.

 

Makinat lagen në shi.

Makinat lahen në shi.

Lagin kripën e dirsës.

Lajnë lodhjen e ditës.

 

Dhe hekuri

kërkon të shlodhet,

Të shmpihet.

Të shtrihet.

Në ëndrra të kotet.

 

Dit' e punës

të flerë kërkon.

Hij' e saj

mbështet kokën në timon.

 

Jashtë

parku kullon shi

dhe dirsë.

 

S' e shuan dritën.

 

Pret agimin.

Pret gjithë bijtë

t' i vijnë.

 

 

AEROPORTI

 

Është një orë,

as muzg.

as natë e plotë.

 

Syri nuk sheh

as qiell më

as tokë.

 

Dritarja,

ekran i zi sterrë.

 

Kërkoj pultin ta ndez,

të shoh ç' bëhet në terrët.

 

Është ora kur mbrijnë

avionët e largët

Me rrezet e diellit

akoma mbi krahët.

Me mallin e largët.

Me prushin e malltë.

 

Dhe unë,

aeroport' i heshtur,

në ethe.

Që s' është i zoti

të mbajë rrënqethjet.

 

Dritaren e zemrës sime

hap unë.

 

Mbi gjoksin tim

të vijnë të ulen.

 

Të ulen shamitë

lagur me gjak edhe lotë

Qëndisur me ëndrrat

e ankthshme

të Botës.

 

 

BLOOR STREET

 

Bloor.Street.

Bloor Street.

Arter i qytetit tim.

Gjakun e jetës mbart

agim më agim.

 

U bëra dhe un' kapilar

i yti një degzim.

 

Me trup ndjej uturimat.

Boritë në tru më buçasin.

Në gjak më lundrojnë makinat

Dhe drithërima t' asfaltit.

 

Zemra

m' u bë semafor.

Ndez edhe shuan sinjalet.

Të ecë një këmbësor.

Të fluturojnë alarmet.

 

Veten e ndiej qytet

të mbushur me gaz dhe dhimbje.

Agimin e punës pres.

Natën përkund ëndërrimet.

 

Në djepin tim të mishtë

Në pejzat e mia të nervave

Më zenë fill poezitë,

Filizat e rinj të poemave.