E premte, 25.07.2025, 07:37 AM (GMT+1)

Kulturë

Shtatorja e dhimbjes

E merkure, 25.08.2010, 09:09 PM


Mihal  GJERGJI

 

Shtatorja e dhimbjes

 

Baladë

Kushtuar Vezikos Gumene

 

Një pllakë mermeri ke mbi vete

kullojnë plagët brenda gropës,

kërkon të tretesh po nuk trete,

brengosja qënka hasmi i kokës.

 

Dy burgje Spaçi brenda gjirit,

një çerekshekull’ brenda varrit,

zemra, si shpuza brenda hirit,

prillin e la në Buzë të Qarrit.

 

E kyçur mbeti buzë e zbehtë,

fjala t’u shter, gëzimi ngriu,

syri t’u mbush siç mbushen retë

dhe loti rrjedh si breshër shiu.

 

Kur eci rrugës për në varre

më del përpara s’di se si,

me një peliçe ngjyrë arre

mbulon të bukurin peshlli.

 

Mbathur opinga prej lëkure,

ecje ngadalë e si me frikë,

e me çitjane prej pëlhure,

përpara portës rri një çikë.

 

Te porta rrije përkarshi

dhe nisje vajin përmalluar,

të tillë gjëmë e logori

në jetën time s’kam dëgjuar.

 

Ti ligjëroje, s’thoshe fjalë

(Dhimbja në vargje qenka tretur!)

dhe unë vazhdoj ta ndiej të gjallë

një simfoni që s’ka të vdekur.

 

Kur eci rrugës për në varre

më del përpara s’di se ku,

rrethuar pesë a gjashtë cangadhe

në sup ngarkuar një krah dru.

 

Unë të ndaloj, të jap cigare,

po ti nxiton, s’e di se pse,

unë eci rrugës për në varre

ti shkon e vjen si bukure.

 

Ti s’di se ç’bëhet nga shtëpia

tek odë e miqve s’di kush rri,

kush vjen e ikën tek avllia,

kush lind e vdes në gjitoni.

 

Qiriun ndez e shkoj më tutje

në varret ngjitur krah më krah,

shikimi yt më flet me lutje:

“Pa eja, bir, qëndro dhe ca...

 

Dhe duke ikur marr me vete

vajtimin tënd si simfoni,

brenda në pllakat prej mermeri

heshtin me qindra histori.

 

Si dritë qiriri të shkoi jeta,

flakën ta pashë, por trupin jo,

Zoti t’i tha shumë të vërteta,

kur ti e lutje:- Më ndihmo!

 

Për ju që rruga do t’ju shpjerë,

në ndodh të kthehi përsëri,

mbillni te varri i kësaj nëne

një pishë a ndofta një selvi.

 

Kurorë e gjelbër ta qetojë

të urtën grua brengashumë,

ato që dot s’i tha me gojë

me pemën le t’i thotë në gjumë.

 

 

 

Mali dhe deti

 

Veç hijen mali hedh mbi det,

dehet me ngjyrën, thellësinë,

e deti dallgët ngre përpjetë

dhe ka si ëndërr lartësinë.

 

Deti vesh dallgët si xhubletë,

mali-blerimin si një dhëndër,

sikush një brengë e ka në jetë

ashtu siç ka edhe një ëndërr

 

 

 

Elegji

 

Në vendin tim rri si i huaj,

heshtja më vret, s’e di pse druaj;

as më kuptojnë, as di se ç’thonë

këtu s’e njeh qeni të zonë.

Nga majë e shkrepit zbret ciklopi,

gjuhën që flet ia njeh Ezopi,

të thyen brinjët me popla guri,

mokrën e mbush me eshtra burri.

Në vendin tim ndodhin çudira,

gjarpri shqiponjës i shtron gostira,

ujku dhe derri futen e dhjesin

në trotuare nderin na shesin.

Ne kemi zgjedhur heshtjen e murgut

gjitonët flasin gjuhën e burgut.

Kërkon një vizë të shtyjnë tutje,

themi një fjalë me njëqind lutje,

presim me shpresë të bëhet shteti

dora përpjetë një jetë na mbeti...

Ëndërr të kesh një shtëpi tënden

miqtë e vërtetë në hall s’të gjenden,

ëndërr një strehë të futësh kokën,

ëndërr një vend të hapësh gropën,

ëndërr të kesh një punë shteti,

pjesën e tij kërkon dhe mbreti.

Ëndërr për bukë, për ujë është ëndërr,

të bëhesh nuse, të bëhesh dhëndër,

në vend të fjalëve flitet me plumba,

korbat e zinj shesin pëllumba.

Ngasim të shkojmë drejt Perëndimit

na ndjell në shpirt kull’ e Kremlinit.

Çdo ditë një brengë, na vodhën gjumin,

na mori djalli magjen dhe brumin.

Në jetë a vdekje, në ëndërr jemi?

Udhën e humbëm, s’e dimë ku vemi,

harruam këngën, djepin harruam,

prushin e shpirtit me hi mbuluam...



(Vota: 4 . Mesatare: 4/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Karnavalet Ilire në Bozovcë dhe Tetovë - 2025
Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx