Mihal Gjergji: Djemtë e Gusmarit

Memoriali i dëshmorëve të Kurveleshit të sipërm

Djemtë e Gusmarit                                       

Baladë

Shtatë yj’ ka plejada

në mitologji,

shtatë djem balada

që po thur tani.

Shtatë bij të rënë

fshati im Gusmar,

në shtatë zemra nëne

të shtatë kanë një varr.

Të shtatë plejadat,

yje plot ndriçim,

u tregojnë detarëve

udhën në lundrim.

Ashtu dhe të shtatë

djemtë në Gusmar,

si te kjo baladë

ndritin si pishtar.

Në shtatë burime

zbret sorkadhja pi,

në shtatë ligjërime

një bilbil mban zi.

Ç’ëndërr sheh Tafili,

ç’gjumë bën Samiu?

Një bisk trëndafili

mes dy kurmesh mbiu.

Dhe mban gjyshja plakë

dy foto në gji,

dy djem, dy zambakë

në një elegji.

Kur nis e çel molla

shoh Çobon jetim,

vjen e pyet te shkolla:

Ku është emri im?

Ç’i sëmbon në zemër,

vallë ç’brengë e ha?

Shkollës i dhashë emër

nxënës pse nuk ka?

      Vrarë në Tiranë

ngjallur në Gusmar:

Varrin tim me vete

si një djep e marr.

Pranë i vjen Ziguri,

jetim edhe ky,

flet me fjalë burri:

Hajd’, mësojmë të dy!

E thërras Muratin

mbi kala, atje...

Mbushur plumba shtatin

vjen Gusmarin sheh.

Hënën hedh mbi supe

plagën lan te kroi,

pas një zilke mushke

erdh’ Et’hemi e shkoi.

Jelek të qëndisur

sahat me flori,

me shark të kastisur

del nga vdekja e tij.

Iu tret dhëndëria

nëpër vargje kënge,

thinjet nusëria

si një brengë nëne.

Shkoi dhe erdhi e ndali

mes shokëve të tij,

sikur zbret nga kali

Konstandini i ri.

Dhe u mblodhë’ të shtatë

djemtë në Gusmar,

si te kjo baladë

thurur varr më varr.

Shtatë varre njom vesa,

shtatë fate gremis,

shtatë shamizeza

në shtatë udhë i nis.

Shtatë qyqe vajtojnë,

shtatë djemtë varr më varr,

shtatë kroje shterojnë

rrotull në Gusmar.

      Samiu dhe Tafili,

      Çobo dhe Murat,

nën rrënjë trëndafili

zgjohen, hedhin shtat.

Pasho lis me fletë,

Et’hem dhe Zigur,

të shtatëve përjetë

varri u digjet nur.

Nga ky nur balada

merr kuptim të ri,

si në shtatë plejada

në mitologji.