Bajrush Morina: Më ka marrë malli për Bardhyl Ajetin

Më ka marrë malli për Bardhyl Ajetin

5 vjet pa mikun

Shkruan Bajrush MORINA

Pesë vjet ka zgjatur njohja jonë. Pastaj pesë ditë e pesë net, Ti në gjendje kome në Klinikën Univesitare të Prishtinës, e unë bashkë më të dashurit e Tu, nënën, vëllaun, motrën, të fejuarën, pritnim, pritnim e pritnim që ti të bëje më mirë, t’i hapje sytë dhe të na shihje neve, hijet e përlotura që nuk bënim gjë tjetër pos që pritnim një lajm të mirë me lot në sy. Më pas, të përcollëm në Aeroport që të kthehesh shëndosh e jo në arkivol. Jo në arkivol miku im Bardhyl Ajeti!

Tash jam prapë në redaksinë e gazetës “Bota sot” ku punonim së bashku. Te ai vend i punës, te ai kompjuter Yt ne kemi folur shumë, tepër shumë. Kemi folur gjithëçka. Herë me zë e herë pa zë. Herë vetëm unë e ti përmes kompjuterit. Ti zakonisht flisje me zë të lartë. E nxirrje përjashta gjithë “misterin” e bisedës tonë “të fshehtë”. Ah, sa më ka marë malli me të pa me sy, o Bardhyl Ajeti. Më ka marrë malli me të pa duke folur me të madhe, duke bërtitur nëpër redaksi.

Më ka marrë malli me të pa me sy, ulur pranë kompjterit Tënd o Bardhyl Ajeti. Me të pa të gjallë!

Dëgjo tash Ti Bardhyl! Hajt se mjaft fjete. Qohu dhe fol diçka pa lidhje. Bone ndonjë sjellje të lazdruar, prish diçka, bjeri tavolinës me grusht. Hajt pak prishe këtë heshtje monotone. O njeri, nxjerre një fjalë prej goje, shtyjma karrikën ose fikma kompjterin tim. Hajt bre, prishmi nervat njëherë! Hajt se më ka marrë malli të përlahem me Ty. Të them çka është një e zezë prej gojës. Unë e di se të në rastet e tilla nuk ma ke kthyer fjalën, nuk je grindur me mua. Ti veç më shikoje dhe pritje deri sa të më qetësoheshin nervat mua, derisa të më kalonte nervoza, derisa të pushoja së ulurituri me zë të lartë nëpër redaksi. E pastaj, ma hudhje në tavolinë një lemenkë “coca-cola”, dhe merrte fund “lufta” mes nesh.

Qohu edhe njëherë se dua të grindem shumë më Ty. Dhe mbaje mend nuk kam me të folë një kohë të gjatë!

Dëgjo tash, mos ma përzij me kos! Jo shkojmë nesër në Prizren, jo nesër në Mitrovicë, jo në Pejë! Mos më shtyj me u grind prapë me Ty tash. Bonu njëherë i vendsour. Po shkojmë ose nuk po shkojmë. Po rrimë ose nuk po rrimë. Qe, prapë duhet më të thënë diçka... Nejse! A fole me atë njerin për atë punën? E çka të tha ai? Si mbeti tash puna? Bonu more njëherë serioz dhe fol si flitet! Mos qesh more ashtu! Nejse!

A ke ndonjë ide se çka do të shkruash sot? Nëse ma paguan një “coca-colë” ta jap një ide.

O hajde të rrimë se më ka marrë malli o Bardhyl! Hajde se nuk po rrihet në punë, nuk po dilet me pi kafe! Hajde më shpejt e mos u vono. Kur të vjen afër redaksisë ma cingërro telefonin! Mos harro, hajde!

E tash? E tash çka të bëjmë ne? Familja jote, nëna jote e dashur, vëllai, nipat, ne shokët dhe miqtë e tu, të prisnim që të kthehesh i gjallë, i shëndosh, i shëruar, e jo në arkivol, Bardhyl! Jo në varr Bardhyl! Jo! Ne po bëheshim gati për dasmën Tënde e jo për varrimin Tënd! Nuk i kemi pasë fjalët kështu, as atë ditë të 3 qershorit të vitit 2005 kur për herë të fundit u takuam. Atë ditë kur u ndamë e nuk u pamë më për së gjalli.

Pesë vjet pas vrasjes tënde, dhembja bëhet më e rëndë. Përvjetorët edhe më të rëndë. Ne të kujtojmë me mall, dhe nuk do të harrojmë. Këto nuk janë fjalë goje, as shkronja në letër. Janë plagë të dhimbjes, janë lot ngushëllimi, janë ndjenja kolegiale e njerëzore për humbjen e mikut, për humbjen e kolegut, për humbjen e më të dashurit tonë.

Pavarësia e Kosovës është një fitore e madhe e popullit të Kosovës. Por kjo pavarësi e Kosovës do të ishte edhe më madhe, edhe më e bukur sikur Ti të ishte gjallë, sikur edhe të merrje pjesë në festën e lirisë e pavarësisë. Ti sihe pishtar i kësaj pavarësie. Ishe zë i gjallë e i fortë që me laps të guximshëm e shkruaje emrin Pavarësi.

Por kështu e paska jeta. Tash Mirupafshim Bardhyl Ajeti! Të fala Xhemës, Shabanit, Faikut, Smajlit, Ukës, Tahirit, Besimit, Bekimit....mos harro Bekimit, Bekim Kastratit! Mirupafshim!....Mirupafshim!....Mirupafshim!