Vullnet Mato: Siamezja shpirtërore

Vullnet Mato

SIAMEZJA SHPIRTËRORE

Kur artistët prindër

gdhendën me pasion

skulpturën e gjallë

të këtij trupit tënd,

besoj nuk menduan

se femra që verbon,

mund t’i linte meshkujt

tërësisht pa mend...

Ky vështrim i syve

me rrezatim të shenjt

ditën sjell aroma

nga lulet dhe pyjet,

netëve me eros

më josh e më deh krejt

dhe ndjehem porsi fllad,

filloj flas me yjet.

Buza, gusha, gjoksi,

nektari i hojës,

sa nisin të ndezin

një puthje të shpuzët,

tjetra i fryn prushit

që fle brenda gojës

dhe hovi i zjarrit

flakëron te buzët.

Nuk është ndoshta

mishi trazimtar,

që më jep etjen

e diellit mbi dete,

por lumi i thellë

i shpirtit me valë,

që më fundos brenda

dhe sërish kam etje...

Mos më ndaj nga prehri

me dallgë ekstaze,

se më thahet zemra,

o moj shpirtushe!

Ti kthehu drejt meje,

dhe pulsomë taze,

të më vijë gjaku

prapë në barkushe.

Dy siamezët njihen

si rasti përjashtim

i trupave të ngjitur,

fenomen anomalie.

Ashtu të paça ty,

ngjitur me shpirtin tim,

moj siamezja ime,

fenomen dashurie!...