Kulturë

Dy tregime nga Biser Mehmeti

E diele, 28.03.2010, 01:49 PM

Biser Mehmeti, u lind në fshati Sefer të Preshevës, shkollën fillore dhe të mesme i kreu në Ferizaj, kurse fakultetin e letërsisë dhe të gjuhës shqipe në Prishtinë. Gjatë kohës sa ka qenë stundent ka bashkëpunuar me revistat "Zëri i rinisë" dhe "Bota e re" ku ka botuar një numër të madh shkrimesh gazetareske, por edhe krijime të ndryshme letrare. Me shkrime letrare merret që nga shkolla e mesme Është bashkautor në librin “Katërmbëdhjetë autorë” i botuar në vitin 1985 në Ferizaj,nga Klubi letrar “De Rada”( të cilin pushteti i atëhershëm e pati djegur!)dhe në antologjinë “Orët e bardha” të krijuesve të klubit letrar “De Rada” të Ferizajt,botuar në vitin 2001. Në gazetën "Bota sot" ka botuar një numër të madh tegimesh. Në vitin 2004 në SHB "Vatra" në Shkup ka botuar romanin "Nata pa mëngjes". Në dorëshkrim ka përmbledhjen me tregime "Katër kalorësit e apokalispsit". Punon në Ferizaj si mësimdhëns i gjuhës shqipe.

BISER MEHMETI

(tregim)

KATËR KALORËSIT E APOKALIPSIT

Nata në të cilën kisha rënë gabimisht ishte e mbushur me një ulërimë që herë ndalej e herë ngritej në qiell. Ajo i shëmbëllente një njeriut të çmendur tri herë e pastaj kur arrinë në kulmin e mërzisë fillon të çirret me klithma të trishtueshme, nga të cilat edhe lumi e ndryshon rrjedhën, kurse mali s’munmd të bënë gjumë të qetë! Disa herë i thosha vetvetes se dëgjoja ulërimat e një bishës së tërbuar që mundohej ta shqyente errësirën dhe çdo gjë që fshihej brenda saj... “O Zot,i thashë vetvetes me një zë që më dridhej nga trishtimi, kush e solli sonte këtë natë në jetën time dhe e la peng aty të vdes e pastaj të varroset në një skaj të trupit tim?! Kishte kohë që në imazh e përfytyroja një natë të këtillë, por ajo duhej të vinte pas një kohe tepër të gjatë. Ardhjen e saj të parakohshme as në ëndërr nuk e kisha parë! Ajo më gjeti të papërgatitur, me një dhembje që gërrmonte në thellësinë e syve, me një shpirt që kishte zënë të ngurtësohej... Ngado që kërkoja një vend për ta fshehur shpirtin gjithnjë takohesha me një vetmi të paanë, e cila si një hije e gjallë më ndiqte ngado që shkoja. Lëkura ime ishte bërë shumë ngushtë dhe brenda saj bënte shumë nxeht. Gjërat që më rethonin kishin trajtë të përgjysmuar dhe gjithnjë më vështronte me sy të nxjerrur...

Se nga doli një zë i përgjysmuar, me do tinguj të shurdhër, i cili më ftonte të shkoja në akëku. Disa çaste ai zë që s’e dija nga buronte më lutej të arratisesha nga kjo kohë e mbarsur me mërzi, e cila sjellte një vdekje të parakohshme… O,zot! Unë isha zgjedhur të bëhesha viktimë e një kohës së rebeluar, e një kohe kryeneçe dhe e do njerëzve të çmendur, të cilët askush nuk kishte fuqi as guxim t’i ndalte. S’guxoja të arratisesha nga vendi ku isha strehuar. Fusha nga do të ecja ishte e mbdujellur me vdekje. Me gjysmë trupi, me një kohë të deformuar e me një jetë të dështuar nuk mund të arrija larg. I thashë vetes me zërin që më dridhej: qëndro i patrembur,mos u dorëzo para fatkeqësisë!... U struka në këndin e errët dhe pritja të shfaqeshin katër kalërësit e Apokalipsës që duhej të vinin nga të katër drejtimet përnjëherësh. Kishte vite që ata ishin nisur të më kërkonin nëpër gjithë botën. I pari që nuk ishte asnjë dhëmbë në gojë kishte thënë me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë sytë! I dyti që kishte një shtat xhuxhmaxhuxhi kishte plotësuar me krekosaja: kur ta takoj do t’ia prej gjuhën! I treti që në realitet ishte një femër e përdalë me kurriz të defomura, kishte plotësuar me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë zemrën! Ndërkaq i katërti që ishte një plak me trup të shëndoshë, kishte folur ngadalë e qetë diçka. Mirëpo zërin e tij të shterur nuk kishte mundur ta dëgjonte askush, madje as tre bashkëpunëtorët e tij, të cilët ai i urrente dhe me të cilët asnjëherë nuk pajtohej. Zërin e tij të heshur e kishte dëgjuar vetëm errësira, e cila kishte qedhur me ilaritet në heshtje. Një ditë errësira atë zë e kishte sjellë në veshët e mi. Edhe unë atëherë isha shkuluar së qeshur nga gazi. Ajo qeshje e pazakonshme në thellësinë e zemrës sime kishte mbjellë ngadalë një dyshim të mbarsur me frikë që rritej ngadalë si të ishte një lule e farmakosur. Prej asaj kohe e pata të qartë se jam denuar që tërë jetën të qëndroj në krahët e pritjes, të dyshimit dhe të frikës së paskajshme. Pas çdo hapi më mbërthente dyshimi se mund të ndeshem në ndonjërin prej ktatër kalorësve të mallkuar. Ata ishin takuar në mes të një ditës dhe një natës e pastaj me radhë ishin betuar në tokë e në qiell që me çdo kusht do të më takonin, madje edhe nëse feshehësha në ferr. E pasi të më takonin gjymtyrët e mia t’i varrosnin nën hijen e një bliri të madh, buzë një lumi të shterur, aty ku korbat ndërtojnë foletë e tyre. Më kot orvatesha ta qetësoja mendjes se e gjitha ajo ishte vetëm një trill i marrë, një ankth që papritur ta pushton mendjen me pranga të rënda. Ndjenja e frikës e trazonte zemrën si dallëgët e detrit. Dikur një mendje e marrë më tha: ai s’është trill që shfaqet në mbrëmje e zhduket në mëngjes! Po ai është një realitet i hidhur nga i cili nuk mund të arratisem… Me sytë e mendjes shpesh në imazh më shfaqeshin katër kalorësit, të cilët me një urrejtje të shfrenuar m’i prenin të gjitha gjymtyrët e pastaj i varrosnin nën degët e një bliri të tharë. Të lodhur nga një rrugë e gjatë uleshin pranë varrin tim, hanin e pinin derisa ngopeshin. Te nesërmen ose ndonjë ditë tjetër ngriteshin nga vendi me njëqind mundime, pastaj pëshurrnin me radhë mbi varrin tim, përshëndeteshin në mes veti e pastaj secili merrte rrugën e kthimit nga kishin ardhur... Duke pritur ardhjen e tyre kisha zënë të shndërrohesha në një guri të rëndomtë. E kisha humbur arsyen dhe motivin për jetë. Më nuk merrja pjesë në evolimet e natyrës. Nuk e dija kur ishte natë e kur ishte ditë. Nuk e dalloja as verën, as dimrin. Një mendje më thoshte se kisha vdekur para kohe. Një tjetër se kisha lindur i vdekur, andaj nuk do të mund të vdisja dy herë. Disa herë nisesha në një rrugë të panjohur, e cila patjetër do të më shpinte nën degët e një bliri ose të një shelugut të tharë, aty ku katër kalorësit e krisur (në mesin e tyre bënte pjesë edhe një femër e përdalë) ma kishin hapur varrin. Isha mërzitur me një jetë të këtillë të pakuptimtë , andaj dëshrioja që ta gjeja varrin e pastaj të hyja në të për së gjalli. Dëshiroja t’u jepja fund sfilitjeve të përditshme,sepse ajo jetë më ishte bërë e padurueshme. Ecja ngado që më shihnin sytë, por varrin tim nuk e takoja askund. Kthehesha i dëshpëruar duke bartur mbi shpinë një mal të mbushur me frikë. Mbyllesha në këndin tim të errët e të ftohtë. Nga inati mallkoja çdo gjë, madje edhe nënën që më kishte lindur gabimisht. Derisa qëndroja në ethet e pritjes e shihja kohën duke u mbytur në një humnerë të thellë . Ishte një kohë e çakorduar, e cila vinte e shkonte kot së koti. Mundohesha të merrja pjesë në rrjedhën e saj, por diçka e paqartë më pengonte. Isha në gjendje të papërcaktuar kur ankthi i robron ndjenjat dhe jetën. Disa herë zvarritesha nëpër do shkallë të qelqta, të cilat kushedi ku më shpinin. Në gjysmë të rrugës hetoja se koka më mungonte. Disa shkallë pa ardhur në fund, befas më shfaqeshin dy koka:njëra ishte kokë njeiu e tjetra kokë qeni ose ujku. Pak para se të hudhësha në ferr përtej mosqenies shfaqeshin katër kalorësit e Apokalipsës dhe më kthenin me dhunë mbrapa...

Edhe këtë natë të mbushur më ulërima e klithje, që duhej sikur kishte ardhur gabimisht në jetën time, në imazh m’u shfaq një varri i hapur që priste turpin tim. “Çdo gjëje i ka ardhur fundi”,më tha vetvetja e kredhur në vorbullën e mërzisë së plakur. Jeta është ngurtësuar, kurse koha është shkrirë si një top bore. Afër meje dëgjohen klithjet e katër kalorësve që më kanë denuar në mungesë me vdekje të dhunshmne. S’më kanë denuar, por po më linçojnë. Tash ka trokitur çasti që të ekzekutohet denimi i shqiptuar, pa pasur të drejtë të mbrohem as të ankohem diku. Katër kalorësit e Apokalipsës kanë bredhur nëpër gjithë botën derisa më kanë gjetur. Në atë çast të vështirë i thashë vetvetes: mposhte frikën e vdekjes se do ta kesh më të lehtë procesin e linçimit! Mos u trrego qyqar para vdedkjes së të mundon më shumë... Se nga më erdhi një focë e paduskshme as vetë nuk e di. U ngrita në këmbë e pastaj e hapa derën e dhomës. Vërtet mendja nuk më kishte mashtruar. Para meje qëndronin tetë silueta: katër njerëz ( njëri prej të cilëve ishte femër) të hiput mbi katër kuaj. Kalorësit ishin të veshur me mushama të zeza që të mos dalloheshin nga errësira e natës, kurse kuajt nga rruga e gjatë më shumë dukeshin të ngordhur se sa të gjallë. Ata turfullonin dhe lëshonin hingëllima të thekshme, kurse nga goja u dilte avull e shkumë... Sapo i pashë u dhurova nga një qeshje të dhunshme e sardonike. Nga qielli i shqyer lëshoheshin do shkëndija të gjata, të cilat ua zbulonin fytyrat e lodhura e të sfilitura. Shihej qartë se gjatë gjithë jetës kishin udhëtuar nëpër gjithë botën duke më kërkuar,sepse s’mund të qetësoheshin derisa nuk më vrisnin... I pari që kishte pamjen e një antropomorfi dhe i cili s’kishte asnjë dhemë në gojë, më tha me një zë të lartë e me krenari të madhe: Unë së pari do t’i nxjerrë sytë!... I dyti, që kishte shtatin e një xhxhmaxhuxhit, e ngriti kokën gatë të këputur e pastaj me një zë të hollë si të laraskës me tha: unë do ta prej gjuhën!... E treta, që ishte një femër e shëmtuar me kurriz të deformuar, me tha me mburrje: unë gjithnjë kam ëndërruar të ushqehem me zemrën tënde!... I katërti, që ishte një plak me trup të shëndoshë, me një zë tepër skofiar e të mekur foli diçka, kurse zërin e tij e dëgjoi vetëm errësira... Fillova të qeshi me një zë të lumtur thuajase më kishin sjell një dhuratë të çmueshme, të cilën e kisha pritur një kohë të gjatë... Jam i gastshëm ta pranoj denimin që më keni shqiptuar pa qenë fare prezent, u thashë me një zë të fuqishëm, i cili përzihej me bubullimat e thekshme... Disa çaste ata filluan t’i kryqëzojnë shikimet në mënyrë të mistershme. Dukej sikur kishin ardhur para kohe, andaj duhej të prisnin edhe pak çaste, ndoshta derisa të agonte mëngjesi i ditës së re. Fillova t’i vështroj me radhë vrasësit e mi. M’u bë sikur ata kishin zënë të kredheshin në një gjumë të rëndë, nga i cili s’mund të zgjoheshin... Pak pas mesnate u tremben nga do ëndrra të llahtarshme. Të gjithë u përagatiten për ta zbatuar denimin e shqiptuar. Në atë çast nga qielli u lëshuan do shkëndija të fuqishme thuase qielli po copëtohej e pastaj do të binte në tokë. Pas tyre u dëgjauan edhe do bubullima të fuqishme që e bënë tokën të dridhet... Nga trishtimi nuk guxova t’i hapi qepallat për një kohë të gjatë. Kur bubullimat e shkëndijat u fasahitën i hapa ngadalë e me ndroje, duke menduar se isha i vdekur. Mirëpo, ç’të shihja! Kuajt mbi të cilët qëndronin katër kalorësit e Apokalisit ishin plandosur për toke bashkë me katër kalorësit ...

BISER MEHMETI

(tregim)

HIJA E GJALLË

Ditët kishin ikur vetëtimthi duke e mbytur njëra-tjetrën pamëshirshëm.Më në fund kishte ardhur dita e pritur për të cilën kishte dëshiruar të mos vinte kurrë. Të nesërmen duhej të zgjohej pa aguar mirë mëngjesi, të cilin në imazh e përfytyronte si një njeri të sëmurë që s’mund të ngritet nga shtrati i vdekjes. Duhej të nisej në një rrugë të mbushur plot me mënxyra. Ajo rrugë do të zgjatej më shumë se jeta e tij, e cila i dukej sikur do të këputej në gjysmë. Një trill i marrë, që sorollatej nëpër mendjen e tij të dërrmuar tash e disa ditë, i thoshte se e nesërmja nuk do të ishte si ditët e tjera dhe se ajo nuk do to shfaqej fare. Një zë i padukshëm i thoshte se e nesërmja patjetër që do të vinte, por që do të vonohej tepër shumë e kur do të vinte do të ishte tepër e leqeindusur dhe do të kishte trajtën e një kufomës që s’ka kush ta varrosë. Mundohej t’i dëbonte ato ndjenja ogurzeza që i ishin strukur si zgjua krimbash në një skaj të mendje. Mirëpo ato shumoheheshin si bimë të farmakosura. Duke u përpjekur t’i zhdukte ato rrënjë të asaj bime të keqe e pa veten se ishte mbuluar i tëri me to. Hapësira në të cilën gjendej pa vullnetin e vet i shëmbëllente një sketërresë së ngushtë nga e cila duhej të gjente një shteg të ngushtë për të dalur. Gjërat që e rrethonn kishin trajtë që vështirë definoheshin. Ato edhe më shumë e zhytnin në një pellg të mbushur me merimanga të mëdha. Disa qenie të çuditshme i kishin hapur qepalllat e ndryshkura dhe e vështrinin me një neveri të pakuptimtë...

Sapo bëri të zgjohet nga një gjumë i rrejshëm, i cili kushedi sa vite e sfiliste nëpër do rrugë të pashkelura ( nëpër të cilat e lente peng një pjesë të jetës së pajetuar) kur ndjeu një dorë të rëndë plot ftohtësi si u lëshua me forcë mbi fytyrën që i digjej flakë nga zjarrmia. Në fillim mendoi se ishte dora e nënës së dashur, e cila e kishte shprehi që para se të agonte mëngjesi i ditës së re të hynte në dhomnë dhe me skofi t’ia miklonte me gishtat e tharë fytyrën e dashur. Mirëpo kjo dorë nuk kishte as ngrotësi as skofi. Ishte një dorë e rëndë plumb. Ajo lëshonte një ftohtësi të madhe që të ngrinte të tërin. Pas pak iu kujtua se nëna e dashur kishte shumë vite që prehej në një varri, i cili tashmë ishte rrafshuar me tokë. Varri gjendej në një skaj të botës atje ku këmba e tij mund të shkelte vetëm pasi të shtegëtonte në krahët e vdekjes. Ato ndjenja ogurzeza ia sollën edhe do ethe të fuqishme, të cilat ia shtërngonin zemrën dhe gjithë trupin. Zuri të dridhet nga një frikë e paqartë, e cila me një kazmë të rëndë groponte nëpër mendjen e lodhur. E kaploi një trill i marrë: që të klithte e të çirrej me sa fuqi që kishte derisa të pëlciste. Vetëm në këtë mënyrë besonte se munde ta mposhte ndjenjen e frikës. Mirëpo zëri për herë të parë në jetë po e mashtronte. Ai fshehurazi ishte arratisur nga jeta e tija e pastaj ishte strehuar në një ishull të braktisur... Në atë çast kur gjërat kishin zënë të silleshin vërdallë rreth tij për dreq iu kujtua se sytë i kishte me vete, madje ata ende nuk i ishin vërbuar nga ndjenjat e kobshme. Sapo i hapi qepallat e rënduara pendimi që kishjte trajtën e krimbi të varrit zuri t’ia hante një pjesë të shpirtit që i ishte shkëputur nga trupi. Një hije e gjallë me ngjyrë të bardhë i kishte zgurdulluar dy sy të verbër dhe i vështronte me kurreshtje e habi do gjëra që mungonin. Disa herë i puliti qepallat instiktivisht. Gjithnjë e ushtqente vetveten me shpresa të rrjshme se diçka patjetër do të ndryshonte, se kobi i zi që rrinte pezull si një shpend i vrarë do të zhdukej nga hapësira përgjithmonë.Përsëri gjërat e njëtrajtshme qëndronin pranë tij dhe gjithnjë ia qitnin gjuhën e prishur. Nuk dinte ç’të bënte as me gjërat që zhvendoseshin rreth tij dhe e as me trupin e vet që vazhdimisht e ndryshonte trajtën dhe madhësinë. Dyshimi ia sjellte frikën, kështu që nuk guxonte ta lëshonte vetvetën në duart e atyre mënxyrave, të cilat gjithnjë kishin bërë roje në një skaj të jetës së tij. Disa herë e mashtronte vetveten duke i thënë: kjo është një ëndërr e kobshme që të kaplon befas e pastaj më s’mund të zgjhohesh prej saj... Pas një kohe të shkurtër u bind se s’mund ta ushqente shpirtin me katikule. Ato gjëra banale më s’mund t’i honepse organizmi i tij. Më nuk e dinte a është mugëtirë e mbrëmjes apo e mëngjesit. Koha në vend që të zvarritej përpara zhvendosej mbrapa si të ishte një vidë e prishur. Derisa zvarritej këmbadorës nëpër do rrathë të ngushtë, në pasqyrën e thyerë të mendjes e shihte vetveten si e ndryshonte trajtën dhe madhësinë.Nuk ishte në gjendje ta kuptonte pse trupi i tij gjithnjë lëvizte në anën e kundërt të kohës, thuajase është një orë e prishur...

Sapo bëri të ngritet nga shtrati, i cili i shëmbëllente varrit në të cilin gjendej prej lindjes, zemra iu shndërrua në gur. Hijha e gjallë ia zgjati dorën e vet të vogël duke kërkuar që të miqësohej me të. Në sytë e saj të fikur që ishin futur në dy gropa të thella e të errëta, iu bë sikur e pa vdekjen e vet që sollatej me një qefin të zi në duar. Një zë i largët i thoshte : ti je i vdekur, madje i vdekur ke lindur! Deshi të fliste e të çirrej si një bishë e egër. Gjatë gjithë jetës i dukej sikur kishte qëndruar i ngujuar në guacën e heshtjes, e cila e kishte mbytur për çdo ditë ngapak. E brente dëshira që t’i thoshte një fjali të vetmne hijës së gjallë: çka kërkon nga trupi e nga jeta ime e mjerë?! Mirëpo zëri nuk i formësohej dot. Dikur e kaploi dyshimi se ndonjëherë kishte folur... Sa më shumë që mundohej të ikte nga heshtja aq më shumë e ndjente veten se zhytej në thellësinë e saj. Edhe hija e gjallë, e cila ndoshta kishte ardhur gabimishte nga ferri, ishte kredhur bashkë me të në detin e heshtjes, e cila i lëvizte nëpër trup si një gjarpër i ngordhur. Ishte një heshtje ndjellakobëse, e cila sytë gjithnjë i mbante të zgurdulluar dhe sikur kërkonte rrugën që e kthente sërish në ferr. Një mendje e ligë, e cila e shoqëronte prej lindjes kudo që shkonte, i tha me zë të vrazhdë: ke ardhur në ferr gabimisht e e tash nuk mund të dalësh prej tij! Diçka e paqartë filloi të shembej në mendjen e tij të dërrmuar. E shihte vetveten si qëndronte në mes të dy fushave të paskajshme, në të djthtë ishte fusha e mbushur me jetë, kurse në të majtë fusha e mbushur me vdekje. Vetvetja herë i dukej e gjallë e herë i vdekur... E kaploi bindja se hija e gjallë priste një dhuratë të çmueshme prej tij dhe pa emarrë atë nuk do të largohej dot. Nuk e dinte çka t’i dhuronte hijës së gjallë, përveç jetës së mbushur me fatkeqësi. Prej lindjes jeta më së plaku i hynte në punë, kështu që prej saj qëndronte indiferent. Një mendje tjetër i tha: hija e gjallë ka ardhur nga ferri për të të marrë me vete, pasi që ti nuk e di rrugën për atje!... Kur agoi një mëngjes i parakohshëm hija e gjallë e rrëmbeu për dore. Pasaj me një lëvizje të lehtë koke e ftoi që të dilnin jashtë asaj hapësirës së tendosur. Përmes dorës së saj në trupin e tij depërtoi një ftohtësi e madhe që zuri ta ngrinte të tërin. As vetë nuk e dinte pse nuk guxonte t’i kundërshtonte veprimet e marra të hijës së çmendur. Disa çaste pasi bëri do lëvizje të plogështa e ndjeu veten se kishte filluar të shndërrohej në një qenie të akullt. Një forcëe padukshme e vënte në lëvizje mekanike. Megjithatë sërish nuk ishte në gjendje t’i thoshte vetes a ecte apo ishte kredhur në një ankth nga i cili s’mund të dilte as pasi të përfundonte procesi i vdekjes relative. Nëpër hapësirën e boshtisur të mendjes zunë t’i silleshin vërdallë do gjëra me trajtë të përgjysmuara, të cila s’kishin asgjë të përbashkët me jetën e tij, me hijën e gjallë e as me natën e stërkequr që kishte harruar të zvarritej nëpër rrugën që e shpinte drejt ferrit. Një zë, për të cilin ai mendoi se jehoi nga goja e hijës së gjallë, i foli me do zanore to mekura: ti ende je në procesin e lindjes,po të shpiej në botën tjetër atje ku duhet të jetosh pas lindjes… Çka është lindja ?! e pyeti vetveten derisa gjarpri i habisë i mbështillej rreth qafës. Përgjithje le që s’mori, po as që priste të merrte! Ishte i bindur plotësisht se kurrë nuk do të përfundonte procesi i lindjes së mirëfillte. Prandaj edhe nuk mund ta trillonte pamjen e lindjes… Në mes të qiellit, të cilin një Zot e di kush e kishte arnuar, për herë të parë vërejti një hënë të sëmurë që vazhdimisht dëneste në heshtje. “Ah, sikur të ishta pranë hënës dhe t’ia fillonim një dashurisë së re!” tha me vete dhe menjëherë u pendua për atë që foli e që mendoi. Kushedi përse hëna qëndronte pezull në atë oqean vetmie kur fare lehtë mund të zbriste në tokë. Frynte një erë e marrë, e cila pahetueshëm ia zdeshte lëkurën e trupit. “ Ç’është kjo stinë e mallkuar që lind e vdes në jetën timje?!” Horizonti dukej i mbuluar me një shtresë të hollë bore, e cila nuk shkrihej as kur vinte ver. Ai acar i përjetshëm kishte zënë vend edhe në zemrën e tij… Sapo bëri do hapa të plogësht hija e gjallë ia shtërngoi dorën që i dridhej nga ethet e frikës e më shumë nga një valë e ftohtë.Deshi t’i thoshte se një veprim i këtillë i shkaktonte dhembje, por gjuhën e kishte të këputur. Hija e gjallë e vështronte me habi hënën si rrëshqiste nëpër një rrugë të paqenë derisa rëshqiti në një det të shterur. Fatkeqësia e hënës i shkaktoi dhembje të re në shpirtin e ngurosur. Hija e gjalllë me shikim sikur i thoshte: së shpejti do të takohesh me nënën tënde, e cila do ta duuron lindjen! Kishte shumë vite që zvarritej nëpër do rrugë të boshatisura, por nënën s’mund ta takonte. Ndoshta mbi varrin e saj të rrafsuar gjendet ndonjë muranë ku kanë gjetur strehim gjarprinjtë… Priste të agonte një mëngjes i vjetër e pastaj të zgjohej nga gjumi i paralindjes. Mirëpo, mëngjesi dukej sikur e kishte humbur rrugën. Ndoshta në gjysmë të rrugës e kishte dhunuar dikush tri herë e pastaj e kishte hudhur në një humnerë të thellë, nga e cila nuk mund të dilte kurrë…