Kostaq Duka: Divorc

Kostaq Duka

 

Divorc

 

Natës i kërkova divorcin.

Jo me të nuk mund të jetoja më tej.

Fillimisht, vite më parë më ndolli, më nanurisi,

më përkëdheli pa fund,

më shëtiti në livadhe të errëta me bar të helmatisur

ku të gjallë e të vdekur ulen bashkarisht….

Pastaj kokën ma rëndoi,

ma rrëzoi mbi tavolinë.

Kujtesën e sterlodhi në një udhëtim pa adresë.

Më talli

dhe më qeshi,

kur mëngjesit më përcillte

nën mëshirën tronditëse të dritës.

Natës i kërkova divorcin,

për të qënë mes të gjallëve të ditës

një udhëtar i natyrshëm.

 

 

Jemi në lojë.

 

Jemi në lojë

për sa kohë pohojmë

jo atë që na thotë shpirti

por atë që të tjerët dëshirojnë.

Jemi në lojë:

Shkojmë aty, shkojmë atje

me“vullnet të lirë”

paçka se dritën jeshile e të kuqe

superliderat komandojnë.

Jemi në lojë…..

Jashtë loje është ose i marri

ose i tejmençuri,

që të tjerët s’e kuptojnë.

 

 

Sinorët

 

-Nipit që porsa u ngrit më këmbë-

Të vumë sinorë në ecje:

Nga divani në divan

nga televizori në tavolina e bukës.

Një këmbë këtu, një atje

ti patoku i vogël i’a arrite.

Buzëqeshe

ne të falëm bravo, duartrokitje.

Por

kur trupi në tokë gjeti drejtpeshim

sinorët i braktise

kërkove me veten të tjera shtigje.

U rrëzove,

u ngrite,

u godite,

u gërvishte,

qave , qeshe

gjersa hapësirën e dhomës si qënie e lirë

e vure të tërë nën vete.

 

 

Heshtje

 

As do flas e as do të shkruaj një varg për vdekjen.

Dhimbjen

për bashkëmoshatarët e mi

që ikin si pa u ndjerë do ta mbaj nën vete.

Gjithcka do ta lë në heshtje për të mos u sjellë mërzitje e trishtim të tjerëve.

E megjithatë

unë thellë, thellë e di

hidhërimi i ndrydhur të afron më pranë vdekjes.

 

Nëntor 2014