Cikël poetik nga Nafi Çegrani

Nafi ÇEGRANI

 

 

SYTË SI DETI BLU

 

Në ujëvarë dritash ma lave shpirtin

dhe tash trupit i vie erë bari

zjarrit i frikësohem kur lë hirin

dhe e djeg kujtesën malli

në sytë e tu loz dielli im

me zefirët e stinës ëndërrake

për diell njëmijë këngë u kënduan

e kurrë s’u mbajt festival

edhe pse zëri është shteruar

në sytë e tu loz dielli im

lirikat e dashurisë mbetën vargan

vetëm në altarin e shpresave

mikesha ime që ke emër dardan!

Emrin t’a shkruajta në gurë

dhe e luta Zotin:

- T’u bëfsha burrë…!

E ty grua dhe aromë,

si në baladë e gjallë

si nur...

 

 

EKSTAZË MALLI

 

Në buzët e vashës së mirë

shkrihem si pika e vesës

I etur dhe i dehur nis udhëtimin

derisa e mësoj këngën

balada për pikën e lotit më merrë

e vonë ma kthen buzëqeshjen e ngrirë

le të më gjejë të shkrirë dita

përmbi ato buzë që ëndërrohen prore

plot aromë trëndafili

mall i bekuar

në krahët

e mjellmës së bardhë….

Përtej kufijve të kësaj stine

në buzë u linde.

 

 

PRAPË PËR DASHURINË

 

Bukurinë e kallë në flakë dashurie

këngën e shndërron në melodi baritore

cili di të dashurojë më mirë se unë

Kazanovë e këtyre anëve…

mbretëreshë kërkova

e kurrë s’gjeta mbretëreshë

askush zjarrin s’e fiku

se më dashuroi baresha

medet çfarë dashurie pati

vetëm unë, Kazanova e di

tash jam fikalli me kujtimin

bëjmë roje për dashurinë

dhe jetën që na ka mbetur

Ah, Kazanovë!

Prore jam dashnori yt

në kullën e Babilonit

ty Kazanovë sy zjarri

Unë kalorës

I udhëve të gjata

epos i kësaj toke...

 

 

E IMJA LULEBORË

 

Unë u bëra diell mbi shkrepa

ti u bërë hije malesh

kurorë

- e imja luleborë

vullkanet s’mund të rrafshohen

para hapit të ndarjes

me ty, shpirti tim

unë u bëra puhi magjepse

ti u bëre barrë përjetësie

në syrin e ngrirë

me flokët e tua të zeza korb

truallit i thurrë kurorë

prej guri xhevahir…

- e imja luleborë

 

 

KUJTIMET I ÇOVA DIKU

 

Kujtimet i çova nëpër lugje të verdha,

s’dua të ndjell pikëllimin kob të zi.

Në pellgje i zbrazën varre të thella

dhe bekimin tënd ma vodhën përsëri.

Loti i nxehtë shkëputet nga qepalla

dhe vdes i harruar si gjethi në vjeshtë.

Klithmat përgjaken mes buzëve të vrara,

çuditem që gjëma paska filluar të heshtë!

Ulet mbrëmja përmallshëm sonte

e dhëmbja fiket si gaca brenda fikut

nuk kundërmon më erë korriku

Brenda gjolit hënës i prishet bukuria

çfarë mëkati bënë hajnat sot

zanave u dhurova vargjet e mia

Dhe derdha një det lotë

puhia e muzgjeve

kallë vargun në gji

Marigona mbeti vejushë

loti i mbeti zvarrë në sy…

 

 

GURI I ZOGUT

 

Një klithmë engjëllore shpërthen

aq vrullshëm si rrëke përroskash

dhe përplas kepat e legjendës

në krua gurgullon fjala

si çdoherë e mot kalamendet jeta

nëpër udhë e shtigje të gjata

malli është sa mali i Sharrit

loti sa guri i zogut

sa kreshta e shekujve

malesorët kanë ruajtur virtytin

malësorka dashurinë pa lajka

prore e mba në përqafim

ndër brezni lind shikimi

dhe puthjet nektar luleje

bukuri hyjnore në kërthiza

sërisht nën qepallën e dëndur

hiqet loti mal

sytë e saj shejtërojnë nën tempull

në altarin e legjendës

lindin edhe një mijë dashuri

mbi bjeshkën lehonë

brezat janë të fortë

brezat që vejnë e vijnë!

Ndaj Shekulli bëri vetëvrasje

për ditën e nesërme

bulojnë prore malet e shtogut

atje këndohet elegji

te Guri i Zogut

lind një dashuri -

në tokën e Eposit

këndojnë Zanat

qanë Ajkuna, qanë

për kalorësin e saj

në Lugje të Verdha

zhvishen shpatat cullak

dhe nis dyluftimi

kreshnikët janë gati.

 

 

DUKE PUTHUR DIELLIN TËND

 

- poeteshës korçare -

 

Në qytetin tënd qielli është i kaltër

ka fruta degë e ullirit

pranë teje erdha

dhe putha diellin tënd

me një buzëqeshje të kulluar

e lava vargun e bardhë

më tha:

- Diellin zgjodha dashnor

vargu yt m’u bë kulm qielli

malli e zjarri më mori

gjaku u trazua buzëmbrëmjes

përsëri pushova te ulliri

duke puthur diellin tënd

nata m’iku si në ëndërr

u bëre gjeth vjeshte

dhe ike sikur flutur

lum ai që pret pranverën

dhe një flutur të bardhë

në blerimin e ëndërruar

me hijen e erës

aromë serenate

Buzët tua të gufuara

në puthjen e engjëllit

dhe një ëndërr

mbi qiellin blu

diell me agun

që lind dashuri!

 

 

SY SHARRI

 

Pse ma more guximin

Perandor

sytë tash kanë humbur shkëlqimin

Perandor

çfarë gjaku ke

ngjyra e kuqlimtë të mungon

Perandor

bano në vetminë tënde

kështjella hijerëndë të takon ty

përballë murlanesh

Perandor

unë bëj jetën time

kurrë se pëlqej fronin e rrejshëm

perandori bolshevike

që ha sytë e Sharrit

sërish lindin prore

Sharrian dhe Sharriza…

 

 

SHQIPONJAT FLUTUROJNË LART

 

Në stinë shekujsh

në kohën e krizës moderne

njerëzit vuajnë nga gandomania

vetëm njerëz përplasur në shkëmbenj

harrojnë të jetojnë përjetësinë

duke shpalle fajtor

- janë gjyqe koti,

një mjegull bie mbi pullaze

ne pleqërojmë ditët nëpër biruca

në ferr për së gjalli

kuvendojmë me retë zibardha

harrojmë të hapërojmë stinët e çala

në vite të humbura

kush ka faj, zgjim i vonë

e nuk po e kuptojmë dhembjen në damarë

- vetëm pse jemi lindur shqiptarë…

Shekujt e nemur ikin zinxhirë

dhe shtatë breza kuvendojnë

me malet mbi male

vashat nusërojnë me hijen

e shqiponjat lartë fluturojnë

mbi Fushë Gjuricë dhe Tropojë

në qiellin mbi Radikë.

ose Vjosë ujëvarë

- Çamëri e bardhë!

 

 

GJURMË E FRENGJI

 

njëmijë shekuj u kalamendën

dhe njerëzit vrapuan kah dielli

gjurmët mbetën në brigje

hije mali në faqe.

njëmijë rrudha i pranoi për banim balli

zjarri e dogji e hiri e mbuloi

dielli u mbeti në shuplakë

si topth zjarri -

ndërtuan kulla me gurët e rrënojave

prapë u falën për prag e frengji

baballarët që lanë gjurmë

në tëbana e gurë -

njëmijë vjet i mbuloi shtërngata

e kurrë mundjen s’e pranuan

lexuan hieroglifet e ekzistimit

si në baladë odash -

lum ata që i bën vend vetes mbi dhe

dhe lanë gjurmë për breza

që lindin në fundshekull përsëri

për një të re betejë jete…