Albert Vataj: Zëri i gjëmimshëm i Andrea Bocellit, si një thirrje për zgjim shpirtëror

Zëri i gjëmimshëm i Andrea Bocellit, si një thirrje për zgjim shpirtëror

Nga Albert Vataj

Në një botë që lëviz gjithnjë e më shpejt drejt skajeve të pabarazisë, ku pasuria grumbullohet si fortesë dhe varfëria shtohet si plagë, zërat që thërrasin për drejtësi shpesh humbasin nën zhurmën e ambicieve të mëdha dhe etjes së pangopur për pushtet. Ne jetojmë në një kohë ku raketat e miliarderëve ngrihen drejt qiellit, ndërsa miliona fëmijë nuk ngrihen dot nga shtrati për shkak të urisë. Një epokë ku teknologjia shpërthen si dritë, por zemrat e njerëzve mpaken në hije.

Dhe pastaj, në këtë heshtje universale ku askush nuk guxon t’ia thotë të vërtetën të pasurit në sy, u ngrit një zë, një zë i bërë jo nga muskuj, por nga frymë. Zëri i Andrea Bocellit.

Ai nuk foli si yll. Ai foli si ndërgjegje. Si njeri që kujton botës se arti nuk është dekor i luksit, por frymë që i jep kuptim ekzistencës. Si kujtesë se muzika nuk është arratisje, por thirrje për t’u kthyer tek thelbi i njeriut.

Kjo është historia e një artisti që nuk u gudulis nga duartrokitjet, por u udhëhoq nga e vërteta; një kujtim se ndonjëherë mjafton një zë për të tronditur themelet e indiferencës globale.

I nominuari pesë herë për çmimin Grammy, Andrea Bocelli, sapo ka kaluar pragun e mrekullueshëm të 30 viteve të famës, që nga ajo mbrëmje e largët e vitit 1994 kur, me këngën “Il mare calmo della sera”, doli nga skena e Sanremos dhe hyri përgjithmonë në zemrat e njerëzve. Që atëherë, zëri i tij – një përzierje drite dhe heshtjeje, dhembjeje dhe shprese – është bërë jo vetëm një instrument artistik, por një thirrje e ndërgjegjes universale.

Bocelli nuk ka ulëritur kurrë. Ai nuk ka pasur nevojë. Sepse nga thellësia e tij vjen një qetësi që përplaset si valë kundër një bote që gumëzhin nga trazira, padrejtësi dhe cinizëm. Zëri i tij ka qenë gjithnjë një kundërvënie e butë ndaj një realiteti të pamëshirshëm, ku të pasurit garojnë të bëhen edhe më të pasur, ndërsa të varfrit luftojnë çdo ditë për të mbijetuar në thërrimet e një bote që nuk është ndarë kurrë drejtësisht. Ai e ka kënduar dhimbjen pa britmë, e ka shpërndarë shpresën pa pompozitet, dhe ka ngritur moralin e të pambrojturve pa kërkuar asgjë në këmbim.

Dhe pastaj erdhi ajo mbrëmje në Manhattan.

Në një gala luksoze, nën dritat e arta që pasqyroheshin mbi kristale shampanjeje, Bocelli u nderua si filantrop, por ai vendosi të bëhej shumë më tepër se kaq. Përballë njerëzve më të pasur të planetit, Mark Zuckerberg, Elon Musk dhe dhjetëra miliarderë të tjerë, ai bëri atë që shumë e ndiejnë, por pak guxojnë: u tha të vërtetën në sy.

Me qetësinë e dikujt që flet nga drita e ndërgjegjes, jo nga rehatia e luksit, ai tha:

“Nëse mund të shpenzoni miliarda për raketa dhe hiperhapësirë, mund të shpenzoni miliona për të ushqyer fëmijë. Nëse e quani veten vizionarë, provoni – jo me para, por me mirësi.”

Mbi sallë ra një heshtje e rëndë, thuajse ceremoniale. Kamera kapi Zuckerberg duke shikuar poshtë, si t’i ishte rrëshqitur papritur një botë e tërë nga duart. Elon Musk u mpiks në një buzëqeshje të ngrirë. Disa të pranishëm u drodhën në karriget e tyre, sikur dikush u kishte shkundur zemrën.

Por Bocelli nuk erdhi për të trembur, ai erdhi për të zgjuar.

Ai njoftoi aty, pa bujë, se do të dhuronte 8 milionë dollarë nga të ardhurat e tij për programe strehimi dhe mbështetje psikosociale për familjet në krizë në Los Angeles dhe në mbarë vendin.

“Lakmia nuk është pushtet,” shtoi ai. “Dhembshuria është.”

Kaq. Thjeshtë. Shumëfish më e fuqishme se çdo fjalim politik, më rrënqethëse se çdo ulërimë proteste.

Në pak minuta, interneti shpërtheu. Videot e fjalimit të Bocellit u përhapën rrufeshëm. Kritika, adhurim, reflektim… bota po diskutonte diçka të pazakontë: guximin moral të një artisti që nuk u përkul para arit, por ngriti fjalën e shpirtit.

Mediet e përshkruan fjalimin si “i përmbajtur, i pjekur, i domosdoshëm”. Kritikët e quajtën “një manifest të humanizmit modern”. Aktivistët e drejtësisë sociale e cilësuan “momentin kur muzika flaku harqet dhe u bë shpata e dhembshurisë”.

Por mbi të gjitha, ajo natë tregoi një të vërtetë të pashmangshme:

Arti ka forcën të gudulisë ndërgjegjen atje ku kapitali dështon. Muzika mund të trazojë zemrat që paratë nuk i lëvizin dot.

Në fund të mbrëmjes, Bocelli nuk thjesht u largua me një çmim. Ai u largua duke lënë pas një sfidë, një thirrje, një urdhëresë morale:

“Ripërcaktoni pasurinë. Bëjeni mjet shërbimi, jo froni të pushtetit.”

Dhe ndoshta, pikërisht atë natë, në heshtjen e çuditshme që mbeti varur mbi sallën e pasur të Manhattanit, bota e kuptoi se ndonjëherë, një tenori i mjafton një fjali për të hapur një epokë të re të ndërgjegjes.

Në fund, ajo që ndodhi në atë sallë luksoze të Manhattanit nuk ishte thjesht një fjalim. Ishte një thyerje. Një çarje në fasadën e një bote që ka harruar të turpërohet. Ishte rikujtimi se pasuria pa dhembshuri është vetëm fuqi e zbrazët, dhe se një civilizim që lejon fëmijët të flenë të uritur, ndërsa idhujt e teknologjisë luajnë me galaktikat, nuk është civilizim – është humbje.

Andrea Bocelli nuk u ngrit kundër të pasurve. Ai u ngrit për të varfrit. Ai nuk kërkoi t’i poshtëronte miliarderët; ai kërkoi t’u kujtonte se njerëzimi nuk matet me bilance, por me zemra. Dhe se nuk ka asnjë vlerë të ngrihesh deri në yje, nëse ke harruar si të shohësh një njeri në sy.

Kjo botë nuk ka nevojë për më shumë raketa – ka nevojë për më shumë shpirtra që guxojnë. Nuk ka nevojë për më shumë gara – ka nevojë për më shumë duar që shtrihen.

Dhe mes gjithë këtij zhurmimi të së nesërmes, zëri i Bocellit mbetet si një dritë e qetë që thotë: “Bëjeni botën shtëpi, jo privilegj. Mundësi, jo pronë. Dhembshuri, jo lakmi.”

Sepse vetëm atëherë kur të kuptojmë se pasuria e vërtetë është ajo që shpërndahet, jo ajo që mblidhet, do mund të themi se kemi nisur vërtet të ngjitemi, jo drejt yjeve, por drejt njëri-tjetrit.