Hamza Halabaku: Më ka marrë malli (2)

Hamza Halabaku:

MË KA MARRË MALLI 2

“Kurrë nuk ka pasur më shumë dituri për paditurinë tonë” - Jürgen Habermas

Më ka marrë malli që pasdite

Kur të gjithë kthehemi

Në shtëpitë tona pas pune

Këta që kemi mbetur

Të ulemi rreth sofrës pasdite

(se drekën rrallë e hamë bashkë)

Ta ngremë nga një gotë

Me përshëndetjen “Gëzuar”

Qoftë ajo me çaj, me lëng frutash,

Me verë a kush me çka të dojë

Pastaj të llafosim shtruar e të qeshur

Atë që s’e bëjmë dot në asnjërën ditë të javës

E as në fundjavë kur të gjithë

jemi së bashku në pushim

Më ka marrë malli, se kaloj e tërë java

e nuk jemi ulur karshi njëri-tjetrit

Saki, që është e ëma e shtëpisë,

tërë pasditen e deri në orët e vona,

shikon më shumë filma aksion

sesa filma të Kinostudios

“Shqipëria e Re” apo telenovela të tjera

Kurse bija jonë, që me ne

është sa herë është e lirë

gjithë kohën me celularë në dorë

Herë i qeshet fytyra e herë bëhet e zymtë

sa e mban telefonin përpara

e kufjet  në veshë,

Një Zot e di çka është

Duke parë a duke dëgjuar

Unë i habitur, në qetësi i lutem

Të Madhit Zot, të bie interneti

E ta shohim, në sy, njëri-tjetrin,

të paktën, në ditën e fundit të javës

E si zot shtëpie

T’u tregoj për të kaluarën e fisit

Për gjyshin e gjyshen time fisnike

Që s’kam parë gjyshe më të mirë asnjëherë

Ishte pa diplomë shkolle, po me shumë dije

E gjyshi autodidakt, që shkruante

Ndonjë fjalë Shqipe me alfabet osman

Se për paraardhësit e fisit

nuk kam parë asnjë fjalë

të shkruar në libra...

O Zot i Madh, na liro

Nga kjo varësi virtuale

Se nesër, brezi që po vjen

nuk do të dijë asgjë

Për fisnikërinë e fisit tonë...

Madje as për këto male