Mendime
Klajd Kapinova: “Shqiptarët” shkuan me dëshirë si qeni në rrush në Betejën e Çanakalasë
E shtune, 23.03.2024, 07:59 PM
“Shqiptarët” e baba Dovletit shkuan me dëshirë si qeni në rrush në Çanakkale Sava?? (Betejën e Çanakalasë)
Ndonëse me vonesë, ka ardhur koha dhe momenti
i duhur historik, për të bërë sa më parë dhe sa më mirë, me ndërgjegje të
lartë personale dhe kolektive (brenda komunitetëve dhe grupmoshave në nivelet e
ndryshme të shkollave) në gjerësi dhe thellësi: De-erdoganizmin
dhe De-otomanizimin e Qeverisë Kuislinge Neo-Otomane të Shalgjatit; De-otomanizimin e Universitetit mbushur me
“profesor” dhe “studentë” neo-otomanistë të Shkodrës; De-otomanizimin e domosdoshëm të lagjeve, rrugicave, shkollave, qendrave kulturore, objekteve fetare,
“bamirëse” etj., por mbi të gjitha të Bashkisë së qytetit verior; De-otomanizimin dhe pastrimin e vazhdueshëm të ambientëve publike fatkeqsisht dhe turpërisht të Shkodrës… Ky është turp, mjerim dhe shpërlarje fatkeqsisht e madhe non stop e atyre pak vatrave të trurit të ngrirë, që u kanë mbetur gjallë, pikërisht atyre kolonëve apo mbetjeve të huaja
otomane, që bëjnë dhe mbështesin provokime të mirëfillta antishqiptare…
“LUFTA E ÇANAKALASË NË SHKODËR!? Lufta e Çanakalas, ose beteja e
Gallipolit në prill 1915 deri më 9 janar 1916 në Turqi, nga njëra anë luftonin
ushtritë angleze dhe franceze dhe në anën tjetër luftonte ushtria osmane me
ndihmë nga Austro-Hungaria dhe Gjermania. Në këtë beteje, pësuan vdekjen, pa
ndonjë arsye të logjikshme tragjikisht rreth 25.000 shqiptar, kryesisht të
shpërngulur dhunshëm para vitit 1912 në Turqi dhe të tjerë të organizuar nga disa
qytete të trojeve arbërore. Me këtë rast në rolin e
një intelektuali, shtrojë pyetjen, perse na u dashka kjo ngjarje nga Ambasada
Turke të përkujtohej në Shkodër e pikërisht të përkujtimorja e komandantit
pushtues, Hasan Riza Pasha, e ngritur para disa viteve në mënyrë enigmatike!?
Përgjigjen i takon ta jap Ministria e Punëve të Jashtme e Shqipërisë dhe
pushteti lokal në Shkodër!” Dom dr. Nikë
Ukgjini (Fakebook)
Nga Klajd Kapinova
“I urrej viktimat, që respektojnë
çmendurisht ekzekutorët e tyre.” - Sartri
A ka lagje apo territor në
zonat periferike të qytetit të Shkodrës, që quhen me emrin apo topinimin e
mirëfilltë otoman islam Çanakala!?
Ku
ndodhet ai në hartën e qytetit të Shkodrës!?
Cila
është historia e origjinës së vendosjes së këtij emëri dhe pse pikërisht sot ky
absurd otoman islam përkujtohet si provokim i hapur në qytetin dhe popullin
tonë që nuk ka asnjë lidhje me Turqinë!?
A është ky një kërcënim i hapur publik i programuar
me paramendim si pjesë e propagandës së mirëfilltë të ringjalljes banale dhe
pervese të neo-otomanizmimit dhe erdoganizimit sot me profil dhe motive
radikale politike xhihadiste otomane nga Ambasada e Turqisë (Neo-Otomane) që
fatkeqsisht e mjerisht vegjeton tek shpërthen me shqelma herë pas here me
provokime të tilla turpi kundër nesh në Tiranë, Shkodër e gjetkë, duke nxitur dhe
promovuar provokime të hapura fyese antishqiptare, ndaj historisë së qytetit të
Gentit dhe Teutës dhe vendlindjes sonë Shqipërisë!?
Përse Qeveria e kuqe e Erdoganit III në Tiranë,
Ministria e Kulturës, Akademia e Shkencave Neo-Marksiste dhe Presidenti i
Shqipërisë as mish as peshk, nuk largojnë nga Shqipëria si Persona Non Grata
të gjithë personelin diplomatik të Ambasadës Turke (Neo-Otomane) në Tiranë, e
cila vazhdimisht po bën provokime dhe propagandë të mirëfilltë radikale otomane
islamike të periudhës më të errët dhe më të përgjakshme antishqiptare të
sundimit të ish Perandorisë Xhihadiste Islame Otomane, e cila për 700 vjet
fatkeqsisht ka bërë krime masive në seri dhe Genocid sistematik, kundër trojeve
të Arbërit dhe popullit tonë!?
Kur dhe kush e vendosi këte emër dhe pse pikërisht në
trojet e Arbërit dhe qytetin tonë të lashtë martir!?
Nese nuk ka një emërim të tillë sot me bazë
historike, atëherë pse duhet të rimblidheni vazhdimisht në emër të universitetit
shtetëror apo qendrave oromane fetare dhe laik të gjithë ju dhe të diskutoni si
budallenj otoman islam për një ngjarje apo histori që nuk është e jona, duke
bërë me ndërgjegje de-shqiptarizimin e popullit dhe taksapaguesve mjeranë dhe naiv
studentë!?
Po
cila është historia e vërtetë e vetëvrasjes apo xhihadit masiv si mish për top
për arsye fetare islame të fanatikëve shqiptarë!?
Historia
e vetëvrasjes masive me dëshirë për Turqinë apo e fatit tragjik të
shkuarjes si mish për top të shqiptarëve radikal muslimanë në Betejën e
Çanakalasë të viteve 1915-1916!?
Pse ende sot fatkeqsisht në cdo varrezë të
tyre atje ku ndodhen mbi varr kanë vetëm flamurin islam otoman dhe jo atë
shqiptar, kur dihet se ata ishin arnaut!?
Kujtojmë, se Shqipëria
me trojet e saj etnike asokohe kishte 3 vjet (28 nëntor 1912), që ishte shpall shtet i pavarur formalisht nga Perandoria
Xhihadiste Islame Otomane, pra, para fillimit të
luftës në fjalë nga
vetë ish ligjvënësi i Parlamentit perandorak kalifatist otoman islam Ismail Bej
Qemali etj.
Fatkeqsisht
historia e shqiptarëve
haxhiqamilas fanatik islamik, u përsërit
edhe në shekullin XXI, kur shumë burra muslimanë me gratë dhe fëmijët e gjinit e të rritur
analfabet (naiv dhe të pafajshëm) nga Kosova, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut,
shkuan në Iraq dhe Siri, për
t’iu bashkuar si mish për
top luftës radikale fetare islamike (jihad), për shtetin islamik apo
sikurse njihej asokohe ISIS dhe si zakonisht lanë lesht peng aty ose me saktë lanë fatmirësisht kockat e tyre
pa asnjë vlerë
dhe mirënjohje nga askush…
Asokohe
në Betejën e
Përgjakshme
të Çanakalasë,
u vranë fatmirësisht me vetëdije dhe për mend e kresë mangut mbi 25 mijë shqiptarë trushpërlarë
muhamedanë.
Rikujtoj
nga burimet enciklopedike historike britanike dhe të
tjera europiane, se ajo ishte realisht një nga betejat më të
madhe e të përgjashme në kohën e Luftës së Parë Botërore, ku nga njëra anë
luftonin ushtritë angleze dhe franceze dhe në anën tjetër ishte ushtria (e
dekompozuar e asaj cfarë kishte mbetur nga periudha otomane islame) turke me
ndihmë të austro-hungarezëve dhe gjermanëve, në të cilën u vranë 25 mijë
budallenj, që ishin si zakonisht vullnetarët trushperlarë arnautë ose 10% e të
gjithë viktimave, që shkuan për lesh asokohe, të
manipuluar dhe të komanduar nga babai i Turqisë Mustafa Kemal Ataturku.
Beteja në fjalë, ishte mes dy ushtrive jo të barabartë në numër dhe armatime, ku në
njërën anë ishte armata e bashkuar e Antantës, ku sikurse dihet bënin pjesë
ushtarët anglezë, zelandezë, australianë, etj., dhe në anën tjetër Divizoni 19
i ushtrisë islame turke, i përbërë kryesisht nga shqiptarët fanatik
(haxhiqamilistë) muhamedanë të Rumelisë, të mobilizuar me dëshirë, ku si
sherrbudall e pa tru flijuen jetën e
tyre boshe dhe pa vlerë për islamin
(si shehi) dhe baba Dovletin e tyre.
Sikurse dihet gjeografikisht Ngushtica e
Dardanelëve, është një kanal i gjatë detar, që ndan Evropën prej Azisë së
Vogël, e cila ka histori mijëvjeçare e mbushur historikisht me shumë mite dhe
legjenda. Në këte ngushticë shtrihen gjithashtu edhe brigjet e Gadishullit të
Galibolusit në anën e Evropës dhe asaj të Peninsulës në pjesën aziatike nga më
të lashtat.
Nga historia mësojmë se këtu është edhe Troja
legjendare (Lufta e Trojës rreth viteve
1235-1225 para Krishtit, në mes akejëve helenë dhe trojanëve dhe aleatëve të
saj, paionëve, dardanëve, etj.)
Në fund të korrikut të vitit 1914 në Europën Juglindore (Ballkan)[1] do shpërthej Lufta e Parë Botërore. Turqia, në
atë kohë ndodhej në një gjendje të rëndë ekonomike, financiare dhe politike,
mbasi ende nuk ishte shkëputur përfundimisht nga sundimi i keq islamik perandorak i
sulltanit dhe kalifatit radikal islamik të tij. Më 28 korrik, Austro-Hungaria i
shpalli luftë Serbisë.
Në ditët e para të gushtit të vitit 1914,
konflikti austro-serb u shndërrua në një luftë botërore, midis Gjermanisë e
Austro-Hungarisë nga njëra anë dhe Anglisë, Francës dhe Rusisë nga ana tjetër.
Asokohe Turqia, ishte rreshtuar në anën e Gjermanisë dhe Austro-Hungarisë.
Më 25 prill 1915, do të zhvillohej njëra ndër betejat më të përgjakshme
deri atëherë e quajtur në historinë e Europës si Beteja e Çanakalasë. Babai i Turqisë moderne asokohe Mustafë
Q(K)emal Ataturku komandonte Divizionin e 19 të redifëve fanatik islam
shqiptarë, që ishin me shumicë nga trojet shqiptare si: Presheva, Kumanova,
Shkupi, Manastiri, Ohri, Peja, Gjakova, Vlora, Elbasani etj., ku fatkeqsisht e
kalonin numrin prej 25.000 ushtarëve islam vullnetarë.
Beteja, do të përfundonte më 9 janar 1916,
kur anglezët dhe francezët e kuptuan se në këte betejë të madhe nuk mund të
fitonin dhe u larguan me humbje të mëdha nga Çanakalaja dhe ngushtica e
Dardaneleve.
Sipas disa statistikave në Betejën e
Çanakalasë, mendohet se morën pjesë mbi 500.000 ushtarë nga të cilët jetën e
humbën 260 mijë prej tyre. Beteja e Çanakalasë ishte një fitore e madhe për
Mustafa Kemal Ataturkun dhe Turqinë, por nga ana e tjetër ishte dhe një humbje e madhe historike në njerëz apo muhamedanëve
radikal “shqiptarë” të vrarë me dëshirë, sikurse njëkohsisht edhe një humbje e
madhe e tyre për përkrahjen europiane për ne, që historikisht dhe fatkeqsisht duan
më shumë islamin otoman, se sa jetën e dhënë nga Zoti, fatkeqsi kjo e madhe mendore
e cila do të na shoqëroj si mallkim historikisht deri më
sot...
Historiani otomanolog dr. Ibrahim Krosi, në
librin e tij: “Qemal Ataturku dhe
Shqiptarët“, shkruan, se: “Divizioni
i 19 i Armatës së Turqisë në Betejën e Çanakales komanduar nga komandanti Mustafa
Qemali, sipas dëshmive të studjuesve dhe historianëve përbëhej kryesisht nga
shqiptarët muslimanë”.
Sipas të dhënave në luftën e Çanakalasë, mendohet
se kanë marrë pjesë mijëra shqiptarë fanatikë muslimanë pothuajse nga të gjitha viset
etnike, sepse në vitin 1915, edhe pse ishte shpallur shteti i pavarur shqiptar
forcat ushtarake të Perandorisë Xhihadiste Islame Otomane vazhdonin fatkeqsisht
të ishin kudo të pranishëm në katër vilajetet shqiptare, ashtu sikurse edhe
shumë kolonë etnik otomanë e arab etj., të vendosur ndër shekuj sikurse edhe pakicat
e boshnjakëve muslimanë.
Është një e vërtetë e pamohueshme, se shumë
shqiptarë muslimanë si adhurues të flaktë të baba Dovletit (Sulltanit dhe
Perandorisë së tij), ishin mobilizuar me
dëshirë të plotë dhe falas, për të shkuar si qeni në rrush, për të mbrojtur jetën pa vlerë të baba Dovletit (Turqinë),
të cilën ende me histerizëm e mall budallai e konsideronin dhe adhuronin papushim si
shtet të tyre.
Ky është absurdi islam “shqiptar” dje dhe sot
në shekullin XXI. Kjo ndodhi vetëm se shqiptarët luftuan atje, për të ruajtur
nga zhbërja e pashmangshme atdheun shpirtëror të tyre Turqinë. Ato paturpsisht
e konsideronin Turqinë shtet amë, duke u
mbështetur mbi bazën fetare islame.
Unë mendoj, se vetëm në këte rast zë vend shprehja e përshtatur e Kadaresë, në rastin
e Betejës Çanakkales, se ato vullnetarë fanatikë trushpërlarë xhihadistë
radikalë islam asokohe “ishin vërtetë jashtëqitje e kombit shqiptar.”
Fushata ushtarake e Galipolit, e njohur edhe
si fushata e Dardaneleve, Beteja e Galipolit ose Beteja e Çanakkales, ishte një fushatë e Luftës së Parë Botërore,
që u zhvillua në gadishullin Gelibolu në
Turqi nga data 17 shkurt i vitit 1915 deri më 9 janar të vitit 1916. Fuqitë
e Antantës, Britania, Franca dhe Rusia, u përpoqën të dobësojnë Perandorinë
Xhihadiste Islame Otomane, një prej Fuqive Qendrore, duke marrë nën kontroll
ngushticat, që siguruan një rrugë furnizimi tregtar për në Rusi. Sulmi i
aleatëve në kalatë osmanë në hyrjen e Ngushticës së Dardaneleve në muajin
shkurt të vitit 1915 dështoi dhe u pasua nga një ulje amfibe në gadishullin
Gallipoli në prill 1915, për të kapur kryeqytetin otoman të Stambollit,
ish-Kostandinopojës.
Në muajin janar 1916, pas luftimeve tetë
muajsh, me afro 260,000 viktima nga secila anë (500.000 vetë), fushata tokësore
u braktis dhe u tërhoq forca e pushtimit. Kjo luftë, ishte një humbje e
kushtueshme për Aleatët dhe sponsorët, veçanërisht Lordi i Parë i Admiralit
(1911-1915) britanikun Winston Churchill.
Fushata u vlerësua si një fitore e madhe otomane islame. Në Turqi, vlerësohet
si një moment përcaktues në historinë e shtetit islam, një ngritje
përfundimtare në mbrojtjen e atdheut, ndërsa Perandoria Xhihadiste Islame
Otomane kishte rënë fatmirësisht nga fiku.
Asokohe lufta
në fjalë formoi bazën për Luftën Turke të Pavarësisë dhe shpalljen e Republikës
së Turqisë tetë vjet më vonë, me në krye reformatorin e shtetit laik Mustafë
Kemal Atatürkun, i cili u ngrit lart si komandanti më i spikatur në
Gallipoli, dhe si themelues dhe Kryetari i parë i Turqisë pas perandorak.
Kënga e xhihadist islam arnaut
Hajde merri vesht shqiptarët muslimanë, që
lanë kockat apo shkuan si qeni në rrush,
duke u bërë mish për top me ndërgjegje të shpërlarë për baba Dovletin dhe këndojnë edhe sot në vitin 2024 me
pasion fanatik islam një këngë pse dhanë jetën asokohe për islamin otoman
(shehi).
Kënga pervese fetare e luftës së Çanakalasë, këndohet edhe sot në Kosovën e
re pro turke dhe kudo në trojet shqiptare islame me prirje neo-otomane. Duhet
thënë se ajo në esencë, është një përzierje pa lidhje e këngës klasike absurde boshe
ushtarake islame turke, me melodi po turke, e cila fatkeqsisht është përkthyer
si propagand
otomane nga trushpërlarët në disa gjuhë të
popujve të Europës Juglindore (Ballkanit).
Si zakonisht edhe kësaj radhe shqiptarët
muslimanë, si pjesëmarrës në këte luftë pa lidhje, nuk kishin si të mos “këndonin dhe trashëgonin këngët për
Çanakalenë”, sikurse kishin bërë vazhdimisht ndër shekuj edhe me këngët e vallet
e tjera absurde, të krijuar dhe kënduar dhe interpretuar me afsh shpirti dhe
zemre, kushtuar sulltan perves dhe kriminel Muratit I, sulltan Fatih-ut,
Sulejmanit, Muhametit etj.
Sot një ndër qytetet besnike otomane islame
në Shqipëri, që e ka bërë pjesë (pronë) të tij këte këngë zombi turke dhe e kanë
trashëguar me krenari turpi ndër breza të ndryshëm këngëtarësh është qyteti pro
turk Elbasani, i mbushur ndër shekuj nga ardhacakët otomanë islam etj., ndërsa
njëri prej këtyre këngëtarëve turqeli të muzikës “popullore” orientaliste
otomane, që ka kënduar me pasion këngën e Çankalesë është elbansalliu neo-otoman Medi Zena.
Shqiptarët otomanë islam janë mësuar ti shërbejnë me besnikëri
Perandorisë së tyre
Universiteti,
medreseja apo kolegjet neo-otomane fetare islame të Shkodrës dhe otomanologët arnautë si “professor”
dhe “doktor” në këto shkolla apo akademi b…lëpirëse turpi, nuk merren për të analizuar në
sensin kritik, shprehjen e pashait të tyre “shkodran” otoman islam kriminelit
Vaso Pasha, se: “Bashkimi i shqiptarëve
ngushtë me Perandorinë Otomane, përbën të vetmin shans për shpëtim... sepse Ajo
nuk cënon as idenë kombëtare, as gjuhën, as traditën...”[2]
Kësaj fyerje
kombëtare me paramendim dhe ndërgjegje të plotë, poeti ynë brilant i tokës se
Arbërit (të zhuritur shqiptar për shumë shekuj me radhë), i përgjigjet me
vargje të skalitura mjeshtërisht dhe me shumë kuptim domethënës:
“…E Ç'farë gjuhe flisni? - TURPI JU
MLOFTË..!
S'doni agimin e ditëve t'bardha?
Jo, ju ktu s'paskeni fis as atdhe!
Ju s'jenis Shqyptar...!
JU JENI BASTARDA,
T'pa shpirt, pa ndere - t'dehur me
fe...!”- Andon Z. Çajupi
Historiografia shqipshkruese komuniste,
me mentalitet otoman dje dhe sot, në Prishtinë dhe Tiranë, vazhdojnë t’i shpërlajnë trurin
nxenësve naiv të shkollave nga cikli i ulët deri në auditoret e universitetëve
private dhe shtetërore, përmes programeve të paramenduar nga qeveritë
neo-otomane islame turke dhe respektive e Shqipërisë dhe Kosovës, e cila nuk
është gjë tjetër veçse propaganda e mirëfilltë islame otomane dhe neo-otomane
nënshtruese dhe antishqiptare.
Nëse i hedhin një
vështrim “librave” të sotme propagandistike otomane të Historisë së Popullit
Shqiptar, të periudhës së zezë nazikomuniste dhe post-nazikomuniste 1944-2024,
që janë botuar, nën kontrollin e rrept të regjimit pro turk (arnaut) gjoja
shqiptar, asnjëherë nuk thuhen anët e errëta të vezirëve, mutasarr?fve,
pashave, valive, jeniçerëve, etj., shqiptarë ose me origjinë shqiptare (të
asimiluar), që luftuan kundër popullit shqiptar dhe popujve të tjerë të krishterë
në Europën Juglindore (Ballkan), Afrikën e Veriut, Lindjen e Mesme etj.
Ata janë arnaut të
shitur dhe asimiluar totalisht, të dekoruar dhe shpërblyer
me para dhe pasuri vazhdimisht vetëm
pse kanë vrarë bashkatdhetarët e tyre arbëror të krishterë nga sulltanët dhe
vezirët e Perandorisë, për merita me motivacione plot lavderime, pse kanë
nënshtruar brutalish me gjak, kur’an dhe shpatë, sipas devizës dhe porosisë së
sulltanit dhe rregullave strikte të kalifatit islam otoman popujt fatkeq dhe
martirë anti-otomanë. (!!!)
Vetëm individë me
prirje apo gjak egoist arnaut, kanë vepruar si diktatorë në disa shtete apo
popullsi, ku ata kanë qenë sundues. Historia, sjell raste negative të shumë
individëve fatkeqsisht shqiptarë, duke nxjerrë në pah vazhdimisht veset më
negative antinjerëzore…, kur ato kanë qenë me pushtet apo detyrë administrative
për llogari të të huajve.
Kësisoj kujtojmë,
se fatkeqsisht dhe negativisht si shembull mbetet shqiptaro otomani Muhammed Ali, i cili ishte nënkryetar i Egjiptit. Ai ndërhyri shpesh brutalisht me forcën e
armëve kalifatiste otomane islame, për të mbrojtur interesat e Perandorisë
Kalifatiste Islame Otomane, në një shtet tjetër si Libani, që juridikisht ishte
jashtë juridiksionit të shtetit të tij.
Në vitin 1821, Bashiri
II u detyrua të kërkonte strehim në Egjipt, duke revoltuar maronitët
libanez të mërzitur.
Në vitin 1822, emiri u kthye në Liban, i mbështetur
nga Muhamed Aliu, ku shumë historianë të kohës e akuzojnë emirin për nxitjen e
tensioneve fetare midis bashkësisë së maronizuar dhe druzët historikisht
dominues.[3]
Në enciklopedinë e
historisë kalifatiste islame otomane të sulltanëve të plotfiqishëm, shkruhet
gjerësisht dhe me krenari, se të gjithë zyrtarët e lartë të emëruar direkt me dekret perandorak
(sulltani) në vendet dhe shtetet e ndryshme, brenda hartës pushtuese
kalifatiste islame otomane, ata duhet të
zbatojnë pa diskutim (kundërshtim) të gjithë ligjet e kalifatit, poltikën e vazhdueshme të islamizimit me
cdo kusht të popullsisë së krishterë, të ndërtojnë aty sa më shumë minare mbi
xhami të reja në tokat kristiane, duke rrënuar kishat dhe objektet e tjera
fetare etnike vendase jo islame të kohës në ato shtete dhe brenda qendrave të
banimit të zonave urbane dhe rurale t’i sundojnë vazhdimisht dhe përjetësisht.
A nuk ka ndodhur e njëjta situatë
negative e dhimbshme historie shumë shekullore me skenarë të ngjashme dhe
aktorë tragjikë edhe në trojet e lashta etnike të Arbërisë!?
Ndryshe nga Vaso
Pasha, luftëtarët e pamposhtur të lirisë dhe pavarësisë të tokës amtare të
Arbërit, me armë në dorë në Veri dhe Jug të Shqipërisë, shprehen hapur: “Ne, vëllezër, nuk kemi asgjë të përbashkët
me Turqinë, përvec fese (edhe këtë një pjesë nga ne), e cila, përpara Atdheut,
kombit dhe lirisë, amanetit të lenë nga stërgjyshërit për dashurinë kundrejt
Atdheut dhe gjuhës, nuk do të thotë asgjë.” - Çerciz Topulli (1880-1915),
Veprimtar i Rilindjes Kombëtare, luftëtar.
Andon Z. Çajupi:
“Shqipërinë e mori turku i vu zjarr,
SHQIPTAR
mos rri, po duku, shqiptar!
MJAFT
PUNOVE PËR TË TJERE, O FATKEQ,
kujto vendin ku ke lerë dhe po heq…
Të ka bërë Perëndia luftëtar,
Nuk të lodhi robëria, shqipetar?
Të gjithë djemtë që ke qarë dhe mban
zi,
Për Morenë janë vrarë, përTurqi.
Trathtorve të kombit
Ç'asht kjo mynxyrë?
Cili komb jemi?
Vallë prinden tuej s'e keni njoftë?
Po Çfarë gjaku nder dej ju keni?
E Ç'farë gjuhe flisni? - TURPI JU MLOFTË..!
S'doni agimin e ditëve t'bardha?
Jo, ju ktu s'paskeni fis as atdhe!
Ju s'jenisShqyptar...!
JU JENI BASTARDA,
T'pa shpirt, pa ndere - t'dehur me
fe...! –
Ne, shqiptarët e anës kombëtare, nuk
kemi tjetër mendim përveç t’a heqim Shqipërinë nga balta. Kërkojmë të jetojë
kombi ynë me gjuhë të tij, me mendime e me ndër të tij. Sa shqiptarë janë të
ndershëm, do të mbajnë të gjithë me anën kombëtare. Ata që janë ZUZARË, SHPIRTROBËR,
e BIJ KURVASH, le të mbajnë me anët e tjera.” - Faik Domenik KONITZA.
A jemi shqiptar apo otomanë?
Dhe së fundi, sot
po mësojmë të “vërtetën”, sipas hoxhës fanatik islam Naim Ternava të ditëve
tona, i cili, nxjerr hapur dhe pa dorashka atë që i vlon me kënaqsi në gji, mbi
identitetin otoman (turk) të vetin dhe shqiptarëve muslimanë në token e
masakruar në Dardani.
Kështu mullar Tërnava,
pohon se: “Turqit dhe shqiptarët i kanë
familjet dhe gjakun e përzier me njëri-tjetrin. Ky vend flet për historinë tonë
dhe ky vend flet se ne si dy popuj kemi familje të përziera dhe gjakun e
përzier tash e 622 vjet dhe falë Sulltan Muratit ne sot jemi besimtarë
myslimanë shumicë”.[4]
Në një takim
tjetër faljesh islame, para varrit të kriminelit barbar Sulltan Muratit I, që
ndodhet në Prishtinë dhe është shpallur prej kohësh fatkeqisht si monument
kulture (që mbrohet ligjshmërisht e fanatizëm “atdhetar” nga shteti i Kosovës),
kryemyftiu neo-otoman Ternava, sërisht rithotë: “Dhe kurrë mos thoni për ata të cilët vdesin në rrugën e Zotit
(Islamizmit) se ata janë të vdekur. Jo! Jo, ata janë të gjallë dhe në
vazhdimësi të furnizuar me begati të madhit Zot. Është obligim për t’a kujtuar
Sulltan Muratin, i cili kontribuoi në çlirimin e popullit shqiptar nga
okupatori sllav, që kishte zaptuar trevat shqiptare duke zbritur nga malet e
Rusisë me qëllim që shqiptarët t’i asimilojnë plotësisht duke i zhdukur. Me
ardhjen e Sulltan Muratit I, zullumqari i quajturi car Lazar u fshi nga faqja e
dheut. Për 500 vjet të tjera “shqiptarët dhe turqit bashkëjetuan dhe
bashkëqeverisën këto troje”.[5]
Matteo Salvini krenar për
Gjergj Kastriotin shqiptar
Ndryshe me otomanët islam shqipfolës sot, italiani atdhetar Matteo Salvini, u
tregua shumë fisnik me citimin pozitiv dhe konkret të historisë së lavdishme të
shqiptarëve (Arbërisë), sepse nxori në pah domosdoshmërinë e sotme të luftës
shembullore të burrshtetit Gjergj Gjon Kastriotit, i cili, u bë mburoj e vendit
të tij dhe Europës së krishterë, kundër radikalëve xhihadistë islamikë të
prapambetur otomanë asokohe.
Ai e tha hapur dhe pa dorashka, se Europa e Italia, për të ringritur vlerat e
saj të nëpërkëmbura nga politikanët sharlatanë të majtë globalistë dhe
socialkomunistë në Bashkimin Europian, Parlamentin e saj dhe qeveritë e majta
kundëruropiane, kanë bërë që sot të
ndihet nevoja e domosdoshme e Gjergj Kastriotit, i cili, me stoicizëm për 25
vjet luftoi pa u trembur kundër islamikëve shkatërrimtarë e barbarë otomanë…
Është pikërisht kjo media shqipshkruese dhe
folëse, që ka heshtur ndaj deklaratave të mirëfillta shoviniste,
neo-otomanizuese dhe ri-islamizuese të Presidentit radikal islamik neo-otoman
Rexhep Taip Erdoganit, gjatë vizitës së tij zyrtare, të mirëfilltë fetare
islamike, pa ngjyrë diplomatike shtetërore të tij në Tiranë.
Këte gjë, Erdogan e bëri hapur si sultan kudo
në shtetet e varfëra dhe ish skllave apo të pushtuara ish islame otomane dhe jo
me shtetet e tjera të krishtera të Europës Perëndimore, sepse ato ia përplasën
apo përmenden atij në fytyrë qëllimet tij djallzore radikale islame
neo-otomane.
Dhe ai duke vepruar sikur të jetë zot i
shqiptarëve muslimanë, hapur bën thirrje: “Nuk
ka rëndësi se kush jeni shqiptar, turk, boshnjak apo rom, por jini të bashkuar
me njëri-tjetrin. Podgorica, Tirana, Sarajeva, Shkupi; Zemrat e tyre duhet të
rrahin në islam. Siç thoshte edhe Mehmet Akif Ersoj, nëse jemi të bashkuar as
topi nuk na ndan.” (Prezë, 13 Maj 2015)
Po ne shqiptarët a kemi nevoj sot për Gjergj Gjon Kastriotin, sepse
fatkeqisht Kosova dhe Shqipëria janë të pushtuar paturpsisht nga influenca e
drejtëpërdrejtë e mentalitetit arkaik neo-otomane islam!?
Armiku i shqiptarëve janë vetë shqiptarët
“Turqia,
bërthama e Perandorisë Islame Pushtuese, ajo që me shpatë dhe kur’an kishte
bërë ç’nuk e ç’mos për t’i kthyer ballkanasit nga europianë në otomanë, e nga
të krishterë në islamikë, në mbarim të kacafytjes përfundoi ajo vetë në një
shtet laik e republikan.” – Ismail Kadare
Otomanët islam dje dhe turqit laraman sot, nuk harrojnë të na identifikojnë me vetën e tyre. "Shqiptarët muslimanë përfaqsojnë
identitetin turk në Europë…”, thotë shkrimtari i famshëm stambollas Ferit Orhan Pamuk, azilant politik
në SHBA, fitues i Çmimit Nobel për Letërsi.
Por, nga ana e tjetër, ai është i vetmi turk,
që ka pasur kurajon e hapur civile, për
të kritikuar drejtëpërdrejtë qeverinë radikale politike islamike të Erdoganit,
e cila mohon Gjenocidin barbarë kundër popullit martir dhe të persekutuar të
krishterë armen. Dhe për këte, ai
është dënuar me vdekje nga qeveria dhe klika neo-otomane islame e sulltanit pa
kurorë Rexhep Taip Erdoganit.
Me zgjuarsi dhe mprehtësi, poeti ynë shqiptar
i rilindjes Çajupi, iu përgjigje në
kohën e tij me këtë poezi brilante:
Kur bëre derr' dhe arinë,
Ç'deshe që bëre Turqinë?
Se të mos qenkej kjo farë,
bota do të vinte mbarë,
dhe do të lulëzonte,
Shqipëria do t'gëzonte. - Andon Zako Çajupi
Shalgjati i Shqipërisë Edvin Kristaq Rama dhe
Presidenti neo-otoman islam Erdogan, vazhdimisht dhe 24/7 po punojnë
negativisht sëbashku, për të realizuar
neo-otomanizmin e ri të trojeve tona:
“Po punojmë, që në gjithë Ballkanin, dhe
sidomos Maqedoni, Bosnje, Kosovë dhe
Shqipëri të
ketë një
Rilindje të kulturës sonë islame… Shqiptarët
muslimanë janë mbetje osmane...”, shprehet ish Ministri i Jashtëm, ish
Kryeministri Neo-otomanist Islam i Turqisë Ahmet
Davutoglu.
Armiku i shqiptarëve, janë vetë shqiptarët! Kjo nuk është shprehja e imja, por e rilindasve të vërtetë shqiptarë, që
me dhimbje e kanë pranuar të vërtetën historike.
Asokohe dhe sot fatkeqsisht, Perandoria Xhihadiste Islame Otomane, ka
ngritur padrejtëisht mur të madh të hekurt mes shqiptarëve dhe kontinentit civilizues të Europës.
Tashmë të gjithë e kanë të kjartë, se robëria turke, ka cënuar rëndë zhvillimin
përparimtar natyror të popullit shqiptar: ia ka këputur lidhjet, që deri
atëherë ka vene me Europën; ia ka nderruar drejtimin, që deri atëherë ka
përvijuar; ia ka ç’rregulluar ritmin
jetësor, që deri atëherë ajo ka krijuar.
Duke e shkëputur prej Europës, pothuaase në
të gjitha pikpamjet, robëria turke islame do të vonoj sërisht zhvillimin e
popullit shqiptar, mandej në të gjitha fushat: materiale, ekonomike, kulturore,
qytetëruese dhe urbane.
Shqipëria, duhet mposhtur me çdo kusht, me hekur, zjarr
e barut
“Faji është i të gjithë neve, sepse u lanë të ndërhyjnë fanatikët
islamik të Prishtinës, Shkupit e të Tetovës, që deshtën të tregohen me turq se
turqit.” – Luigj
Gurakuqi (1879-1925), 5 Shtator
1912
Urdhëri i sulltanit barbar,
ishte i prerë: “Shqipëria, duhet mposhtur
me çdo kusht, me hekur, zjarr, kur’an dhe barot.”
Ne, jemi i vetmi popull në botë, që
pushtuesit më mizor ose barbarë otomanë islam i quajmë vëllezër, pse kanë vrarë
dhe prerë të krishterët etnik, qe sa për sy e faqe, sot vazhdojmë t’i quajmë
vëllezër...
Si mund të quhet vëllezër otomanët islam të kontinentit të Azisë, që i kemi
mijëra milje larg Atdheut tonë, të cilët sikurse dihet nuk flasin gjuhën tonë,
nuk kanë doket as zakonet tona, nuk ishin të krishterë si ne, nuk kanë gjakun
as paraqitjen antropologjike origjinale si shqiptarët etnik!?
Kushdo e di se me ato muslimanë (në Afrikë,
Azi, pellgun arabik etj.) me ngjyrë, kombësi të ndryshme, racë, territore të
ndryshme, kulturë, veshje, tradita e zakone, ne nuk na lidh asgjë historikisht as dje dhe as sot.
Shqiptarët e krishterë, si: ortodoksët, katolikët, protestantët etj.,
nuk i quajnë asnjëherë vëllezër, të krishterët europianë apo të botës, si fjala
vjen italianët, grekët, serbët, maqedonasit, francezët, amerikanët, rusët,
skocezët, gjermanët, etj.
Izraelitët, kanë humbur 6.000.000 ebrej,
gjatë kohës së Luftës së Dytë Botërore nga nazistët gjerman dhe deri më sot
asnjëherë nuk kam parë apo degjuar që ebrejt,
ky popull martir e i zgjedhur i Zotit (sikurse thotë Libri i Shenjtë Bibla) t’i
quajnë vëllezër përdhunuesit dhe persekutorët e tyre mizorë nazistët gjermanë
dhe arkitektin e gjenocidit të tyre Adolf Hitlerin…
Ne, po vazhdojmë të vuajmë fatkeqsisht nga Sindroma e Stokholmit
Qysh nga mbarimi i Luftës së Dytë Botërore
dhe deri më sot, nuk ka në Izrael (apo në
88 shtetet e tjera të botës, ku jeton ky popull si komunitet) asnjë kishë
apo sinagogë, që i kushtohet ekzekutorëve të tyre nazistëve gjermanë, Gestapos,
SS apo kryekriminelit Adolf Hitler.
Edhe kinezët (me sipërfaqe shumë të madhe dhe
popullsi 1.6 bilion banorë sot), dy koretë (Veriu komunist dhe Jugu
kapitalist), ishujt e shumtë Filipine, etj., që kanë qenë të pushtuar nga
Japonia fashiste (militariste), në kohën e Luftës së Dytë Botërore, dje dhe
sot, asnjëherë nuk i quajnë vëllezër përdhunuesit dhe ekzekutorët e të parëve
të tyre...
Po ashtu edhe Native America (Indianët e
Amerikës, në SHBA-së), nuk i quajnë kurrësesi vëllezër europianët e kohës
së zbuluesit gjenovez Kristofor Kolombit, të cilët bënë krime dhe shpesh
gjenocide nga më ç’njerëzoret asokohe, duke filluar nga shek. XV deri në shek.
XVII… apo edhe amerikanët e mëvonshëm, që zhdukën me krime apo gjenocidë shumë
nga fiset më të famshme indiane lëkurkuq këtu në SHBA.
Unë kam parë disa herë Muzeu Kombëtar i
Indianit Amerikan (National Museum of the
American Indian), që ndodhet në Bowling
Green, New York, NY (Manhattan), që i kushtohet
indianëve vendas. Këtu njeriu shokohet për krimet ç’njerëzore, që janë kryer
kundër fiseve të New York-ut të zhdukura pothuajse totalisht, si: Mohawk, Oneida, Onondaga, Cayuga, Seneca,
Tuscarora, Abenaki, Munsee, Mohegan, Montauk, Shinnecock, Mohican dhe
Wappinger.
Edhe grekët, serbët, bullgarët, rumunët,
sllovenët, kroatët, maqedonasit etj., kanë qenë të pushtuar nga Perandoria
Xhihadiste Islame Otomane, por ata asnjëherë dje dhe sot nuk i quajnë vellezër
otomanët, sikurse bëjmë “shqiptarët” (arnautët)
muslimanë...
Profesori amerikan Alon Ben-Meir
Ai thotë se shqetësimi
që kemi ne qëndron tek axhenda e Presidentit Rexhep Taip Erdogan dhe axhenda e
tij është të nxisë islamizmin ku të mundet, si edhe rikthimin e një varianti të
Perandorisë Xhihadiste Islame Otomane dhe ai e ka thënë vetë një gjë të tillë.
Ish-kryeministri i tij (Ahmet) Davutoglu dhe
ish Ministri i Jashtëm, sikurse shumë zyrtarë me të cilët ne flasim
rregullisht, tha se deri në vitin 2023, që përkon me 100-vjetorin e Republikës
së Re Turke, do të ketë një pushtet dhe ndikim të ngjashëm me atë që Perandoria
Xhihadiste Islame Otomane kishte gjatë 500 vjetëve, kur kishte në kontroll
gjithë këtë zonë.
Axhenda e tij është mjaft keqdashëse. Ai nuk
po e bën këtë për të mirën e Kosovës dhe Shqipërisë, por ai do t’i tërheqë ato
në orbitën e tij politike radikale islamike, për t’i larguar nga Bashkimi
Evropian, mbasi vetë Turqia, për arsye të imponimit të islamit të saj politik
radikal dhe shkeljen e lirive dhe të drejtave të njeriut të turqve në vendin e
saj, ka shumë dekada që nuk pranohet në familjen e madhe të krishterë
europiane.
Presidenti apo sikurse njihet edhe si
sulltani neo-otoman Erdogan, po përdor flamurin e gjelbërt dhe fenë islame si
instrument imponues politik, për të promovuar vazhdimisht islamin radikal në të
gjithë axhendën turke (neo-otomane) dhe ndërkombëtare, veçanërisht në vende me
shumicë muslimane ish koloni të dikurshme të otomanëve islam.
Gjenocidi ndaj armënëve të krishterë
Historikisht, dihet se 1.500.000 të
krishterë etnik armen janë vrarë
për arsye të pastër fetare nga kalifati i Perandorisë Xhihadiste Islame Otomane, vetëm pse ata ishin të
krishterë.
Armenët e pamposhtur, asnjëherë nuk i quajnë vellezër turqit e djeshëm dhe të sotshëm, të
cilët, në vitet 1915-1923 kanë
shkaktuar Armenian
Genocide, me motive të pastra fetare, e cila vazhdon sot të mohet nga liderët e tij pushtetarë të Neo Perandorisë Xhihadiste
Islame Otomane dhe nga Presidenti aktual turk (tashmë shumë shpejt në ikje për arsye të moshes, pa arritur të realizoj andrren e
tij) ose neo-otoman radikal islamik Taip
Rexhep Erdogan.
Shumë shtete të botës, duke përfshirë Senatin dhe
Kongresin Amerikan, kanë miratuar fatmirësisht zyrtarisht një
Rezolutë, që njeh zyrtarisht Gjenocidin e Madh Armen, të shkaktuar mizorisht për asye
fetare nga Perandoria në
fjalë. Dhe faktet flasin vetë.
Në vitin 2008, sulltan Erdogan kritikoi fushatën
“Unë kërkoj falje”, mbajtur nga
intelektualët turq, për të njohur gjenocidin armen, duke thënë: “As nuk e pranoj as mbështes këtë fushatë.
Nuk kemi kryer një krim, prandaj nuk duhet të kërkojmë falje ... Nuk do të të
ketë ndonjë përfitim tjetër përveç nxitjes së problemeve, shqetësimit të paqes
tonë dhe zhdukjes së hapave që janë ndërmarrë.”
Në nëntor 2009, ai tha, “nuk është e mundur për ata që i përkasin besimit musliman për të kryer
genocid.”
Po të cilit besim ishin ata otomanë
xhihadistë islam që bënë asokohe krime mizore ose Genocid shumë shekullore në
trojet e Arbërit!?
Erdogan, po përpiqet t’a paraqesë
djallin e vet të veshur me lëkurën e engjëllit të bardhë
Në emër të
islamit (Kur’anit) otomanët i bënë krimet dhe vranë e prenë vazhdimisht me
qindra e miliona nëna, fëmijë të gjirit, pleq, fëmijë të pambrojtur, mbasi
ishin frikacakë të ndesheshin me trimat e Heroit Kombëtar Gjergj Gjon
Kastriotit.
Kjo është
natyra e hipokrizisë së sulltanit radikal islamik Erdoganit, që kërkon të fshij
nga historia e botës krimet e Perandorisë së tij të zemrës dhe po mundohet t’a restauroj me
riemërimin e vet si “sultan” i deshtuar i ditëve tona…
Në vitin 2011, Erdogan urdhëroi shkatërrimin e Statujës Monument Kulture të
Njerëzimit, një Monumenti miqësie turke në Kars, e cila u caktua nga OBB-ja
(Unesco), në vitin 2006 si monument kulture botërore dhe përfaqësonte një metaforë
të afrimit të dy vendeve, pas shumë vitesh mosmarrëveshjeje rreth ngjarjeve të
kobshme të vitit të zi 1915.
Por, diktatori
Erdogan arsyetoi heqjen e saj, duke pohuar se Monumenti ishte në “afërsi” të
varrit të një dijetari otoman islamik të shekullit XI dhe se hija e saj
shkatërroi pamjen e asaj faqeje, ndërsa zyrtarët e komunës së Kars (për të justifikuar
babain e tyre shpirtëror Erdoganin) thanë se u ndërtua
(monumenti në fjalë) ilegalisht në një zonë të mbrojtur.
E gjithë kjo lojë justifikuese, ishte një mashtrim i tipit otoman islam,
traditë kjo e perdorur ndër shekuj.
Megjithatë ish-kryetari
i Karsit, i cili miratoi ndërtimin origjinal të monumentit, tha se komuna po
shkatërronte jo vetëm një “monument
unikal për njerëzimin, por vetë njerëzimin”.
Prishja nuk
ishte e pabazuar, mbasi ndër kritikët e saj ishin edhe disa artistë turq. Dy
prej tyre, piktori Bedri Baykam dhe bashkëpunëtori i tij, koordinatori i
përgjithshëm i Pyramid Art Gallery Tugba
Kurtulmus, u therën barbarisht, pas një takimi me artistë të tjerë, në
qendrën kulturore të Stambollit Akatlar.
Më 23 prill 2014, zyra e sulltan Erdoganit, lëshoi
një deklaratë në 9 gjuhë (duke përfshirë dy dialektet e armenëve), duke ofruar
ngushëllime për vrasjet masive të armenëve dhe duke deklaruar se ngjarjet e
vitit 1915 kishin pasoja ç’njerëzore.
Deklarata
përshkroi vrasjet masive si dhimbjen e përbashkët të dy popujve dhe tha: “Duke përjetuar ngjarje që kishin pasoja
çnjerëzore -si zhvendosja -gjatë Luftës së Parë Botërore, (nuk duhet të
parandalojnë turqit dhe armenët që të krijojnë dhembshuri dhe të ndërsjelltë
human qëndrimet midis njëri-tjetrit”.
Parlamenti Xhihadist Islam Otoman i
vitit 1915, kishte
përdorur më parë termin “zhvendosje”, për të përshkruar qëllimin e Ligjit
Tehçir, i cili rezultoi në vdekjen e mbi 1,800,000 civilëve armenë në atë që
zakonisht quhet genocid armen.
Pse dhe vetëm pse!?
Shqiptarët muslimanë, janë i
vetmi komunitet pa identitet në botë, që
respekton me fanatizëm fetarë pushtuesit
apo ekzekutorët me gjakësor të
tyre shumë shekullor, duke u falur në xhamitë
otomane islame 5 herë në ditë, për ekzekutorët e
tyre sulltanë, e cila tregon se në këte rast kemi të bëjmë me atë që
njihet në botë si Sindroma e Stokholmit...
Pse shqiptarët
pavarësisht nga besimi fetarë duhet të
paguajnë edhe sot haraq, për të mirëmbajtur tyrbën
e sulltanit mizor Muratit I, që ishte
pushtues dhe ka bërë krime mizore mbi
popullsinë etnike të krishterë
shqiptare, vetëm pse ata ishin shqiptarë
dhe të krishterë etnik!?
Pse eshtrat e sulltan Muratit I dhe shumë
sulltanëve të
tjerë, vijojnë të qëndrojnë pa kuptim dhe në
mënyrë absurde në trojet e Arbërit, që
janë gjakosur vazhdimisht për shumë
shekuj nga po këto sulltan otoman islam
mizorë!?
Pse nuk ka asnjë xhami në Shkodër
që t’i kushtohet fjala vjen ish të perndjekurit politik Hafiz Sabri Koçi, por të gjitha i kushtohen ish pushtuesve kalifatist
islam otomanë, jeniçerëve, pashave, vezirëve etj., që e rrethuan
Shkodrën antike dy herë dhe e shkatërruan
me zjarr e topa kështjellën legjendare të
Rozafatit!?
Pse njeri pas tjetrit kryetarët e
Bashkisë së Tiranës, prefektet e qarkut, deputetet muslimanë kanë ngritur një
shtatore gjigande e cila turpërisht i
kushtohet komandantit pushtues kalifatist islam otoman Sulejman pashë Bargjinit duke e quajtur si figurë historike se gjoja ai paska “themeluar”
qytetin otoman mbi themelet ilire dhe ka ndërtuar
xhami turke në kryeqytet!?
Kalaja e Lezhës, ende sot me prova dhe fakte
historike dëshmon për gjurmët e një qytetërimi të lashtë parahistorik, qysh në
shekullin IV para Krishtit.
Pse u vendos mbi portën kryesore të monumentit parahistorik të vitit
1440 në kështjellën historike të Lezhës nga Qeveria kuislinge neo-otomane
islame e Edvin Kristaq Ramës një pllakë fyese përkujtimore kushtuar kriminelit
kalifatist islam otoman sulltan Sulejmanit, ku në osmanisht shkruhet, se Zoti e
përjetësoftë mbretërimin e tij dhe i dhëntë jetë të gjatë, kurse ish ministria
e Kulturës Otomane, Mirela Kumbaro - Furxhi shkruan se “Mos kini frikë nga
monumentet e kulturës”, duke i krahasuar
të rinjtë patriotë lezhjanë, që e hoqën menjëherë pllakën e turpit me terroristët radikal
islamik të ISIS-it, e cila historikisht ka vepruar në Iraq dhe Siri me
mbështjen e Erdoganit dhe Turqisë, nën shembullin frymëzues të Perandorië
Kalifatiste Islame Otomane!?
Pse qeveria kuislinge otomane e Ramës kishte provokuar ndjenjat dhe
plagët e katolikëve shqiptare, duke lejuar vendosjen e simbolit të flamurit
turk në digën e hidrocentralit të Qafë Mollës në Mirditë e cila ka revoltuar me
të drejtë dhjetëra vendas, historianë dhe intelektualë të cilët u ngritën në
proteste duke e shkatërruar me forcë simbolin otoman, që ishte vendosur nga
firma turke e cila ka ndërtuar këtë objekt energjetik!?
Pse në qytetin e Shkodrës u
lejua të ndërtohet një permendore që i kushtohet komandantit pushtues
kalifatist islam otoman Hasan Riza Pashës kur ai erdhi dhe shërbeu si pushtues
ushtarak i Perandorisë Xhihadiste Islame Otomane dhe për më keq një kolegj
fetar islam i financuar dhe administruar nga neo-otomanët sot ka emrin e tij në
këtë
qytet!?
Pse vazhdon të qëndroj në bazën ushtarake shqiptare të Vlorës së
Pavarësisë së Shqipërisë (më 28 Nëntor 1912) toponimi otoman, pra Varri i Pashait plak (Gjedik
Ahmet Pasha), ku historianët thonë se kjo ka ardhur nga “legjenda”, duke i identifikuar turqit si autokton në trojet tona me shprehjen “simboli i
ardhur nga legjenda” duke krijuar bindjen tek banorët e hershëm vendas
dhe të rinjtë sot se ne nuk jemi shqiptarë
por turq etnik, mbasi për këtë deshmojnë edhe varret e “lashta” të otomanëve
islam!?
Pse një rrugë në qytetin e lashtë të Shkodrës i është vënë emri një
kronisti apo historishkruesi manjak islam otoman, i cili gezohej kur shihte se
si femijët e krishterë ballkanas dhe arbëror vriteshin nga jeniçerët e tij, të
cilët i përshkruante si fitore të otomanëve kalifatist me gëzim dhe pasion, për
nënshtrimin e shtetëve dhe popullsive të etnike të krishtera të Europës Juglindore (Ballkanit) dhe Arbërisë!?
Pse në shumë qytete, fshatra, vendbanimet vijojnë të jenë në gjuhën
turke, toponime të cilat i kanë vendosur otomanët forcërisht për të realizuar
de-shqiptarizmin e trevave tona dhe turqizimin dhe islamizimin e tyre!?
Pse sot edhe pas Pavarësisë sonë nuk
rikthehen në Turqi eshtrat e shumë kriminelëve sulltanëve, komandantëve, jeniçerëve, vezirëve, pashave radikal islam etj., kur dihet se
Arbëria është tokë e shqiptarëve dhe jo shtojcë ose pjesë e Turqisë apo
neo-otomanizmit!?
Pse lejohet Rexhep Taip Erdogani të bëj propagande neo-otomane radikale
islamike me politikën e de-shqiptarizmit dhe turqizimit të Shqipërisë dhe
Kosovës permes investimeve pa vlerë që
nuk krijojnë vende pune por boshatisin dhe shpërlajnë trurin dhe shpirtin e
naivëve fanatikë islam, që i sherbejnë interesave antikombëtare shqiptare!?
Pse Parlamenti i Shqipërisë dhe Kuvendi i Kosovës nuk e
njeh Gjenocidin Armen, të shkaktuar nga Perandoria në fjalë, që do t’i hapte
rrugën edhe njohjes së gjenocidit shumë shekullor mbi popullin shqiptar!?
Pse Shqipëria dhe Kosova nuk i kërkojnë Turqisë së
sulltan Rexhep Taip Erdoganit të kërkojnë Ndjesë Publike për
Gjenocidin Shqiptar dhe më së shumti ndaj popullsisë etnike të krishterë në
trojet tona.
Pse vazhdon të fyhen shqiptarët kur nuk rikthehen në
Turqi eshtrat e sadistit vrasës, otoman islam sulltan Murati I, por ato mbahen
si relike fyese në Prishtinë dhe Kryemyftia Islame falet çdo ditë për atë që masakroi të
krishterët dardan!?
Pse Qeveria Pro Erdoganiste e Kosovës dhe Shqipërisë
nuk i kërkojnë Turqise demshpërblim financiarë për Gjenocidin ndaj
popullit shqiptarë, por e kanë dorëzuar çelësat apo qeveritë e drejtimit në dorë të
neo-otomanizmit dhe diktatorit radikal islamik sulltan Rexhep Taip Erdogan!?
Sulltan Mahmuti II vrau 1000 feudalë të krishterë toskë
“Zgjidhja ideale do të ishte për shqiptarët të zhduknin
njëherë e mirë ndikimet orientale, duke shkëputur çdo lidhje, fetare islame,
morale apo letrare me turqit. Mirëpo, gjë e bukur të ndodhte kjo në çast.
Zgjidhja do ishte e realizueshme po qe se stërgjyshërit tanë do ta kishin
përgatitur me kohë për ne; atëherë neve do të na duhet ta përgatisim këtë
zgjidhje për nipat tanë të ardhshëm.” - Faik (Domenik) Konica, Albania 2, 1907
Shekullit XIX,
ishte shekulli i rizgjimit dhe riformimit me ndërgjegje të kombeve me një luftë
nacionale e mbështetur fatmirësisht atdhedashëse nga patriotët dhe shtetet më
të fuqishme evropiane.
Perandoria Xhihadiste Islame Otomane, kishte shfaqur dukshëm shenjat e dekompozimit dhe
tjetërsimit të saj total dhe ishte koha e duhur për kultivimin e idesë
kombëtare dhe formimit të shtetit shqiptar etj.
Në vitet 1830,
kemi luftën e pashallarëve shqiptarë, për të krijuar fatmirësisht më në fund
shtetin e tyre autonom shqiptar, të shkëputur nga kthetrat e sulltanit islam
mizor. Por, duke qenë një bastion i lakmuar, osmanët bën të pamundurën për të
shtypur çdo iniciativë dhe kryengritje liridashëse me luftën e vendosur për
autonomi të shqiptarëve.
Sulltani i djallëzuar, asokohe përdori të gjitha mënyrat djallzore për nënshtrimin
e pasardhësve të kryetrimit të Arbërisë Gjergj Gjon Kastriotit.
Me dredhi profesionale dhe moton perça dhe sundo, sulltani arriti të mposhte asokohe kështjellën e
Janinës dhe përpjekjen e Bushatllinjve të famshëm. Urdhëri i Sulltanit ishte i prerë: “Shqipëria, duhet mposhtur me çdo kusht, me hekur, kur’an, zjarr dhe
barot”.
Dhe pashallarët vendas
arnaut, që ishin shërbyes apo servile të zellshëm të sulltanit mizor, patjetër
që do kryenin rolin e kolonës së pestë për Shqipërinë e brishtë. U eleminuan
asokohe me shpat dhe kur’an një nga një krerët e kombit shqiptar.
Asokohe duhet thënë se sulltani otoman islam barbar, dëshironte të shtynte dhe një shekull zotërimin e tij
në trojet shqiptare. Dhe si gjithmonë do përgatitë një nga gjenocidet e saj më
të mëdha që ka hyrë në histori si masakra e Manastirit.
Më 9 gusht të vitit 1830, Mehmet Reshit Pasha i fton feudalët ortodoksë
shqiptarë të toskërisë në Manastir, për t’i njoftuar reformimin e ushtrisë islame
otomane sipas stilit evropian.
U vendos që ushtria turke të
realizonte një paradë ushtarake dhe më pas do organizohej një “festë” (party)
me kurth enkas për feudalët shqiptarë të Shqipërisë Jugut. Pabesia tradicionale
e turkut shfaqet menjëherë dhe kjo brenda tokës martire shqiptare.
Kështu në kohën kur ushtria
po parakalonte para të ftuarve, ushtarët barbarë otomanë të Perandorisë
Xhihadiste Islame Otomane, menjëherë i drejtuan armët nga tribuna dhe brenda
pak minutash 1000 feudalë ortodoksë shqiptarë vriten në mënyrë makabre dhe në
pabesi absolute. Një pjesë e madhe e kokave të tyre si peshqesh apo trofe
otomane përfunduan asokohe në dyert e ushtarakëve të lartë të Perandorisë
Xhihadiste Islame Otomane, në kryeqytetin e vendit Stamboll.
Kjo ishte një masakër e mirë
organizuar me kurth të përmasave të mëdha, të gjendocidit dhe pabesisë
kolektive, sepse pjesa më e madhe e tyre ishin patriotë dhe luftonin për të
mirën e trojeve etnike të Arbërit, në pjesën jugore të saj.
Kështu u zhdukën një nga një
patriotët tanë, duke e lënë vendin tonë të fundit në Europën Juglindore
(Ballkan) në krijimin e shtetit shqiptar. Një histori e trishtë dhe fatkeqe, që
e ka karakterizuar ndër shekuj vendin tonë.[6]
Erdogani dhe rilindja e Kalifatit Islam Neo-Otoman në
Turqi
R. T. Erdogan,
deklaroi botërisht, synimet e tij ekspansioniste në ish tokat apo kufijtë e
dikurshme të pushtuara të krishtera të ish Perandorisë Xhihadiste Islame
Otomanese: “Pushtim do të thotë Meka,
pushtim do të thotë Sulltan Saladin, do të thotë që të valëvitet flamuri i
islamit në Jeruzalem, pushtim do të thote ruajtja e trashëgimisë së sultan
Fatih Fatih Mehmetit (Pushtuesit), pushtim do të thotë rimkëmbja e Turqisë. Ju
jeni gjenerata, që do të pushtoj Damaskun dhe Jeruzalemin.”[7]
Në Turqi laikët, republikanët, reformatorët
pro perëndimorë dhe ataturkët e quajnë presidentin neo-otoman Rexhep Taip Erdoganin diktator dhe kopje të
diktatorit nazist Adolf Hitlerit. Kalifati islam, është i lidhur ngushtë me një periudhën e 17 dinastive kriminale të
sulltanëve barbar islam otomanë, njëkohësisht ishte dhe autoriteti shpirtëror i
të gjithë muslimanëve anëkënd botës.
Në shekullin XIV, otomanët islam rikthyen konceptin e vjetër të kalifatit
apo xhihadist, duke deklaruar se
sulltani dhe kalifi ishin dhe do të mbetën përjetësisht vetëm një.
Dhe kjo aksiomë islame perandorake otomane,
për shumë shekuj mbeti e tillë, e pandryshuar deri në vitin 1924, vit në të
cilin burrshteti reformator dhe pro perëndimor Mustafa Kemal Ataturku, u bë modernizuesi më i madh, i cili
menjëherë me kurajo dhe përgjithmonë shfuqizoi të gjithë ato ligje radikale
islame, që i përkisnin të kaluarës perandorake otomane.
Ataturku me origjinë “shqiptare”, këmbëngulte
se turqit duhet të ndërtonin një Turqi të re dhe nuk duhet të pretendonin një
Perandori të dobët, të përkohshme ose shpirtërore me baza radikale fetare
(islame).
Fatkeqsisht, në ditët tona Kalifati Islam, po rishfaqet me gjithë
egërsinë e tij radikale kundër laicitetit në Turqi. Të bindur se historia
radikale islame otomane nuk ka asnjë rëndësi, liderët perëndimorë refuzojnë të
njohin vizionin e rigjallërimit të kalit të cofur ose kufomës së vjetër të ish
Perandorisë Xhiadiste Islame Otomane të ëndrimtarit Presidentit neo-otoman
Recep Tayyip Erdogan për Turqinë “e tij” të dikurshme.
Ai sheh andrra me sy hapur, sepse ëndrron apo
imagjinon sot jo vetëm lavdinë islame neo-otomane, por dhe një kalifat radikal
islam të rilindur dhe të udhëhequr nga një turk, që shpesh e vetëquan veten si
vijues i sulltanizmit. Në thelb, të dy sulltani dhe kalifi, do të rikthehen në
një fronin turk, shkruan ish oficeri në pension i ushtrisë amerikane Ralph
Peters, sot gazetar i New York Post dhe analist strategjik i kanalit
televiziv Fox News.
Për më tej, duke shpallur gjendjen e
jashtëzakonshme, menjëherë pas përpjekjes së dështuar për grusht shteti kundër
tij, Presidenti i përjetshëm otoman
Rexhep Taip Erdogani dhe aleatët e tij radikal islamik, pretendojnë se mbi
100 mijë turq republikanë dhe të pavarur, janë të përfshirë në këtë komplot ushtarak (puc ose grusht shteti
ushtarak), për rrëzimin e tij nga pushteti dhe per risjelle edhe një herë kohën
e arte laike të Republikës Turke të Presidentit republikan Mustafa K(Q)emal Ataturkut.
Tashmë të gjithë jemi dëshmitarë të
shkatërrimit të shoqërisë laike të Turqisë dhe imponimit të rikthimit të
disiplinës radikale ushtarake fetare islame dhe obskurantizmit, të intolerancës
dhe fundamentalizmit shtypës.
Ky është triumfi i xhamisë mbi modernitetit,
jo i shtetit të së drejtës, por zëvendësimit të tij. U desh gati një shekull në
Turqi, por sërish besimi radikal islam
dëshmoi se është më i fortë se civilizimi, në të gjithë botën islame e cila ka
një prirje për gjakderdhje.
Masat represive mbisundojnë dhe dhuna
qeveritare me bazë të gjerë dhe të thellë fetare radikale islame fatkeqsisht
është e pranishme vazhdimisht, në ambientet universitare dhe akademive
shteterore e private, në mjediset publike laike, ku fatkeqsisht janë të
pranishme dhe po vijojnë ushtrimin e tyre absurd pa nderprerje dhe me forcën e
saj origjinale radikale islame kudo. Sikurse citojnë mediat e huaja dhe
analistët bashkëohorë akademikëve dhe shkollarëve të tjerë, u është ndalur që
të udhëtojnë jashtë vendit, nga frika e influencës së frymës liberale
perëndimore të vlerave universal lirive dhe të drejtave të njeriut për vajzat
dhe grate turke sot si dhe pavarësisë nga influenca e kulturës europiano
perëndomire dhe amerikane.
Qeveria radikale islame e Rexhep Taip
Erdoganit, kërkoi dorëheqjen e të gjithë
dekanëve të të gjithë shkollave të larta dhe universiteteve shtetërore dhe
private. Ndërkohë, rrugës është edhe ndalimi i menjëhershëm librave
akadmeike dhe djegia e librave të tjera, të cilat nuk do të ishin aspak një
surprizë për mua.
Vëzhgues të ndryshëm, efektet e grushtit të
shtetit ushtarak, i kanë krahasuar me ato të djegies së Rajhshtagut, zjarrvënia e mistershme e parlamentit gjerman, që
asokohe i dha kryebazistit Adolf Hitlerit mundësinë që të justifikonte shtypjen
e të gjithë opozitës politike në vend.
Paralelizmi historik në këtë rast, është
fatkeqësisht shumë i saktë. Elita
intelektuale turke, sot pothuajse është në të njëjtën gjendje të pasigurtë si
ajo e intelektualëve dhe hebrenjve në Gjermani në vitin 1930…
Që nga Kancelari i Rajhut deri tek Fyhreri,
ose që nga presidenti deri tek sulltan-kalif, për Erdoganin hapat duken të
pashmangshëm. Kjo është thjesht çështje kohe.
Një nga nismat cinike të përpjekjeve për t’u
bërë sulltan dhe kalif, ishte dhe artikulimi i mundësisë për rithkimin e dënimit me vdekje për trathti,
në mënyrë që të eleminojë kundërshtarët kryesorë të përhershme politik dhe të
frikësojë ata që mund të mbijetojnë dhe mund të protestojnë sërisht në të
ardhmen kundër tij.
Por, urdhëri i ekzekutimit të vërtetë është
lëshuar: Erdogan vrau Turqinë laike të Ataturkut, ëndrrën që një komb mysliman
mund të kishte vendin e tij në rreshtin e parë të qytetërimit, shkruan Ralph Peters
gazetar i New York Post dhe analist strategjik i kanalit televiziv amerikan Fox
News.
[1]
Fjala
Ballkan, në gjuhën turke do të thotë male, d.m.th male të
Ballkanit.
[2]
Vaso Pasha (1825-1892): Marrë nga libri: “E vërteta për Shqipërinë dhe shqiptarët”, f. 124.
[3]
Kisirwani, Maroun (October 1980). "Foreign Interference and
Religious Animosity in Lebanon". Journal of Contemporary History. 15)
[4]
Kosova Haber, 2013
[5]
Naim Ternava, Prishtinë, 15 Qershor 2015.
[6]
Marrë nga Historia e Popullit Shqiptar
[7]
Me 30 maj 2015, “Perkujtimi i 562-vjetorit të Pushtimit të
Konstantinopojes” (Gazeta gjermane "Die Welt")