Mendime
Eshref Ymeri: Perandoria e së Keqes nuk është shembur ende
E merkure, 02.11.2022, 06:56 PM
Perandoria e së Keqes nuk është shembur ende
Rusizmi është më i tmerrshëm se fashizmi, se
nazizmi - Xhokar
Dudajev
(Ukraina ia
ktheu Rusisë të brendshmet nga jashtë)
Nga Eshref
Ymeri
Gjergj Fishta,
personalitet i shquar i kulturës dhe i nacionalizmit shqiptar, në veprën me
titull “Kanibalizmi sllav”, të botuar në vitin 1913, ku analizon krimet
barbare, deri në egërsi shtazërore, të serbosllavizmit kundër shqiptarëve, ka
pasë deklaruar:
“ ... edhe vetë historia ka t’keq e turp me i përmendë e me i rreshtue ndër
fletët e veta”.
Fjalë të arta këto
të një figurë të ndritur të historisë sonë kombëtare, të cilat sot u shkojnë
fort bukur për shtat pikërisht barbarizmave të shtetit më banditesk dhe më
terrorist në botë, siç është shteti rus,
barbarizma këto të shek. XXI, të shpërthyera me aq histeri të tërbuar kundër
popullsisë civile në Ukrainë.
Shprehja “perandoria e së keqes”, si term
historik në publicistikë, në vitet ’80 të shekullit të kaluar, pati hyrë në
përdorim për të karakterizuar Bashkimin Sovjetik. Kjo është një shprehje
letrare (në anglishte Evil empire)
që u shndërrua në një klishe
politike në saje të Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës Regan
(Ronald Wilson Reagan - 1911-2004) dhe të qarqeve politike
konservatore amerikane. Në fjalimin e vet që mbajti më 08 mars 1983, para
Shoqatës Kombëtare të Evangjelistëve të SHBA, Regani e quajti Bashkimin
Sovjetik “Perandoria e së Keqes” dhe shpalli si detyrë kryesore të vetën
luftën kundër saj.
Lufta e Reganit dhe e mbarë politikës amerikane u
kurorëzua me shembjen e perandorisë të së keqes, por vetëm të asaj me lëkurë
komuniste. Sepse fill pas zhveshjes së lëkurës komuniste, ajo perandori veshi
lëkurën neokomuniste, duke u shndërruar në një perandori edhe më të keqe.
Me sulmin fashist që Rusia ndëmori kundër Ukrainës më 24
shkurt, kjo perandori neokomuniste e së keqes dëshmoi fare qartë para gjithë
opinionit ndërkombëtar se ajo s’është gjë tjetër, veçse një shtet banditesk,
një shtet terrorist, i cili udhëhiqet nga një bandë kriminelësh të regjur me në
krye Putinin, të etur vetëm për gjak.
Në një intervistën
që Juri Shvec, ish-shok klase me Putinin në Institutin e zbulimit “Andropov”, i
ka pasë dhënë gazetares Natalia Dvali, ka theksuar se aftësitë e Putinit në atë
institut, pasi i bënë testin e intelektit, ishin poshtë mesatares. Në atë
intervistë, ai ka deklaruar:
“Studentin Putin, gjatë një viti, e patën studiuar në atë
mënyrë, siç nuk e studion asnjë laborator në botë. Për t’u shprehur në një
mënyrë figurative, mund të thuhet se atë e patën përshkuar me të gjithë
rentgenët e mundshëm, duke ia kthyer të brendshmet nga jashtë… Fakti që Putinin
e dërguan jo në zbulim,.. dëshmon se, mes kolegëve, aftësitë e tij ishin poshtë
mesatares” (Citohet sipas: Natalia Dvali. “Intervistë me shokun e klasës së
Putinit në Institutin e Zbulimit “Andropov”, Juri Shvec”. Faqja e
internetit “Gordon”. 28 prill 2015).
Për vite e vite të tëra, tufa e kriminelëve të Kremlinit,
me Putinin në krye, popullin rus e pati dehur dhe vazhdon ta dehë keq me drogën
e “madhështisë” së Rusisë”. Dhe ai popull i verbër, në vazhdën e verbërisë së
pararendësve të vet të periudhës së sundimit carist shumëshekullor, duke e
përkulur kurrizin edhe më afër tokës nga pesha e servilizmit para kastës
sunduese, e ka shumë qejf atë drogë, se e vlerëson si ilaçin më të mirë për
shpirtin e tij prej skllavi, i cili zotërinë që e sundon, pavarësisht se e
poshtëron, e do më shumë se veten e vet. Prandaj ai popull ka krijuar bindjen e
patundur se Rusia është “kështjella e madhështisë” në botë. Që pesha e
servilizmit të japë edhe më shumë rezultate mbi shpatullat e popullit rus,
peshë kjo, të cilën ai e vlerëson si burim kënaqësie, Kremlini investon shuma
kolosale parash për kopenë e politikanëve rreth Putinit, për deputetët e
parlamentit, për tufën e oligarkëve dhe për mjetet e informimit masiv.
Skuadra e gazetarëve fashistë,
krahu terrorist i Putinit
Duke investuar shuma kolosale parash për mjetet e
informimit masiv në shërbim të politikës së vet kriminale, Putini dhe banda e
tij kanë mbledhur rreth vetes një skuadër gazetarësh, të cilët janë servilë të
papërfytyrueshëm, madje edhe më të zellshëm sesa kasta e Kremlinit për
propagandimin e “madhështisë” së Rusisë, të dhunës dhe të terrorit kundër
popullit ukrainas.
Kjo skuadër përbëhet nga Olga Skabejeva (1984), Tina
Kadellaki (1975), Margarita Simonjan (1980), Vladimir Sollovjov (1963), Evgjeni
Popov (1978), Artjom Shejnin (1966), Dmitri Kiselov (1954), Nikita Mihallkov
(1945).
Këta, sigurisht,
janë kryeservilët e Putinit. Por duhet pasur parasysh se ata, së bashku
me një numër mjaft të konsiderueshëm deputetësh të parlamentit, përbëjnë vetëm
kreshtën e malit të servilëve të tij. Sepse zejen e servilizmit e ushtron
shumica dërrmuese e popullit rus, i cili një zeje të tillë e shfaqi hapur me
përkrahjen e agresionit barbar kundër Ukrainës.
Dmitr Kiselovi, i njohur botërisht si këpucëlëpirës me
nam i Putinit, ja çfarë ka deklaruar për ushtrinë ruse, “më të mirën” në botë:
“Ushria ruse sot është ushtria më moderne në botë, me
armatimin më të mirë, me përvojën më të mirë luftarake dhe me një komandë me
autoritet ”.
Këtë deklaratë, kanalet televizive të Ukrainës e
transmetojnë herë pas here thjesht për të zbavitur teleshikuesit.
Një sahanlëpirës i bandës së Kremlinit, i ftuar në
studion e Vladimir Sollovjovit, nuk
përmbahej dot pas deklaratës së Kiselovit:
“Ushtari rus është më i miri në botë, ushtar më të mirë
se ai nuk gjen kund. Atij jepi një armë të mirë dhe ai shpartallon këdo”.
Vladimir Sollovjovi i mbajti ison, duke pohuar me kokë:
“Po, po, është më i miri në botë”.
Një tjetër monstër e sërës së të ftuarve, po në studion e
Vladimir Sollovjovit, bëri publike një mënyrë, të cilën shteti banditesk rus
duhet ta përdorë për “mposhtjen” e Ukrainës. Ai tha:
“Mund të shkatërrohet infrastruktura e Ukrainës, me
pikësynimin për ta lënë pa ngrohje, pa energji, pa dritë, pa rrugë, në mënyrë
që të mos ketë mundësi për transportimin e karburantit, armëve dhe municioneve
në frontin e luftimeve. Atëherë kurrfarë armësh, si haimars apo gaubica, nuk do
të përdoren më pa lëndë djegëse dhe pa predha” (Citohet sipas emisionit “Antizombi”
të kanalit televiziv “FreeDom”. 01 tetor 2022).
Në thirrjen drejtuar popullit rus më 21 shtator, me
rastin e nënshkrimit të dekretetit për një mobilizim të pjesshëm, Putini
deklaroi:
“Bëhet fjalë për ndërmarrjen e hapave të domosdoshme dhe
urgjente për mbrojtjen e sovranitetit, sigurisë dhe tërësisë territoriale të
Rusisë” (Citohet sipas: “Thirrja e Putinit. Mobilizimi. Onlain”. Faqja e
internetit “Mediazona”. 21 shtator 2022).
Pra, Putini,
megjithëse Rusinë s’e ka sulmuar ndonjë shtet tjetër, sulmin banditesk kundër
Ukrainës e paska ndërmarrë “për mbrojtjen e tërësisë territoriale” të Rusisë.
Domosdo, sepse territorin e Ukrainës ai e quaka pjesë të territorit rus. Kjo do
të thotë se ai synon ta zhdukë Ukrainën nga harta e Evropës.
Me sa duket, Putini
kërkon të rikrijojë Bashkimin Sovjetik.
Në njërën prej faqeve të internetit thuhet:
“Në muajin shkurt,
pasi filloi sulmin ushtarak kundër Ukrainës, Putini, për herë të parë, u shpreh
se qëllimi i Rusisë qenka “kthimi” i territoreve, duke i krahasuar ngjarjet e
këtij viti me kohën e Pjetrit të Parë” (Citohet sipas: “Putini e krahasoi
veten me Pjetrin e Parë dhe e quajti detyrë të vetën kthimin e territoreve”. Faqja
e internetit BBC News Shërbimi rus”. 09 qershor 2022).
Por pikësynimin e
shtetit terrorist rus për pushtimin e Ukrainës, më herët se Putini, e ka bërë
publik gazetarja fashiste Olga Skabejeva, e cila, pas sulmit të 24 shkurtit, me
një siguri absolute, “pati parashikuar” se rezistenca e ushtrisë ukrainase për
mbrojtjen e Kievit, nuk do të vazhdonte më shumë se dy ditë para “grushtit” të
ushtrisë ruse. Madje ajo pati deklaruar me zë të lartë:
“Kjo luftë do të
përfundojë me fitore, Ukraina do të zhduket, kurse çdo gjë ukrainase, si
dukuri, do të shfaroset. Sepse nuk ekzistojnë kurrfarë ukrainas, ekzistojnë
vetëm rusë të mashtruar sikur janë ukrainas, të cilët i pret fati i të gjorit
Iorik” (Yorick - heroi
shekspirian në tragjedinë “Hamleti” - E.Y.)._(Faqja e internetit “Unian”. 26 gusht 2022).
Por, përkundër
parashikimeve të këtyre gazetarëve me bindje fashiste, Kievi mbeti i
pamposhtur. Për më tepër, bishat e ndërkryera të ushtrisë agresore ruse përfunduan në rrethimin e forcave të
armatosura të Ukrainës, të cilave u dhanë dërrmën, duke i përzënë drejt kufirit
bjellorus. Kjo goditje që pësuan, bëri që kori i gazetarëve fashistë rusë ta humbte toruan,
besimin në vetvete dhe krekosjen prej fodullësh të shpifur. Ishte pikërisht po
ajo Olga Skabejeva, e cila, një muaj pas 24 shkurtit, e uli zërin disa oktavë
më poshtë, duke mërmëritur me dëshpërim se forcat e armatosura të Ukrainës
qenkan ushtria e dytë në Evropë, pas ushtrisë ruse, dhe se brenda një muaji
është e pamundur ta mposhtësh. Kurse sivëllai i saj i gazetarisë fashiste,
Vladimir Sollovjovi, filloi ta ngushëllojë veten, duke thënë se “ushtrisë së
pamposhtur” ruse i shkakton humbje jo ushtria ukrainase, por NATO-ja
Mashtrimi, drogë efektive
për delepopullin rus
Janë befasuese të dhënat që jep Kremlini në mjetet e
informimit masiv për numrin e ushtarëve rusë, të vrarë në Ukrainë.
Në informacionin në vijim thuhet:
“Ministri i
mbrojtjes Sergej Shojgu, në youtub-kanalin e 20 shtatorit, me një pamje prej
njeriu fatkeq, duke i shqiptuar fjalët me zë dridhur, një gazetari
fytyrëngrysur i deklaroi: “Deri ditën e sotme ne kemi 5937 të vrarë në
Ukrainë”.
Në një tjetër informacion bëhen të ditura të dhënat e
mëposhtme:
“Theksojmë se deri
më 21 shtator, forcat e armatosura të Ukrainës kanë vrarë 55 110 ushtarë rusë”
(Citohet sipas: “Shojgu e zvogëloi 10 herë numrin e ushtarëve rusë, të vrarë
në luftë me Ukrainën”. Faqja e internetit “dsnews.ua”. 21 shtator
2022).
Por vetë ministria
që drejton Sergej Shojgu, ia nxjerr bojën paq ministrit të vet, duke e zhveshur
lakuriq për mashtrimin e tij. Sigurisht që ministria nuk e ka bërë publike
absolutisht të vërtetën për vrasjen e ushtarëve rusë. Ja si është zbuluar e
vërteta, për të cilën ministri Shojgu nuk ka ditur gjë.
Mihail Hodorkovski (1963), sipërmarrës, figurë e njohur
politike, publicist rus, para ca kohësh botoi një dokument të ministrisë së
financave të Federatës Ruse, në të cilin bëhet e njohur shuma e parave që u
është paguar familjeve të ushtarakëve të vrarë gjatë luftës në Ukrainë. Duke iu
referuar Ministrisë së mbrojtjes, në atë dokument bëhet e njohur shifra e
ushtarakëve të vrarë, e cila arrin afërsisht deri në 50 mijë.
Në informacionin e botuar në internet thuhet:
“Mihail Hodorkovski publikoi një
dokument të ministrisë së financave të Rusisë, e cila, në bazë të kërkesës së
ministrisë së mbrojtjes, më 28 gusht, i është drejtuar me një letër
zëvendëskryetarit të qeverisë, Dmitri Grigorjenko. Në atë letër, e cila, sipas fjalëve të Hodorkovskit, pati rrjedhur në rrjetet
sociale, pasqyrohet numri i i ushtarëve rusë, të vrarë në luftë kundër
Ukrainës. Aty theksohet se deri më 24 gusht, në Ukrainë janë vrarë 48 759
ushtarë. Nga buxheti i Federatës Ruse, familjeve të të vrarëve u janë paguar
361,4 miliardë rubla (pothuajse 58 miliardë dollarë amerikanë). Në këtë mënyrë,
Ministria e mbrojtjes, siç rezulton nga kërkesa drejtuar ministrisë së financave,
jetën e një ushtaraku e vlerëson me 7,4 milionë rubla (baras me 120 mijë
dollarë). Përveç kësaj, ministria e mbrojtjes, siç i shkruante ministrisë së
financave, i kërkon kësaj të fundit, që, deri në fund të këtij viti dhe për
vitin e ardhshëm, të parashikojë edhe pothuajse një trillion rubla (16 miliardë
dollarë), si kompensim për familjet e të vrarëve. Në këtë mënyrë, në ministrinë
e mbrojtjes parashikohet humbja e pothuajse 200 mijë ushtarëve deri në fundin e
vitit tjetër. Kievi zyrtar boton çdo muaj të dhënat e veta për numrin e
ushtarëve të vrarë rusë. Shifrat që jep Shtabi i përgjithshëm i forcave të
armatosura të Ukrainës janë pothuajse të njëllojta me ato që pasqyrohen në
dokumentin që ka publikuar Mihail Hodorkovski. Në ministrinë e financave kanë
llogaritur për çdo muaj numrin e ushtarakëve rusë, të vrarë në Ukrainë, i cili
arrin në shifrën prej 8132”. (Citohet sipas: “Mihail Hodorkovski botoi një dokument që
dëshmon për numrin e ushtarëve rusë, të
vrarë në Ukrainë”. Faqja e internetit “belsat.eu”. 09 shtator 2022).
Askund dhe asnjëherë as nuk është parë dhe as nuk është
dëgjuar kurrë që të hartohen plane, në të cilat të bëhen parashikime për numrin
e të vrarëve të një ushtrie agresive në një luftë që ka shpërthyer diku. Plane
të tilla hartohen vetëm në një shtet terrorist, si Rusia, e cila, ushtarët e
vet dhe përgjithësisht njerëzit e thjeshtë i konsideron si mall pa vlerë,
prandaj edhe i nis drejt thertoreve të luftës pa as kokëçarjen më të vogël.
Pabesia, yll karvani
i egërsisë shtazarake ruse
Sulmi i 24 shkurtit kundër Ukrainës, nxori më së miri në
pah poshtërsinë e politikës agresive ruse, e cila nuk ka lëvizur as edhe një
grimë nga binarët e pabesisë, të trashëguar nga carizmi dhe sovjetizmi. Rusia
cariste ishte ajo që pati mbajtur një qëndrim të pabesë kundër Napoleonit, duke
shkelur Paqen e Tilzitit, të nënshkruar më 13-25 qershor të vitit 1807 dhe që e
pagoi me mijëra e mijëra ushtarë të vrarë. Rusia komuniste ishte ajo që shkeli
Paktin Molotov-Ribentrop, të nënshkruar në Moskë më 23 gusht 1939 dhe që e
pagoi me 20 milionë të vrarë. Rusia neokomuniste është ajo që shkeli Memorandumin e Budapestit - një
dokument ndërshtetëror për garantimin e sigurisë lidhur me pranimin nga ana e
Ukrainës të Marrëveshjes për mospërhapjen e armëve bërthamore. Këtë
marrëveshje, më 05 dhjetor 1994, e nëshkruan udhëheqësit e Shteteve të
Bashkuara, Britanisë së Madhe, Rusisë dhe Ukrainës. Në bazë të kësaj
marrëveshjeje, Ukraina ia kaloi Rusisë armët bërthamore, me kusht që të
respektohej sovraniteti dhe tërësia e saj territoriale dhe t’i sigurohej ndihmë
në rast sulmi nga ndonjë vend tjetër. Kjo është arsyeja që Shtetet e Bashkuara
dhe Britania e Madhe, si shtete me mjaft autoritet në botë, duke repektuar me
rigorozitet përmbajtjen Memorandumit të Budapestit, kanë dalë në mbrojtje të
Ukrainës, duke e furnizuar me të gjitha llojet e armatimeve.
Pebesia e Rusisë
neokomniste, e kësaj prostitute politike në shkallë botërore, e këtij shteti pa
kurrfarë morali, më sjell ndërmend fjalët e Bismarkut (Otto Eduard Leopold von
Bismarck-Schönhausen - 1815-1898), i cili ka thënë:
“Një marrëveshje e
nënshkruar me Rusisë, nuk vlen as sa letra, në të cilën është shkruar”.
Fjalët e Bismarkut
tingëllojnë shumë më tepër aktuale për demaskimin e politikës agresive të
Rusisë fashiste, të kësaj kështjelle të pabesisë, ushtria e telendisur e së
cilës po ha dajak jo vetëm nga forcat e armatosura të Ukrainës, por edhe nga
luftëtarët e mbrojtjes territoriale, nga gjahtarët dhe nga traktoristët e
fshatrave ukrainase.
Egoizmi, urrejtja dhe shpërfillja për tjetrin -
tipare karakteristike të rusëve
Igor Jakovenko (1951), gazetar, pedagog, sociolog dhe
aktivist shoqëror rus, para do kohësh deklaroi:
“…Gjatë regjimit të Putinit, njerëzit kanë hequr dorë nga
keqardhja për ndokënd. Në televizion ata shikojnë dikë që e vrasin dhe nuk
ndiejnë kurrfarë keqardhjeje. Kjo është diçka e përbindshme. Shumica e rusëve
ushqejnë simpati vetëm për vetveten dhe për familjen e tyre. Pjesa dërrmuese e
njerëzve e kanë përkrahur sulmin kundër Ukrainës, nuk kanë shprehur ndonjë
kundërshtim për vrasjet që ushtria ruse kryen në Ukrainë në radhët e popullsisë
civile”. (Citohet sipas: “Tatëpjeta e
putinizmit. Mobilizimi në Federatën Ruse. Intervistë me Jakovenkon”. Youtube-kanal
“FreeDom”. 24 shtator 2022).
Lind pyetja:
Çfarë po bëjnë rusët konkretisht pas dekretit të Putinit
për një mobilizim të pjesshëm, të firmosur më 21 shtator?
Në vend që ta përmbysin pushtetin që ka luajtur nga
tepeleku, disa qindra mijëra rusë, si puna e minjve, janë arratisur dhe
vazhdojnë të arratisen nga Rusia, duke u turrur drejt Kazakistanit, Turqisë,
Armenisë, Azerbajxhanit. Disa, gjoja për turizëm, u nisën drejt Finlandës.
Qëndrojnë disa ditë nëpër stepa, duke u mbuluar natën me fletë plastmase, në
mënyrë që të largohen sa më shpejt nga Putini, të cilin vetë ata e përkrahën
fuqimisht për agresionin që ndërmori kundër Ukrainës. Në të njëjtën kohë, të
tjerë rusë mjeranë, kurrizshtruar para diktaturës neokomuniste të Kremlinit,
Putini i nis drejt Ukrainës si mish për top, kurse ata mundohen të mos e vënë
re se sa shumë janë shtuar varrezat e ushtarëve të vrarë. Braktisin shtëpitë,
makinat, gjërat e çmueshme, vetëm e vetëm që të çajnë matanë kufirit. Dhe
kurrsesi nuk janë në gjendje ta kuptojnë se arratisja është vetëm pasojë e
dobësisë, e frikës dhe e pangopësisë së tyre. Por kur e shohin veten në një
vend të huaj, bëhen rusë tipikë dhe habiten se cila është arsyeja që askund ata
nuk duan t’i shikojnë me sy. Pra, ato skena njerëzish që sulen drejt kufirit
për në vendet e huaja, dëshmojnë fare qartë se si “populli i madh” rus është
katandisur në një vargan endacakësh, të cilët askund nuk i do dhe nuk i pret
njeri. Në Tbilisi, një rus nga turmat e endacakëve, vari një flamur rus në një
lulishte. Por disa banorë vendas u turrën drejt atij flamuri, e hoqën me të
shpejt, e grisën dhe e flakën në tokë, duke e shkelur me këmbë, kurse njëri
prej tyre iu drejtua rusit me një ton të ashpër:
“Ky flamur është një rreckë e pistë që e meriton të
shkelet me këmbë” (Citohet sipas: “Nga Rusia vazhdojnë të arratisen të
gjithë: që nga yjet e blogerat e deri te ish-ministri i mbrojtjes”. Youtube-kanal
“FreeDom”. 03 tetor 2022).
Gjenocidi i ushtruar
ndaj pakicave kombëtare
Ajo që ka rënë shumë në sy pas sulmit të 24 shkurtit,
janë skenat e mobilizimit të njerëzve nga radhët e pakicave kombëtare, për t’i
dërguar në “thertoret” e Ukrainës. Fakti që numrin më të madh të ushtarëve të
vrarë në luftë e përbëjnë pikërisht të rinjtë dhe burrat e atyre pakicave,
dëshmon më së miri për gjenocidin që
banda putiniane e Kremlinit ushtron ndaj tyre.
Ish-Presidenti
Mongolisë në vitet 2009-2017, Cahiagijn Elbegdorzh (1963), në një
intervistë për kanalin televiziv “FreeDom”, të transmetuar më 30
shtator, deklaroi:
“Diçka më ka dëshpëruar së tepërmi që nga fillimi i
luftës. E kam fjalën për shumicën e njerëzve që e pësuan nga lufta që ndërmori
Putini. Atë shumicë e përbënin të rinj, të mobilizuar nga pakicat kombëtare.
Dje lexova të dhënat statistikore: kur një ushtar, i mobiluar në rrethinat e
Moskës, vritet në Ukrainë, ushtarët e mobilizuar në Burjati, kapin shifrën prej
625 të vrarësh. Ky është gjenocid kundër Burjatisë…”.
Me sa duket, edhe
pakicat kombëtare, gjatë sundimit shumëshekullor të carizmit, të komunizmit dhe
të neokomunizmit, kanë rënë pre e “shartimit” me rusë. Për pasojë, edhe populli
i atyre pakicave e ka bërë të vetën ndjenjën e nënshtrimit, deri në
vetëposhtërim, para padronëve caristë, komunistë dhe neokomunistë. Për pasojë,
ka imituar dhe vazhdon të imitojë sjelljen prej skllavi, prej bujkrobi të
rusëve etnikë, të popullit të etnisë ruse, për të cilin shkrimtari Ivan
Shmelov (1873-1950), në librin “Dielli i të vdekurve”, të botuar në
Paris në vitin 1923, shkruan:
“Rusët janë një
popull që e urren lirinë dhe hyjnizon skllavërinë, i ka qejf prangat në
duart dhe në këmbët e veta, i do despotët e vet gjakatarë...”.
Është vërtet për të
lënë mendjen se si shpjegohet që, megjithëse në Ukrainë janë vrarë mbi 50 mijë
ushtarë, rusët etnikë dhe popujt e kombësive të tjera nuk u çuan peshë më këmbë
dhe të turreshin drejt Kremlinit për të përmbysur kastën kriminale të Putinit.
Janë disa arsye se pse nuk ndodhi një gjë e tillë:
Së pari, në Rusi, siç dihet, diktatori vlerësohet si “zëdhënësi” i Hyjnisë në Tokë
dhe vullneti i tij është i padiskutueshëm. Rrjedhimisht, kryekriminelin Putin,
i cili ishte askushi para se të bëhej president më 26 mars të vitit 2000, ai
popull e vlerëson si një “hyjni” tokësore. Prandaj nuk i bën kurrfarë
përshtypjeje numri aq i madh i ushtarëve të
vrarë, sepse ky është vullneti i “hyjnisë” Putin.
Dmitri Oreshkin
(1953), shkencëtar rus në fushën e gjeografisë, ka deklaruar dhjetë vjet më
parë:
“Neve, me Putinin,
po na ndodh si në Korenë e Veriut: kontrolli i vendit është në zap, populli
vdes nga uria, por ama nuk e përfytyron dot veten pa udhëheqësin Kim, se vetëm
ai është edhe Dielli ose vetëm ai është edhe Marsi…” (Citohet sipas:“Vladimir
Putini - perëndia e diellit!”. Faqja e internetit “putinbog.wordpress.com”.
09 tetor 2012).
Natyrën e vet prej
skllavi, populli rus e ka dëshmuar me fakte gjatë gjithë historisë së vet.
Mjafton të kujtojmë ditën e ceremonisë mortore, të organizuar me rastin e
vdekjes së Stalinit, kur në Sheshin e Kuq njerëzit shtypën njëri-tjetrin, me
pasojë vdekjen e një mijë vetave.
Në vazhdën e himnizimit të diktatorëve, pak kohë më parë,
nëpër rrjetet sociale u shpërnda menjëherë një lajm befasues lidhur me himnin e
Rusisë, i cili do të ndryshojë. Në himnin e ri do të jenë vargjet në vijim,
kushtuar Putinit:
“Putini gjithmonë i ri, / Putini gjithmonë me ty, /
Në halle, në shpresa dhe gëzim, / Putini në tënden pranverë, / Në
ditën e lumtur përherë, / Putini me ty e me mua me përmallim” (Citohet
sipas: “Telekanali FreeDom”. 24 tetor 2022).
Në këtë histori karagjozësh të Kremlinit ka diçka sa
befasuese, aq edhe zbavitëse për mjerimin e kastës politike ruse: në himnin e
Rusisë nuk ka pasur absolutisht vargje poetike as për Leninin, as për Stalinin.
Por vargje të tilla në himnin e ri i kushtohen pikërisht Putinit.
Së dyti, krahas
natyrës prej skllavi para diktatorit, popullit rus diktaturat, tradicionalisht,
i kanë futur në gjak ndjenjën e delirit të madhështisë për Rusinë. Dhe në
psikologjinë e atij populli është ngulitur ideja se madhësia e territorit rus
është e lidhur pazgjidhshmërisht me
idenë e “madhështisë” së Rusisë para gjithë botës, si një shtet me “fuqinë më
të madhe” ushtarake. Por ideja e “madhështisë”, në radhët e popullit, siç
thekson filozofi Vladimir Sollovjov (1853-1900) “çon në vetëkënaqësi, kurse
vetëkënaqësia çon në vetadhurim. Atëherë
fundi i natyrshëm i atij populli mbyllet me vetasgjësim”.
Së treti, ideja
e “madhështisë”, me yshtjen e diktatorëve, popullin rus e ka shtyrë drejt
mendjemadhësisë, drejt egoizmit kombëtar, drejt shpërfilljes për kombet e
tjera, drejt shovinizmit të tërbuar. Në këto kushte, siç thekson përsëri filozofi i sipërcituar Vladimir
Sollovjov, “atij i duket sikur popujt fqinj e fyejnë, nuk përulen sa duhet para
“madhështisë” së tij, hartojnë plane ogurzeza kundër tij me lloj-lloj mënyrash
dhe, si rezultat, të gjithë fqinjët i konsideron armiq”.
Po ku e ka çuar
popullin rus ideja e “madhështisë” së Rusisë? Një ide e tillë marroke, e mëkuar
me shumë kujdes nga carizmi, komunizmi dhe neokomunizmi, ka ndikuar për
shëmtimin e formimit të tij psikologjik, çka ka sjellë si pasojë që atij t’i
rrënjoset fryma e shovinizmit rusomadh, që ai të bëjë kurban të drejtat dhe
liritë e veta, demokracinë dhe në vend të tyre të parapëlqejë kultin e
individit, krekosjen e Rusisë para gjithë botës, nënshtrimin, vuajtjet në
kushtet e varfërisë, të cilat, sipas tij, s’janë asgjë para “madhështisë” së
Rusisë. Një rol të madh për kultivimin e frymës shoviniste dhe të idesë së
“madhështisë” së Rusisë, kanë luajtur edhe disa shkrimtarë rusë. Po ndalem
vetëm te Dostojevski (1821-1881), i cili, në veprën “Ditari i shkrimtarit”
(1877), pati lëshuar thirrjen:
“Po e përsëris edhe një herë që Konstantinopoja, herët
ose vonë, duhet të jetë jona”.
Ja çfarë shkruan Dostojevski në romanin “Djajtë”
(1872):
“Në qoftë se një popull i madh nuk beson se vetëm tek ai
gjendet e vërteta (pikërisht vetëm tek ai dhe pikërisht në mënyrë
përjashtimore), në qoftë se nuk beson se vetëm ai është i aftë dhe ka për
mision t’i ringjallë dhe t’i shpëtojë të gjithë, atëherë ai pushon menjëherë së
ekzistuari si popull i madh dhe aty për aty shndërrohet në një material
etnografik, por jo në një popull të madh. Një popull vërtet i madh nuk mund të
pajtohet kurrën e kurrës me një rol dytësor në radhët e njerëzimit…”.
Pas yshtjes me një psikologji të tillë “madhështie” dhe
me një psikologji shovinizmi rusomadh, ja ku e kemi sot popullin “e madh” rus,
i cili përbën një faqe turpi në historinë e njerëzimit.
Po si mund të konsiderohet “i madh” populli rus, kur ai
përbëhet gjithë-gjithë nga rreth 140 milionë banorë, me perspektivë që, në vitin 2050, të zbresë në 80 milionë?
Po si është e mundur të mos quhet i madh
populli kinez me 1 miliard e 415 milionë banorë, populli indian me 1 miliard e
400 milionë, populli brazilian me 209 milionë? Kush na e bëka “të madh” popullin
rus që krekoset me “madhështinë” e Rusisë? Vetëm sipërfaqja e territorit?
Qesharake, kur dihet që në zonat e brendshme të Rusisë njerëzit jetojnë në një
varfëri të papërfytyrueshme. Mos vallë armët bërthamore? Atyre le t’u pijë
lëngun, se armë të tilla zotërojnë 11 shtete.
Për “madhështinë” e Rusisë, le të gjykojmë nga disa fakte
që do të renditen më poshtë.
Para disa ditësh ndoqa një intervistë që gazetari i
njohur Aleksandër Nazarov i mori ish-deputetit të parlamentit rus Ilia
Ponomarjov. Në youtube, në rubrikën e komenteve, më lanë mbresa përshtypjet e
tre qytetarëve rusë, të cilët ja se si ia nxirrnin bojën “mdhështisë” së
Rusisë:
Komenti i parë:
“Kur njerëzit, duke kursyer për bukën e gojës, pa pasur
as ujë të nxehtë dhe as gaz, pa pasur mundësi për t’i kaluar pushimet ndokund,
ndiejnë “madhështinë” e vendit të vet, këtij nuk i thonë patriotizëm, kjo është
skizofreni”.
Komenti i dytë:
“Një vend që kryen akte mizorie dhe që ka një popull të
verbër, i cili nuk dëshiron të zgjohet për të parë gjendjen e vet prej skllavi
dhe mizoritë e veta - kjo është një gjë e përbindshme”.
Shprehja “popull i verbër” e këtij komentuesi, më
kujtoi tablonë e famshme “Shëmbëlltyra e të verbërve” të piktorit
holandez Piter Brejgel (Pieter
Bruegel - 1525-1569).
Subjekti i tablosë është mishëruar në skena alegorike. Në të
pasqyrohet periudha e përplasjeve ushtarake të spanjollëve me
holandezët. Asokohe në Holandë, ashtu si edhe sot në
Ukrainë, shkatërrimet, terrori dhe vdekjet e njerëzve në radhët e
popullsisë civile, ishin të përmasave të frikshme.
Komenti i tretë:
Kjo luftë do të hyjë në histori si lufta e atyre që
luftuan për lirinë e vet (ukrainasit) kundër atyre që luftuan për skllavërinë e
vet (rusët) (Citohet sipas emisionit me titull “Rusia e së ardhmes -
cila është ajo? A. Njevzorov dhe I. Ponomarjov në programin “Të mërkurat e
Njevzorovit””. “Telegram kanal Njevzorov”. 27 tetor 2022)
Populli rus - një delemilet
pa botë shpirtërore
Xhokar Dudajevi
(1944-1996), ish-Presidenti i parë i Republikës Çeçene të Içkerisë, në një
intervistë të vitit 1995, i ka bërë “rezonancën magnetike” popullit rus. Nga
ajo intervistë bëhet e qartë se ç’është populli rus, pre e shartimit me të
cilin kanë rënë popujt e kombësive të tjera. Në vijim teksti i intervistës:
“I vetmi, ndoshta, popull mbi Tokë, i cili nuk beson në
asgjë, që është pa botë shpirtërore, pa moral dhe që ka mbetur prapa nivelit të
zhvillimit të njerëzimit, një popull i pashpresë për një kohë të gjatë, është
populli rus. Nuk ka kurrfarë besimi, asnjë besimi nuk i nënshtrohet, nuk është
i prirur për kurrfarë bote shpirtërore, nuk njeh kurrfarë normash sjelljeje,
kurrfarë morali. Dhe kjo, për fatkeqësinë e madhe po të vetë popullit rus,
vihet re në një masë të konsiderueshme. Për këtë që po ndodh, Çeçenia shërben
vetëm si pretekst. Por në thelb, ky është tipari themelor i karakterit të
popullit rus, i një populli të sëmurë nga rusizmi, i një populli që udhëhiqet
nga ideologjia e urrejtjes. Por për një
gjë të tillë ai duhet ta pësojë. Popullin rus e presin prova shumë të rënda dhe
parshikimet janë ogurzeza. Mungojnë idetë, idetë e komunizmit, e socializmit, e
krijimit të mundësive të ndryshme, rezultuan si flluska sapuni. Dhe kjo për
arsye se gjithçka qe krijuar mbi bazën e rusizmit. Por përderisa mungojnë idetë,
atëherë nuk mund të ketë një shtet juridik rus. Mungon legjitimiteti i vetë
shtetit, nuk ekziston kurrfarë dege e pushtetit. Atëherë, kur mungojnë idetë,
kur mungon legjitimiteti i shtetit dhe i degëve të pushtetit të tij, do të
thotë se nuk ka vend për politikën, as për atë të brendshmen, as për atë të
jashtmen. Në këto kushte, kur mungon komponenti i tretë, nuk ka vend as për
ideologjinë. Për pasojë, mungojnë motivet, mungon stimuli. Këtu merr fund
perspektiva. Kjo është njëra rrugë. Rruga tjetër e zhvillimit, e qytetërimit të
njerëzimit, është bota shpirtërore. Rusi nuk është besimtar as i Krishtit, as i
Muhametit, as i Budës, ai nuk beson në asgjë. Por që i tërë populli të bëhet me
botë shpirtërore, për këtë duhet punuar derisa të kalojnë, minimumi, tre breza.
Por edhe kjo rrugë është e mbyllur. Tani po përpiqen politika, ideologët, për
të zgjedhur një rrugë të tretë - ky është sllavianizimi, bashkimi mbi bazë
sllaviane. Por edhe nga kjo përpjekje, gjithashtu, nuk do të rezultojë asgjë,
sepse komponenti kryesor përbërës i sllavianizimit - ukrainasit - nuk do të
pajtohen kurrë me rusifikimin dhe me rusizmin… Popujt e ish-Bashkimit Sovjetik,
të Rusisë së sotme ose të ndonjë aleance të ardhshme me Rusinë, janë të sëmurë
nga rusizmi. Madje duhet theksuar se kjo është një sëmundje kronike shumë e
rëndë dhe shumë e rrezikshme. Rusizmi është më i tmerrshëm se fashizmi, se
nazizmi, se të gjitha ideologjitë e urrejtjes së njeriut për njeriun (Citohet
sipas:”Youtube. Taras Kokovski. 15 prill 2022).
Nga qëndresa heroike e ushtrisë dhe e mbarë popullit
ukrainas përballë agresionit të ushtrisë kriminale ruse, dalin dy përfundime:
Së pari,
Ukraina heroike dëshmoi se Rusisë shoviniste ia nxori përfundimisht të
brendshmet nga jashtë para gjithë botës, e shkurorëzoi fund e krye krekosjen e
rusëve fodullë, e hodhi në koshin e mbeturinave “madhështinë” e Rusisë dhe
mëndjemadhësinë e banditëve të Kremlinit prej mburravecësh të pështirë.
Së dyti, Ukraina
e ndihmoi Aleancën e Atlantikut të Veriut të çlirohet një herë e mirë nga
iluzioni për “fuqinë e madhe ushtarake” të Rusisë, iluzion ky, i krijuar nga
organizimi i përvitshëm i paradave ushtarake në Sheshin e Kuq, me të cilat
Kremlini mundohej të propagandonte para mbarë botës “madhështinë e fuqisë” së
vet.