Blerim Rrecaj: Vetëtima e kapur

Blerim Rrecaj

VETËTIMA E KAPUR

Disi një gjendje kllapie e si përgjumshëm

Ditë diellfortë dhe e djersitur

Qielli papritmas u mërroll e u vrenjt në fytyrë

Një cikël tjetër dite në të sa ka nisur

Dhe vijon kjo pasdite fundgushti

Që u hirtësua e nisi ky shi

Pika të rralla në fillim puthën sipërfaqet

Dhe bukur shpesh po i puthin tashti

Sytë hodha jashtë me pamje nga shiu

Nga hapësirë e ballkonit xhamveshur

U ula në karrigen e bardhë plastike

Të vëzhgoja nëpër republikën e shiut zhurmëheshtur

Bubullima, vetëtima e rrufe

Marshonte vallja e qiellit në drejtim të tokës

Veturat vëzhgatnin në asfaltin e lagur

Ca i zuri rrugëtim i këtij shiu e ca tjerë

strehuan ku mundën kokën

U ktheva në dhomë për pak kohë

Sa ta mirrja telefonin se m’u shkrep diç në kokë

Thashë do ta balsamos një rrufe dritë-filigrantë

Hodha grepin në qiell po nuk e kapa dot

Për njëzet-tridhjetë minuta bëra dy-treqind shkrepje

Ndërroja taktikë e strategji

S’binte që s’binte rrufeja brenda rrjetës sime

Por kur e tërhoqa kish rënë një vetëtimë

Vetëtima e rënë në një të tretën e ekranit

U bë si dritare kur largojmë perden tej për të parë

Një e treta ngjyrë e ndritshme vjollcë e buzëqeshur

Pjesa tjetër mbeti e hirtë e duke qarë

FUNDGUSHT

Dola me fëmijët

Që në duar mbanin një top,

Për në fushën sportive të shkollës,

Shoqëruar nga muzikë veshshpuese

E rrugaçe prej gjeneratorësh.

U hodhëm në lojë si ekipe rivalësh,

Shut, paso, kujdes, qe e s’qe faul,

Jashtë, korner, shtyllë, gol...

Ndërkohë gjatë lojës mospajtime hutaqe lindën,

Ca thonin se kemi e ca tjerë s’kemi shkollë!

Dikush si gjyqtar hyri në mes

Sa për të bërë një përmirësim,

Disi u pajtuan se kemi objekt shkollor

Por përsëri s’u pajtuam për ditën e nesërme,

Njëri thonte kemi e tjetri s’kemi mësim!

Loja vazhdoi e bukur dramatike,

Askush nuk e dinte se çdo të ndodhte nesër.

U duk se u harrua çoroditje e të “mëdhenjëve”,

E kur muzgu zbrazi oborrin e shkollës

Fjalët sërish jehuan për mësimin e për grevën...