Nexhat Halimi: Zogu në ajër

Nexhat Halimi

zogu në ajër

galera e vjetër sonte do të arri` në krruç

do të nisem me të e nuk do të vij më

të ngel ngrirë vetëtima mbi ullirin

të ngel zogu në ajër nga e sjell shpirtin

zjarrin e shuar të gjakut të robëruar

portat e kështjellës të cijatin në hapësirë

qeni i verbër të leh në hënë kaq vjet

dhia e zezë të shëtit në bedena kokë lart

në bririn e djathtë me librin për gjithësinë

në bririn e majtë  me letrën për iLirinë

deti të përplaset për mure të kalasë

zemra e çarë nga vetmia të pëlcasë

herë tjetër të përgjaket qiellit të thyer

me vjet në kullën e servetit djegur në etje

me robërinë e ulqinit e të ullirit në sy

unë ëndërroja lirinë dhe peshkun e artë

II  zjarri i robërisë

galera vjen në krruç digjen ullinjtë e ngrirë

rënë në mjegull të rëndë peizazhit të valdanost

zjarri e akulli në zemër më endin rreth ulqinit

zot ajo që s`flet nuk është e vdekur dot

e vdekur është vetëm ajo që s`dëshmon gjë

ja në vraninë me vjet e vjet s` shuhet flaka

valët thyejnë qiellin pse vdek` kisht` ai që s`vdes

pse arnaut mani prapë lundron në det

e lika ceni ngitet në kala të pi verë në tavernë

galera ndalet  e në valdanos ullinjtë ngrirë

unë as qaj e as qesh lirohem nga robërimi i ulqinit

e bie pafund thellë në robëri të kujtimit

daullet bien për ta ruajtur zjarrin e robërisë

të cilën në zemër  do të ma ketë mbjellë gjaku

III kaq vetëm dhe në flakë

hëna e kafshuar pik gjak lidh plagët me fashë

galera ik nga krruçi ndërmjet ulqinit e bunës

vetja rrëshqet qëndron pezull mbi veten e  mjegullën

valët trazohen  galera ik me mua  diçka këputet

e ndiej bie në kuvertë e më ik tret apo mbytet vdes

zot pse gjithnjë larg vetes në shpinë me një thes

ik vij ik vij e kurrë s`arrij te burimi te rrënja zot

ik me dhembjen e rrënjës me thellësitë me diçka mistike

me diçka të humbur mitike me veten e harruar në zall

me diçka që më ka dhe e kam gjithnjë mall

ja pse unë sonte ik me galerën pa veten

pa ulqinin pa iLirinë e kalanë pa ullirin nën yll

a do të mund të jetoj kaq vetëm dhe në flakë

daullet pëlcitnin a vdek` kish` miti për ty e mua

e larg humbur ende pikte gjak apo ujë në krua

mnemosina

pika e përhirtë larg mbi detin në dallgë

është zogu vjen e formohet ajrit mbi kala

me shpirtin tim në sqepin e verdhë

e  ullinjtë me mjekra dridhen nga gjaku

nga etja që pëlcet nga unë dhe të djeg

ti je hëna  e unë roja e gurtë në frëngji

sillemi njëjtë dhe sonte rreth vetvetes

ti je deti e unë flaka tre mijë vjet digjemi

të lind feniksi nga ëndrra e hiri i vet

mnemosina ma rikthe kujtesën e ullirit

brenda kornizës së iLirisë në hapësirë

të cilën dhe sonte e çukisin zogj të ngrirë

për ta krijuar historinë që s`e kanë

gjithnjë bie shi

ti me zemrën në dorë fluturon në etje të vrarë

unë me një kafkë të çarë e me një grusht ulli

deti përplaset herë për mua e herë tjetër për ty

e çelin mimozat me degët varur mbi valë të ujit

e rërës kanë ngelur gjole gjurmët e mujit

për habi  bie dhe shi i përzier me gjak fedorë

e shkrepat lart larg në mjegulla me pak borë

e valët përplasen për murana pa mëshirë

e guri i gjeranës sillet rreth e dëgjohet një lirë

e ëndrrat për ty ndizen të lidhura me zinxhirë

e galera shihet s` shihet vjen plot ftoj në shtoj

ik dhe një vjeshtë ik dhe një vagëllimë ujit

e qiellit përplaset bubullimë e zërit të mujit

e rr berisha me hijen mbështet për ullirin e vet

herë vdes në të majtë lidhur për ëndrrën e vjetër

herë tjetër e end nëpër duar një lodër tjetër

e gjithnjë bie gjak e shi e gjithnjë bie gjak e shi

dritarja me kapak

gjeli mitik zgjohet në dritare të kullës së shtatë

me kokën e fryrë nga habia kaq të mbushur natë

e zgjat qafën nga zoti i vet pambarim mbi det

i bien puplat dhembjes lëkura  në gjak i pëlcet

krah i djathtë i bie mbi zjarr e krahu tjetër mbi hi

e hëna e vdekur e hipur mbi një ulli

ti prapë hënë moj ndezullinë malli ah hënë

a s`të dhemb hijen e robit nga e ec një fëmijë

ja zërit të vet bubullon krejt në lot për nënë

zot pse gjithnjë veç unë pa zot e i therur thikë

pse galera shfaqet në mjegull vjen e prapë ik

e as shkon as vjen dot sall aty përballë krruçit rri

e zgjohen valë e shpërthejnë stuhi

sonte do të ik patjetër me pak zemër nga ulqini

pjesa tjetër do të ndrit mbi kështjellë  copë shalqini

do të pikë ylli mbi bedena zjarr dhe gjak

do të qaj i vetëm i njëjti fëmijë në sokak

e gjeli mitik do ngrijë në dritaren me kapak

i dënuar të jetosh

të jesh i robëruar nën mjekër ulliri mbi det

s`është tjetër veç  çast i përjetimit që s`plaket

t`i ngjesësh shkallët e kalasë nga përflaket

t`i kujtosh balshajt udhët nga shpien te zoti

në dy sytë të të pëlcas zjarr të të ngrijë loti

i rizgjuar nga vdekja e njënjëshme kaq vjet

të bësh dashuri me teutën në ullishten e vjetër

të ndihesh gjithnjë ti e jo dikush tjetër

të jesh i robëruar nën mjekër ulliri mbi det

ta pish me lika cenin një gotë  për shëndet

me shikime të ikura shqerrat  mbi tavernë

ta vëresh galerën  e arritur në krruç këtë herë

me të cilën do të ikësh nga ulqini pa syzhe

pa zemër pa ëndrra dhe pa zjarr për në atdhe

i dënuar të jetosh përjetshëm pa ty

zot asnjëherë s`je me mua e bie kaq shi