Nexhat Halimi: Pa vete, pa atdhe, pa rizgjim

Nexhat Halimi

Përsëritja e Toplicës

Qiriri digjet në vete harxhohet e përtërihet

E çel fletoren e mbetur nga babai i vdekur

Gjithçka e heshtur kaq e ikur kaq e fjetur

Ngul sytë gjak hartës së kosovës nga nxihet

Qiriri digjet harxhohet dhe përtërihet flaka

Krye dumnicës te biçakët lëviz një sharrë

Uka i hasës pret pemët e i zgjohet `i varrë

E brezit të kufirit vjen e ik e verbuar plaka

Te gurtë e shtëpisë së rrënuar ndrit `i varr

Toka e djegur ende tymon dheut te `i qarr

Kot zbres hijes te pusi ujë thartë në luginë

Bart kohën në shpirt e luftën tërë në shpinë

S`ka mbetur kush gjallë ta mbrojë këtë hi

Këtë tokë të djegur zbritur prej zotit në gji

Pa vete pa atdhe pa rizgjim

Zemra e atdheu krijojnë gjithnjë një amshim

Dhemb atdheu dhemb zemra e gjithnjë pik gjak

Dhiares kodrës së vjetër s`ka gjurmë pa cak

Çdo gjë e nisur patjetër do të ketë përfundim

Zemra mund të vdes veç bima i gjethon përsëri

E atdheu gjithnjë mbetet  i vetmi ajër e besim

E vetja rrjedhë etjes  është i vetmi përgjërim

Zot as mund të nisem e as mund kurrë të arrij

Me sy vijës së kufirit  kodrës digjem në dritare

Ja s` është pika e gjakut aty s`është aspak fare

Toka kaq e djegur është përvjedhur me tradhti

Kanë vizatuar vija të reja për vete toptanët e ri`

Shaj e klith e dhembja e poezia është amshim

S`ke zemër të jesh pa vete pa atdhe pa rizgjim