Nexhat Halimi: Ora e xhepit

Nexhat Halimi

ora e xhepit

çdo gjë lëvizi nga korniza mitike

ende është ndërmjet e kaq e fjetur

peng mbeti vetëm fjala e paThënë

vetëm pika e gjakut të kaltër aty

e rrugët e pikës së shiut të etur

në sipërfaqen e lëmuar të qelqit

krejt ëndërr e prapë e prekshme

kujtim që s`vdes pa ra etja e udhës

ndërmjet dy stacionesh

prej vetes gjithnjë te vetja

me shkronjat e vetëtimës qiellit

kujtim që s`vdes pa ra zemra e rrapit

pa ra besimi i gjakut të lidhjes

ndërsa ora e xhepit punon ende

porosi

gjithçka lëvizi kornizës së thyer

veç zemra ende rrah ritmit të vet

shfletoje librin ta gjesh rrënjën

mollën e kuqe nga ndrit kaq vjet

mes faqesh të librit të fundit aty

në raftin me kaq kujtime për ty

e njëjta dashuri përgjaket ndërmjet

e ti ndien dhembje në vetmi

kot pse hëna vjen në frëngji

kot pse digjet çdo gjë pa moshë

vallë a qe njëmend e para fjala

molla apo guri apo gjaku esa

varri a kthimi gjithnjë te kujtesa

ja nga vjen e përplaset stërkala

hëna e vizatuar

akrepat e orës i prekin numrat

sikur hajni i natës gjinjtë e tu

`i degëz rrëzuar qiellit mbi dritare

rigon një shi i pandjenjë i trisht

apo vetëm sytë e mi pikojnë lot

e kujtimi gur në zemër

pemët bri udhës eshtra të vjetër

kroi në kopsht derdh gjakun tim

hëna e verdhë siluetë mbi avlli

prekur ca me bisht kalit të coftë

veç kaq për ta imituar pikason

prej puplës së gjelit ndez agun

me vijë loti dhe pagjumësie në sy

me lule të zezë dhembjes në gji`

e ngjashme me flutur

i njëjtë zog vjen me shpirtin tënd qiellit

e deti shtrirë në bunacë zgjohet dhembjes

humbin shegat ullinjtë e vjetër e bie shi

e ndërpres leximin e librit hark e qaj

e mendja më bredh mjegullës në vetmi

shkoj dhe vij pa fund dritëhijes së ujit

apo vetëm përhitet shfaqja e mujit

ndoshta ende të kujtohet te dritarja ulliri

ndoshta ende të djeg kujtimit i ndezur hiri

ndoshta ende më puth për fund me lot

e unë poshtë dhe lart detit zë peshk kot

përhitesh në kuptim të përrallës së bukur

ulqinake e kalasë e ngjashme me flutur

zgjimi i redonit

i njëjti zog ik-vjen mbi kala qiellit në stuhi

e shikoj fundin e qiellit gjak pik mbi valë

ngrihem nga guri me ndihmë të bastunit

ec ndër cunga gjysmë të djegur të kanunit

më fal esa ose më digj në flakë drurësh

e kujtoj të zgjohet redoni ndër stërkalë

e thotë dhe atë që kurrë nuk e ka thënë

e kthehet nga do të ketë ardhë në qafë me ty

ik zemra copë copëz ndër gurë e në valë

për dritaren me qemer vjen hijes së vet `i flutur

e ngjashme me ty kaq e njëjtë kaq e bukur

i njëjti zog rishfaqet mbi kala qiellit në shi

ndërsa ti fle

`i yll papritur bie mbi pemë

dikush do të vdes ndoshta

era e jugut prek gemat lehtë

ndërsa ti fle larg çdo gjëje të vërtetë

`i qen leh çuditshëm

e askush nuk e dëgjon

veç unë e kaloj kodrën e vij

me udhë të gjatë në shpinë

me tufë tharë të pranverës në gji

ndërsa ti ende fle e qetë

2 (trëndafili i bardhë)

vij dhe ditën tjetër me zemër

pres në urë buzë uji të vdes

vetëm thellë në natë me `i thes

e `i trëndafil të bardhë

të pikturuar fund qiellit

peshqit vijnë dhe ikin lehtë

ndërsa ti fle e vërtetë

qan e buzëqesh në gjumë

kaq e mërdhezur kaq e ndezur

në siluetën e hënës në lumë

unë kotem në stol nën lot

ndjek alenë ndër yje kaq kot

3 ( derën s`e çel)

e kaloj urën e vjetër në lot

e vij me të njëjtin thes

me mollët në qiell të zemrës

kot pret esa s`do të vdes

trokas lehtë në derë

askush derën dot s`e çel

as bie zë të përgjigjet

(zot ëndërra nuk përligjet)

ja ti kthehesh në krah të majtë

e fle kaq e shqetësuar

zot e dikush mollët i vjel