Vahit Nasufi: Sadin Halilit

SADIN HALILIT

 

- Në shenjë nderimi dhe kujtimi të përjetshëm -

 

Moj Kërçovë, kala vigane,

Sokolesha e kësaj ane,

Bijë e bija që i ke rritë,

Si yje qielli të bëjnë dritë.

 

Ti je vatra e shqiptarëve,

Je vendlindja e mërgimtarve,

Je foleja e intelektualëve,

Je dhe çerdhja e pishtarëve!...

 

Lapsin n`dorë e kam marrë,

Të shkruaj vargje për një pishtar,

Sadin Halilin arsimtar,

Një gjysmë shekulli n`dorë me ditar.

 

Pak më afër t`ua sjell,

Lindi n`fshatin Novosell,

N`vitin 1949 -të, më 25 qershor,

Në një familje bujare, si yll qiellor.

 

N`at fshat të bukur kodrinorë,

Me sukses kreu arsimin fillorë,

N`gjimnaz t`Kërçovës, vazhdoi mësimet,

Pastaj n`Shkup, mbaroi studimet.

 

Edhe Sadini si shumë shokë të tjerë,

Obligimin ndaj shtetit e kreu me nderë,

Shërbimin ushtarak kur e ka mbaruar,

N`shkollën fillore mësues është emruar.

 

Arsimit shpinën kurrë s`ia ka këthyer,

Me dije t`kristaltë nxënsit i ka ushqyer,

Me mijëra nxënës ai që i ka mësuar,

Si prind i vërtetë ndaj tyre ka vepruar.

 

Por, n`pension Sadini kur shkoi,

Një smundje e rëndë atë e kaploi,

E cila ndaj tij betejën fitoi,

Rrahjet e zemrës, ajo ia ndaloi.

 

Më 22 korrik 2017 -të,

Mësues Sadini ndërroi jetë,

Mjerisht ky kolos i arsimit,

Shkoi në botën e amshimit.

 

Shuhet jeta e një pishtari,

Ditë për ditë e kërkon ditari,

Pedagogun e vërtetë,

S`do t`harrohet kurrë për jetë.

 

Për arsimin kërçovar,

Pa dyshim ishte një sylynjar,

Vepra e madhe e mësues Sadinit,

Gur themeli e arsimit.

 

Veprimtarija e tij gjysmë shekullore,

Do t`ruhet n`arkivat tona shpirtërore,

Gjurmët dhe thesari që na i ka lënë,

N`zemrat tona, tani vënd kanë zënë.

 

Ishte qytetar shumë i ndershëm,

Si puntor ishte i zellshëm,

Patriot dhe shumë bujar,

Me kulturë dhe karakter fetar!...

 

Burrë i matur, me plot mëshirë,

Gjithmonë ndihmoi dorën e shtrirë,

Kur betohej me besa – besë,

Fjala e tij të linte mbresë.

 

Si bashkëshort, prind dhe gjysh,

Zemrën thoshte – e ndaj n`dysh,

Si kolegë, shok dhe mik,

Ndaj secilit ishte besnik.

 

Fëmijëve dijen ua imponoi,

Të shkollohen ua mundësoi,

Por, një vrragë n`zemër i mbet,

Një pjesë t`familjes e pat n`kurbet.

 

Ishte kundër prepotencës,

Intuitë kishte ndaj vigjilencës,

Ai nuk dinte të mashtronte,

Mbante fjalën që premtonte.

 

Adhurues ishte i folklorit,

I këngës valles dhe humorit,

I pëlqente lojrat e odave tona,

Rrijshim shpesh deri n`orët e vona.

 

Herën e fundit kur u takuam,

Shtërnguam duart u përqafuam,

Herën e fundit kur u ndamë,

Me lot ndër sy si vllau me vllanë.

 

Kur e përcollëm n`tjetrën botë,

Nuk mbet sy pa derdhur lot,

Me kurorë lulesh e mbuluan,

Për veprën e tij, referate i lexuan.

 

Prehu në paqe Sadin Halili,

Ligjërues i ëmbël gojëbilbili,

Atdhetar ishe i pa epur,

Ndërrove jetë por nuk ke vdekur.

 

Sot i dashuri arsimtar,

Fizikisht prej nesh je ndarë,

Por, vepra jote madhështore,

Do të mbajë të gjallë prore.

 

Varri yt të mos rrafshohet,

Me gurë mermeri do t`ndërtohet,

Emri yt aty do t`skalitet,

Sa herë t`lexohet, për ty do t`flitet.

 

I shkruajta vargjet me mallëngjim,

Për të dashurin mikun tim,

Prej sumllave t`lotit që kisha ndër sy,

Prej një germe m`bëheshin dy.

 

Kërçovë, më 17 gusht 2017, Vahit Nasufi