Agim Merturi: Shqetësimet e Migjenit

Shqetësimet e Migjenit

Nga Agim Merturi

Shoh në rrugë dorë të zgjatur

Në vjeshtën e rjepur ngjyr gri

Diçka nga njerëzit don për të kapur

Dhe Migjenin kujtoj përseri

Skulptura e Paskalit “i Urituri”

Rrin i shtrirë para syve tanë

Para tij tronditet fëmija e i rrituri

Migjeni thotë:”Njerëzit s’kanë ç’te hanë”

Bie nga lartësi e malit një ortek

Me zhurmë llahtar e me furi

Që më tremb e ndjenjat m’i prek

Dhe Migjenin kujtoj përsëri.

Zëri në kupë të qiellit, daullja plas

Mbrenda kohës më temperaturë

Mbrenda kësaj bote çdo gjë të pëlcasë

Pushteti, politika, bashki e prefekturë

Migjeni me vargje do flasë

Në detë vala shtynë valën me ngadalë

Dhe deti trazohet nga dallgët furi

Me valë e dallgë, mbi dallgë e valë

Notojmë e çajmë

“Na të birtë e shekullit të ri”

Dhe qëndron në këmbë duke na shikuar

Sheh realitetin, pamje e padëshirueme

E bukura Shqipëri sa paske “ndryshuar”

Dhe nxjerr nga sirtari “Këngët e pa këndueme”

Në Tore Peliçe larg ish varri i tij

Disa vjet kaluam me mall e lot hidhërimit

Por pas disa vitesh vjen në Shqipëri

Dhe s’don ta shkruai më “Poemën ë Mjerimit”

Dhe në mbyllje strofë pa rimë

Ballit të maleve shkreptinë rrufetë

Daullet çahen nga rrahjet e kukës prej druri

Në parlament pelcasin grushtet

Hapësira vritet kryq e tërthorë.

Vetëm kur gjithshka nga mjegulla do mbulohet

Atëherë emri i Migjenit ndoshta harrohet.