Afrim Caka?: Djalli Zeqirja Qazimi

DJALLI DHE KUÇEDRA ME EMRIN ZEQIRJA QAZIMI DO TË JETË KRYEFJALA E SHKRIMIT TIM

Nga Afrim Caka?

Ka dy rrugë miqë?

Njëra është e nënshtrimit, e dyta qyqarllëkut dhe e turpit. Ndërsa tjetra është ajo e kundërvënies, ajo e qëndresës dhe heroizmit, ajo që ndoqën shumë heronj si: Pirro, Skënderbeu, Sylejman Vokshi, Mic Sokoli, Ali Ibra...

Për të njohur ç’janë vampirët, për të njohur ç’është Zeqirja Qazimi e Ilir Berisha dhe për të vepruar kundra tij, ne duhet të bazohemi në traditën dhe supersticionet e grumbulluara gjatë shtatëmbëdhjetë vitesh. Duhet të veprojmë shpejt, nëse duam të shpëtojmë jetë të tjera të të pafajshme. O Zot i madh, dhe ne duhet të bëjmë diçka për të shpëtuar Dardanin nga ky përbindësh. Vampiri, dhe duhet të kemi kujdes për këtë që po ju them, është i njohur që në Indinë e lashtë dhe në gjithë Rumanin e Turqin.

Pra, bëhet fjalë për Zeqirja Qazimin. Është i sëmurë patologjik dhe vuan klinikisht nga depresioni për të pirë gjak shqiptari nga kupa e tij. Lugetëritë kërkojnë energji, si drakula!!! Apo më mirë të themi “Zonja vdekje” e Çarls Bukovskit.

Më në fund, e shikova në fytyrë këtë demon të “bekuar” nga Naim Tërnava e Shefqet Krasniqi. Fytyrën e kishte të zymtë, flokët e shkapërderdhur, vetulla të zeza, kurse goja me aq sa mund të dalloja poshtë mustaqeve e mjekrës së palarë, me një shprehje të keqe, të ashpër, dhëmbë të çuditëshëm me maje sikur do t’i shponin buzët. Pasi fytyra e tij e mbuluar nga qimet e gjata që ngjanë me një maskë djalli dhe duke bërë tregti me te. Kjo do të thotë se ky ka mësuar sekrete nga djalli. Të gjitha këto, të kënduara nga Zeqirja Qazimi nga Kaçaniku e Irfan Salihu nga Prizreni, ushqimi kryesor shirtëror i tyre është gjaku njerëzor, që riprodhonin vetveten, që frymëzoheshin nga modelet kafshore të ngjashme me ISISIN.

A është e mundur që ne t’i përkasim një populli me fat dyfish tragjik. Një popull që lëngonte nga dy diktatura e feja, njëra më e shëmtuar se tjetra. Te kjo dytragjedi, te laku në fyt, që do të lidhte koken vet.

Çfarë dreqin po ndodhë me hoxhallarët tanë? Sot, më shumë se kurrë më parë, ka zën fill një dukuri e shëmtuar që po na e zë frymën. Disa hoxhallarë që nuk kanë dije, guxim, moral njerëzorë dhe as te kaluar të pastër, janë bërë të padurueshem dhe lehin pa ndërprerë. Në sytë e këtij hoxhe të pazakontë mund të lexohej gjithë tmerri i botës. Dëgjova ulërimën e ujqve? Dukej sikur ulërima e lukunisë drejtohej nga goja e tij, që rrjedh nën drejtimin e shkopit të tij, ulërimë atje në xhami bëhej gjithnjë më e fortë. Madje, xhëmati me mjekra të gjata (si në foto) i’u afruanë dhe të gatshëm me dhëmbët e bardhë, të gatshëm të mbërthenin gjahun, i ka nën komandë dhe ata janë mizor, gati si kafshë, qenie pa zemër e ndjenja. Tani që e dimë këtë, pyes: a duhet të heshtim? Sa për mua, unë them JO.

Sa i lodhur jam sot, por deklarata e tij e tmerrshme më shqetësoi shumë. Përveçse kur flitej për një çështje jetë a vdekje të shqiptarëve... por këto fjalë vazhdojnë të më boçasin në kokë. Mjaftë më Dardania po vuan nga mbetjet, mbeturinat turke. Mjaftë, nuk më mbetet gjë tjetër veçse të eksploroja këtë ngrehinë, pa pasur frikë nga ky njëri i mallkuar. Po të mos i kisha vënë vetes si detyrë, sigurisht që sot nuk do të kisha shkruar! I ulur në karrigen time të parapëlqyer dhe po shkruaj.

Në emër të Zotit, çfarë po ndodhë? Dhe na tregoi dhëmbët me majë, si një bishë e egër. Po ky njeri, ky gjak çdo të thotë? O Zot, ku paskemi arritur! Nëse punët janë me të vërtetë kështu, atëherë do të thotë që ky përbindësh është këtu, në Dardani, gati për të bërë viktima të reja. Më tmerron qoftë edhe vetëm ideja këtij spiuni gjak prishur! Por si ka mundesi? Pyes veten. Çfarë përbindëshi! Dukej si hardhucë parahistorike! E pabesueshme të ushqehet me jetë njerëzore. Deshiron për të pirë gjak njeriu për të përthithur jetë njerëzore, që të bëhet më i fortë e ka shijuar gjakun, gati si kafshë. Është si një djall dhe nuk ka as mëshirë e as dhemshuri.

O Perëndi i madh, pse, pse? Ç’gjë të keqe kemi bërë ne o Zot i madh? Përgjigjuni, përgjigjuni! Pse kjo krijesë e egër duhet të ofendoj një popull të tërë. Vazhdonte të ulurinte. Djaj ose jo, këta mjekërzinjët do të luftojnë dhe do të luftojnë mbi ta të pafetë!!?? Cilit ishin ata të pafetë, shqiptarët? Një orë për transfuzion. Zeqirja Qazimija kishte oreks për gjak.

O Zot, pse ndodhin këto gjëra tek ne? Ku do të na çojë e gjithë kjo ulërim e këtij Demoni? Po filloi të pyes veten se mos jemi duke jetuar në mes të çmendurve... Sa e çuditshme! Unë nuk pashë asgjë tjetër përveç një Zeqirja, një lakuriq të madh nate që po vërvitej nëpër guva e puseta.

Ky mund të komandojë elementet e natyrore: shtrëngatën, mjegullën, vetëtimat. Ky mund të komandoj që të gjitha krijesat e ulëta, miun, qyqen, lakuriqin e natës, dhelprën dhe bëhet krijesë e natës, që vjedh trupa e shpirta fantazmash. Në vend të kripës Natyra i ka dhënë këtij derri një shpirt, me qëllim që ata të mos kalbet. Kjo është shkalla më e ulët e natyrës së njeriut para çdo kulture, dhe pikërisht instikti më i ulët e natyrës së njeriut para çdo kulture dhe pikrishte instikti thjesht shtazor.

Kështu, ky hoxhë gjak prishur ripërtrinë orakullin e djallit (Ai që paraqet fjalët, mendimet e parashikimet e veta për të ardhmen një popull si të vërteta të pa kundërshtueshme nga ai vetë!). Orakulli ishte stehuar diku në guvat e përbashkëtatë Debëlldesë, diku midis fushave, maleve dhe një ose dy xhamive të tjera, rrëziku kryesor, ai që nuk harrohet, një vëmendje më e madhe ndaj (theksimit të një sektarizmi) Qazimjan përtej logjikës së tij njerëzore. Këto emërtime të ndryshme. Këto ulërima përpunonin një gjuhë të veçantë pas Irfan Salihut dhe mërzitisë të së cilës ishin të fshehura fantazma të tjera, peshën e terrorizmit dhe tmerrin e të cilave do t’i rroknin vetëm banorët e Debëlldesëe më gjerë të financuar nga Fatos Rizvanolli nga Peja dhe mbrojtësi i tij është këshilltari i kryeministrit, Besnik Berisha. Sa çudi!!!

Një klithë dhimbjeje dhe mërie u lartësua mbi fushat e Debelldesë, kumboi pareshtur dhe këmbëngulëse, me një tjetër lloj zhurme. Një fushatë e egër, e paparë kundër shqiptarëve në artë e kulkturë:

“Gjaku i pa-besimtarëve shqiptarë është pija më e mirë për myslimanët gjak prishur!”.

Nuk ishte aspak një klithmë njerëzore. Një klithmë shkretëtire. Nuk dilte prej gojëve të qenieve njerëzore, prej krijesave me dy duar dhe dy këmbë e që kanë një mendim të vetin mesjetar, por prej ca bishave të llahtarshme, prej turmës, oktapodëve, prej fytyrash të shtrënguara nga qimet e zeza, të gjata, të thinjura të shkapërderdhura… Ky kumtë ogurzi jo vetëm në thelbin e tij, por edhe nga forma e kokës prej dmoni, sa vinte e përshtatej më fort ngrehës të atyre sllavo-arabe. Më 2016, ishte vërtet një ndjellës fatkeqësie, një kërcnim jo anonim nga një Debëllde e humbur nga duarte kësaj qeverie. Ndërkaq, Turqia, Maqedonia, Serbia, Mali i ZI e Greqia kanë një arsye themelore për këtëçoroditje shqiptare. Dhe, kështu, ëndrratë sllave bashkë me ëndërren greke vihen në rrugë me financime. Si, gjithnjë, shqiptarët pa e kuptuar, që nuk e kapte kështu drejt nga truri shqiptar mirë gjëmen që po vinte...! Dhuna po zhvillohet para syve tanë. Në Debëllde e Kaçanik! Në qoftëse nuk arrijmë të ndikojmë dhe ta ndalim, nesër nuk do të ishte plotësisht e drejtë të të akuzonim vetëm historinë për njerkërinë e saj proverbiale ndaj nesh, pa dënuar edhe mungesën e gatishmërisë së përpjekjeve adeukate dhe aftësisë sonë, si pjesëmarrës të drejtpërdrejt në hapsirat mbarë shqiptare.

Ku nuk më shkon mendja. Vëmendjën time e tërheq ulërima disi e çuditëshme prej turkushakëve shqiptarë, një ulërima misterioze, e pakuptueshme për botën tonë, për kulturën tone, kjo diçka, në sytë e çdo shqiptari, në pamjen e parë, do të ngjante jo qesharake aq sa sinjalizimi i një të çmenduri gjak humbur… E pse jo? Se mos është hera e parë… Kumtet e Zekirja Qazimit, dhe shenjë e sigurt e një të keqeje kishin kuptime të dyfishta edhe me prerje kokash.

Është një zë tjetër që më shtyri miqë, ta shkruaj këtë letër, është zëri i vendit tim! Ajo nyje që e vë popullin shqiptarë në një gjendje dramatike me lirinë, me historinë, me kulturën disa mijëravjeçare është prodhim i një populli që mund t’i përballojë rrebesheve afroaziatike. “Do ta kisha vrarë me duart e mia, për ta zhdukur nga faqja e dheut këtë qenie jo njerëzore…!”