Samir Perihana: Takim me tim atë

Samir Perihana

 

Takim me tim atë

 

Një ditë pashë dikë që i ngjante  tim eti

në fakt  babain se kam takuar ndonjëherë

veç në përfytyrimet e mia ka qënë përherë

Tiparet e tij përcjell nga të shenjtat fotografi

 

Një buzëqeshje burrërore me vërtetësi

Një mirësi  qarkon bindshëm në fytyrë

Ndjeshmëria për të flet se ka qënë burrë

me besim për të qëndruar në betejë

 

E pashë zotërinë e moçëm me ato thinja

me atë portret  gdhendur nga fisnikëria

desha ta ndalja,  ti thoja dy fjalë

“Sa shumë o zotëri më kujton babanë”

 

Vështroi nga kështjellë e pleqërisë

pa bërë zë në emocion e pa u ndjerë

Morri vesh se për kë po flisja

su habita më kur  tha se e njihja

 

Dorën ma shkoi në flokë plak i urtë

Nisi të fliste me zë të shtruar e të butë

Po e kam njohur babanë ndjestë pastë

e kam njohur larg në vise të tjera

 

Se di pse mu bë aq i afërt ai zotëri

që paskësh qënë dikur shok me tim atë

Atje në Rusi, në Odesë dhe Novoresisk

nje pezëm dhe një mall më hiqej ngadalë

 

Ah çmë zgjove ato kohë rinore tha plaku

me një vështrim të zjarrtë plot dritë

Odesë e bukura Odesë në  Ukrainë

Që laget brigjesh nga Deti i Zi

 

Fjala rridhte  në brazdë të kujtimeve

vaditur nga lumenjtë e përrenjtë në Odesë

me ujra më të pastër se ar e argjënd

ku u la  dhe u bekua vetëdija e tij

 

Në mbarim më vuri  dorën në sup

e falenderova me shpirt për atë takim

duke marre fjalën e tij me vete në kthim

“Bir ngandonjëherë njerëzit ngjajnë shumë”

 

 

Të dua

 

Të dua për cdo minutë e për cdo orë

për cdo muaj të zjarrtë a të acartë

me një dashuri të kthjellët e bujare

që snjeh negociata dhe pazare

 

Të dua për heshtjen tënde të brishtë

ku në të ndjehem si në manastir

Të dua për fjalën tënde të mjaltë

Të dua për nxitimin dhe per mirësinë

 

Të dua për  liqenjte shndërritës të syve të tu

ku kridhem i tëri dhe humbas

frikërat zhduken si me magji

gjithcka e cmuar qenka besnikëri

 

Të dua për cdo tënden ikje kthim

për më të voglin fisnik shqetësim

për bujarinë që më bën të ndjehem zot

Zot i falem dashurisë jetë e mot

 

Të dua mike me dashuri zemre

që buron nga lumenj e përrenj gjaku

Të dua për cdo cast e ndjehem fatlum

rob i dashurisë do të jem perherë unë

 

Të dua për cdo cast të jetës sime

Të dua për sa kohë do të jem gjallë

e do të të  dua edhe sikur të mos jem

fëmijët e mi do të ta kujtojnë këtë perherë

 

 

Zjarri

 

Unë jam me zjarrin dhe jo me hirin

sepse jeta aty e ka burimin

Dielli në qiell notuar është zjarr,

dritën hënës kur ikën ja jep hua

 

Unë jam me zjarrin e ndezur në thellësi

dejeve njerëzor bashkë me pasionin

që fal dhe rrëzon një botë

jo me të vaktën, as me të ftohtën

 

Zarathustra magjik zjarrit i falej

prej zjarri donte të ngjizte njerinë,

prej zjarri dhe në zjarr botën të shtinte

hiri i saj të ndërtonte  sërisht kufinjtë

 

Duart e plakut drejt flakëve në vatër zgjaten

drejt gjuhëve të zjarrit që tregojnë e tregojnë

për një besëlidhje të lashtë bekuar mbi një mal

me gjak Prometejan që me dashuri u fal

Pëllumba dhe sheshe

 

Pëllumbat dëshmojnë bukurinë e shesheve të lashtë

Bratislavë, Pragë, Paris, Berlin, New Jork a Moskë

Me sqepet e kaftë cukasin shkujderur pa reshtur

gugasin gu gu gu mes njerëzve në paqe të heshtur

 

Në sheshin Skënderbej të kryeqytetit të vëndit tim

Zogu i rrallë më sheh me frikë dhe me dyshim

Nuk rri dot pranë meje as ha as gugu nuk bën

A thua se ne fluturim  nisur egërsinë time nëm