Udhëpërshkrim » Gorica
Pëllumb Gorica: Sytë e mallit
E enjte, 17.12.2015, 09:23 PM
SYTË E MALLIT
POEZI NGA PËLLUMB GORICA
NATËN QË TË HUMBA TY
Si çafkë klithte nata në të sosur
e mbi lumë një mjegull ra ngadalë,
i shtrirë mbi shpirtin e plagosur,
ti më braktise për një fjalë.
Ç' kërkova, iku largësish,
diku në një cep të heshtjes harruar;
kurrë në shpirtin tim më s’do të vish,
mugëtira gjithësinë ta ka mbuluar.
NËN PESHËN E QIELLIT
Poeteshës Iliriana Sulkuqi
Me një gëzim vigan në shpirt,
vrapon ndër mjegulla hëne,
me buzëqeshjen si distik,
deshifron dëshira zemre.
Ne mbetëm këtu, shumë larg,
nën peshën e qiellit pa skaj,
le të derdhim nga një varg,
lotët e mallit fshiji pastaj.
Na ndajnë mijëra kilometra,
oqeani pa fund, pa anë,
po ti prapë mbetesh e njënjta,
gjysmë grua, gjysmëzanë, Ilirianë!
SYTË E MALLIT
Oh! Malli në largësi sytë i ka,
si Dielli vështron yjet,
përmbi male shtrin krahët zemra
e bashkon heshtur të gjithë qiejt.
Mallin e tretur në tingujt e zemrës,
s’e matin as mijëra kilometra,
sa herë trokas në dritaren e kujtesës,
shkel me fjalë rrugicave të vjetra...
VETMIA SHKRETËTIRË
Vetmia është mallkim i dhimbjes
që valvitet pikëllueshëm mbi sytë,
ajo plakjen e shpërndan nëpër tretje
dhe mendimin e le varur në ajër përditë.
Vetmia të mbyt si nata e zezë,
në rrugën e gjatë e të heshtur,
çdokënd e mjegullon në të shenjtën kujtesë,
mjerë ai që harrohet në vetminë e pambrojtur!
Vetmia është klithmë në shkretëtirë,
pa puthje, pa frymë dhe imazh,
cinizmi i kohës ka ngrirë çdo fytyrë
dhe era nuk sjell më mesazh.
HESHTJA E MËRGUAR
Ma lodhi shpirtin e plagosur pesimizmi,
një brengë e gjatë dhe e pasosur,
koha e pabesë plot kurthe më ngriti
por fjalën kurrë se s’ma ka ngurrosur.
Në qiej ndenjash dhe dyshimi,
me ndrojtjen shpesh i dyluftuar,
se, nëpër dridhje ngazëllimi,
për ty me fjalë kam menduar.