Pëllumb Gorica: Ti je si era

TI JE SI ERA

 

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

DITA E VERËS NË ELBASAN

 

Dita e Verës të prish ty qetësinë

me karakaftet dhe ballakumet.

Gurgullimën e ëmbël në Shkumbin

e zgjove këtë ditë nga përgjumjet.

 

Të zgjon kjo ditë vere prej dimri

dhe qyteti i lashtë në prehrin tënd,

këngët, motivet i shtuan gëzimin

se sot e zakonshmja s’ka më vend.

 

Blerimet të vijnë si rrëkeza të buta,

përherë ripërtëritëse në sytë e mia,

brenda meje në gëzime të prushta

nga sytë e një plaku deri tek fëmija.

 

Nën emrin tend i mbush sytë,

me erën dhe ëmbëlsinë e qëmotshme,

tani si unë nuk gjej të dytë,

për ne mbetesh festë e gjithkëndshme.

 

 

TI JE SI ERA

(Keidës)

 

Kur jashtë ndihet gëzueshëm loja,

të dy sytë i mbush me lot,

rri mbi libra, rri mbi shkronja

dhe një çast nuk ndahesh dot.

 

Më vështrojnë me plot dhimbje,

gjer në lutje, përgjërim.

-Të dal jashtë mes fëmijëve?...

Tkurrem në këtë gardh gëzimi.

 

Oh! Ç’më theu sot vështrimi,

s’të pengoj të dalësh jashtë,

ti je gëzim, mbi çdo lloj gëzimi,

si një erë që shket mbi dallgë.

 

 

PRANVERË NË MONAKO

 

Këtu dielli zhytet në gotë kristali

e deti përplas valët e bardha,

qielli blu të zgjat dorën nga mali

dhe shpirtin ma kthen me stërkala.

 

Lehtas si para një bukurie tjetër

me dallgët e serta plot jehonë,

sytë i ndala një çast të shkurtër

dhe vetja më duket kaq i vonë.

 

Plazmon drita me rreze të pamatë

e shkrihet tek kjo endje pranvere

imazhi puthet nga pulëbardhat krahëgjata,

që flisnin ca fjalë të mistershme.

 

 

ME LARTËSITË KËMBENI MESAZHE

(Miqve të mi alpinist, Fation Plaku dhe Artan Gaziu)

 

Ju ngjitni shkrepa të pashkelur,

nëpër maja çudirash si magji.

Me sytë e mendjes të mprehur,

kërkoni enigmat në çdo lartësi.

 

Me lartësitë këmbeni mesazhe

dhe horizonteve që shihni atje.

Ju shpërtheni kufij e kafaze

dhe gdhendni emrin nëpër re.

 

Heshtjet e maleve fluturojnë,

nga kacavarjet tuaja alpiniste.

Lartësitë shkëmbore ju ftojnë,

për t’i ngjitur me flatra shqipesh.

 

 

LOTË GËZIMI

 

Një jetë shkoi si vetëtimë,

e bardhë nga shpirti ngeli,

dhe loti mori rrokullimë,

se zemrën prek ajo copë qielli.

 

Ti, pikë e vogël me lot të tharë,

në faqe rrjedh e kristaluar

trishtimi kurrë s’është ndarë,

në moshë të gjethes vesëzuar.

 

E shtrydh gëzimin e pasosur,

të ecë, të rrjedhë e të shterojë,

me fjalë ndjenjash të brengosur,

në klimë hareje të jetojë.