Pëllumb Gorica: Peisazh shpirti

PEISAZH SHPIRTI

 

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

SINONIM I DASHURISË

Vajzës sime, Laerta në 15 vjetorin e lindjes

 

Natën e zbardh agimi rrezear,

vello drite me krahët e kaltëruar,

hapësirën më dysh duke e ndarë,

gdhend gonxhe dashurie pakuptuar.

 

Në duar fort shtrëngoj gëzimin,

ëndrra ime magjiplotë,

në emrin tënd gjej sinonimin,

tek syri yt më linde sot!

 

Si lule mimoze që flak dimrin

e zog shtegtar me cicërim,

ti erdhe bashkë me gëzimin,

të ngresh një qiell në shpirtin tim!

 

PEISAZH SHPIRTI

 

Perdet e një dritareje lëvizin nga era,

melodi e saj hyn dhe sheh kërcimin,

jashtë ndihet kënga e bulthit dhe e jotja,

ku ëndërrat e vrara ndeshen me zhgënjimin.

 

Dihatja trupat tanë mbështjellë,

pas pak fërkimi do ndez zjarrin,

në grataçelin e saj fantazia ca fjalë mbjell,

brenda vetes, qelizat i kërkojnë t’i marrin.

 

Ti humnerat ndenja i kërkon në vetmi,

si çelja e buzëve të etura nga heshtja,

s’ke kohë të kthjellohesh nga shkëlqimi,

se shpirti digjet nga kureshtja.

 

DËSHIRAT MES NESH STRUKEN

 

E dua aromën e heshtur në muzg,

dritën e syve që terrin vë përposhtë,

ëndrrën që ecën në të njënjtën udhë,

blerimin e tokës dhe ajrin e ngrohtë.

 

E dua frymën që çlirohet ndër vatra,

lotin e nënës, të tharë për mirësi,

bukurinë magjike që shprishet nga qarja,

zërat e fëmijëve në një mbrëmje me shi.

 

E dua mallin që rrëshket në mërgim,

si prushin e djegur mes heshtjeve,

buzëqeshjen në një çast krejt intim,

frymëmarrjen si kalorës pas venitjeve…

 

I dua dëshirat që vijnë përhumbur,

tek humbasin ndër shpresa e s’treten,

si qiej mes nesh të përgjumur

vetëm gjurmë ziliqare mbeten.

 

VETVETJA

 

Shpesh ndodh të ndjehesh i harruar,

as në tokë e as në qiell

nga qielli i vetes i cënuar

dhe i braktisur nga çdo diell.

 

Në mes të udhës peng ke mbetur

dhe të vërtetën shpesh kërkon,

i lodhur nga kapriçot e jetës,

kjo çdo skutë shpirt e rebelon.

 

Në një tryezë kafeneje,

që vetëm emrin ka të tillë,

me heshtjen e thellë dhe mizore,

dëgjon gënjeshtra si një prill.

 

Jetojmë, por për çfarë?

për të dëgjuar gënjeshtra,

pastaj për të besuar të tjerë,

po brenda teje s’shkulet vetvetja.

 

LOTI I MËRGUAR

 

Netët pëshpërisin si qenie të gjalla,

në udhë pa fund dhe pa mbarim,

kujtimet e veshura me re të bardha

më hyjnë në gji me psherëtimë…

 

Më ikën vitet shpejt them me vete

dhe në asnjë vend s’më ftojnë në pritje

yll i ndezur për mua mbete,

emrin tënd gdhend me pëshpërtje.

 

Largësitë që vrasin dashuritë,

unë i urrej si të isha i tërbuar

dhe pse si trung thahem përditë,

rend si i marrë për lotin e mërguar.