Pëllumb Gorica: Yjet e qiellit ke ftuar

YJET E QIELLIT KE FTUAR

 

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

ME EMRIN E  SAJ

 

Bukuria, një fjalë që të mrekullon!

Brenda saj gëlojnë mahnitje dhe mistere,

relike në kujtesën e moshës qëndron

me nanurisje drithërimash dhe heshtje.

 

Sikur në Botë në një çast të vockël,

jeta të ndërtohej vetëm nga bukuria,

ky do t’ ishte gëzimi i përbotshëm

dhe pse kjo botë ka mrekulli me mijëra.

 

 

YJET E QIELLIT KE FTUAR

Keidës, në ditlindje

 

Të gjithë yjet e qiellit sot ke ftuar

të ulen pranë nesh në një tryezë,

shtëpia prej dritash mbuluar

për t’vazhduar  gjer në mëngjes.

 

Si bisk që çel pas dritës pranverore,

llastohesh me urime e puthje merr,

me hapa drejt një tjetër stine ëndërrore,

në ëmbëlsinë e tingujve moshën gjen.

 

Dritëzon në dritat e kohës së ardhme

kjo ëndërra jote si fjongo maji, vajza ime,

dhe pse fryjnë flladet e jetës në dritare,

ti dhe diellin diskzjarrtë fut në ëndërrime.

 

 

NJË  MALL GËRVISHT

Sulovës

 

Një mall gërvisht në zemrën time,

ku lëkunden kujtimet e fëmijërisë,

ku dita udhën merr nën zgjime

dhe dielli Kulën* si nuse qëndis.

 

Me sytë e mi dua të ngjall vështrimin,

mbetur fisnik në udhëkryqet e reja,

vrapi i fëmijërisë më zgjon vrik kujtimin,

mbi rrënjë baladash, këngë e bedena.

 

Fati të dha këto stoli të mahnitshme,

ti je më i ëmbli dhe më i bukuri vis,

ku Devolli si gjarpër shket në shelgjishte

me tingëllimën e jehonës së lashtësisë.

 

Më humbet zëri ledhatimeve stërgjyshërore

dhe era luan me një partiturë simfonie;

zogjtë cicërimës ia marrin livadheve hyjnore…

Ç’koncert i çuditshëm me bekim perëndie!

*Kodër kala në Sulovë

 

 

PUTHJET I MORI ERA

 

E prekëm kalanë në këmbë malesh,

kishim etje për një puthje të pastër,

të thura ditënetëve kurora vargjesh,

të këndova për sytë e kaltër.

 

E doja sa jetën, si lasgushian, dashurinë,

të vështroja si fari brigjeve dritëpraruar,

po s’e kuptoja aspak atë heshtje të shtirë

dhe sytë e tu të përmalluar.

 

I mori era puthjet si letër e lehtë,

sa mesazhe mbetën stivosur në kujtime,

të kujtoj vazhdimisht dhe në gjumin e thellë,

në jetën time plot zhgënjime!

 

 

STINËS ARBËRORE

 

Në ag të thëllizës pranverore,

si beduinët në udhë të gjatë,

zhytur thellë stinës arbërore,

u këndellëm gjelbërimit të pamatë.

 

Në Pejë, një lajtmotiv i bukur,

mblodhi si zogjtë miqtë poetë,

sofërshtruar, mrekulluar,

zjarri i frymëzimit asnjëherë s’u tret.

 

Rugova ngrihet majë shkëmbinjve,

ku akull rrjedh i ftohtë kroi,

nën erëra vargjesh, gotash birre

dhe s’e ndjejmë si ora na kaloi.