Pëllumb Gorica: Udha e emigrantit

UDHA E EMIGRANTIT

 

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

RRUGA E VENDLINDJES

 

Sa herë hedh hapat në këtë rrugë

s’di pse ndjej në shpirt kaq mall,

një këngë rinie më vjen në buzë

ledhe fëmijërie në zemër më ngjall.

 

E braktisur me mëndje.

humbur në meditime.

kjo rrugë nën hijen tënde.

dëshirë për të reja agime.

 

Tani që ndodhem larg nga ty,

s’kam shkelur për një kohë të gjatë,

diçka më shtyn pa zë të vi,

në kohë me diell dhe me baltë.

 

Nga malli yt zemra troket

si orë muri ajo më ngjason.

kjo pritje e gjatë nga pas më ndjek

dhe trupi drithërima më përshkon.

 

 

KUR IKE TI

 

Kur ike ti s’mora asgjë tjetër me vete,

veç si dhuratë erën e parfumit,

e mishëruar në ecje, në derte

dhe fjalët që humbën në oraret e gjumit.

 

Zemra ka ruajtur diçka të pakonsumuar

oaze qetësie në sytë e fshehur të kuptimit

shpesh çaste gëzimi me mall ka kujtuar

që s’mund të zbehet prej zhgënjimit.

 

Me ëndërrën zgjohem cdo mëngjes

dhe shpirtin e gërvisht në vargje,

si drita e bardhë zbon natën që vdes

e nis ditën mes rreshtave kryeqtare.

 

Zërat pëshpëritës akoma s’më ndahen

në këtë gjendje ndryshe s’mund të jetë

shpirti i dyzuar ka mbushur boshllëqet

si një portë i mbyll të gjitha ekspozetë.

 

 

UDHA E EMIGRANTIT

 

Shpirtin e tjetërsuar si një shi,

në mjegullnajën e zhgjëndrrave

flladi i lehtë shpeshherë e valvit

me duar zgjatur drejt meje.

 

Nën tinguj muzgu të lehtë

pa veshje, e pa shkëlqime

një copë dielli që fle me retë

s’më ngroh dot në mendime.

 

Syri i hënës tregon rrugën,

për tek cepi i një ëndërre,

në qetsinë e vetmisë u zhdukën,

gjurëm balte, edhe zemre.

 

Hapi nguc veten e vet,

nata të mos më zerë në pyll,

frika si hardhucë rrëshket

dhe një kurth, në shpirt më mbyll.

 

 

DERI KUR?

 

Më vjen në mëndje kjo pyetje

që gjithë jetën do më mundoj

a do të gjendet një përgjigje

apo kështu do të vazhdoj?

 

Dhe po u kthye Bota përsëmbari,

të filloj një jetë e re më e bukur,

unë qiejt do t’i puth i pari

ta heq nga koha si natë të trishtuar.

 

Të flak mallkimin e dikurshëm

me vrasje, tmerre edhe krim

këtë kohë që vret e prek kaq dhunshëm

të marr fund ky shkatrrim.

 

 

KRONIKË VRASJE

 

Si tinzare shtrihet nata,

fryn një fllad e diçka nxiti,

një krisëm ndihet përjashta

me kuja si klithmë shpirti.

 

Sirenat çmendin gjithë qytetin,

fëmijët i zgjojnë nga shtrati,

këto zhurma kobi diçka fshehin,

këtë, tashmë, as unë as ti se di.

 

Sy goditës, vetull lëvizëse,

nerv i nxehtë në çaste nxitimi,

hundë përpjetë,  gojë bërtitëse,

njeriut të gjorë i humb durimi.

 

Po ku, ku u fsheh krimineli?

A thua humbi në barkun e natës.

Në ç’paragraf akuza ngeli?

Kush fshehin syrin e të vërtetës?

 

Mbi varri e të vrarit,

vazhdojnë të ndizen qirinjtë,

ngado të ndjek vështrimi i djallit,

ngado përgjojnë të zinjtë.

 

Oh ç’marrëzi që po kalojmë.

Ç’gënjeshtra të vërteta,

vrasësi fshehur jeton i qetë,

njeriut i ikën jeta.