Afrim Caka: Egërsia e kryekriminelit Ivica Daçiq

EGËRSIA DHE AMBICIA E KRYEKRIMINELIT IVICA DAÇIQIT

Nga Afrim Caka

Zotërinj, kemi nevojë për një edukim patriotik!

Një shprehja latine thotë: amor omnia vincit (Dashuria ndaj atdheut fiton mbi gjithçka). Po e mbyll me një citim tjetër, me një mesazh: “... të errësosh faktorin shqiptar do të thotë të krijosh një shtetë të pa drejtë”. Sa deshirë ka armiku të na lë në errësirë, sepse drita e jonë e verbon! Drita e frikson, sepse ajo e lejon të shohë të tjertët dhe vetveten, në çmendurinë e tij.

Ku është vlera më e madhe që quhet shqiptar. Kush e merr për përsipër ta mbrojë këtë vlerë, këtë vlerë shqiptare?

Së pari, Zotërinj, kanë kaluar rrethë gjashtëmbëdhjetë vjet që kur pata rastin, të flas në profilin tim mbi argumentet e histerisë dhe tmerret e luftës së fundit në Gjakovë. Në të gjithë historinë e vrasjeve që kanë ndodhur në ato ditë në Gjakovë, i cili fsheh brenda vetes edhe subjektivitetin e një bishe, e një vampirimi në krye të sajë gjendej edhe ky shkjau! Kjo lukuni njerëzish nga Ballkani nuk “ditën” të na përdellejnë, duke shfaqur antipati, neveri, urrejtje, sidomos fqinji ynë verior, Serbia, që karakterizohet nga një prirje e sëmurë për gjak e vrasje.

Ç’më vërvitesh moj kokë e mjerë, përreth e sa vjetë. Fati ynë u ngopë me xhumë e zullumqarë.

Çfarë ka Kosova që rënkonë. Bie një kujë e zezë.

Mos u anko, ka edhe më keq. E ç’mund të ketë më keq se kjo tendë gjer në palcë i zi? Kosovën, vendin e bënë leshë rruspie! S’ka më Sylejmana e Mic Sokola, Ali Ibra, Bajram Curra e Adem Jashara.

O Perëndi, mendova, pse ne sot pa kokë jemi! Si gjanëm se patëm një qeveritar me palcë burri?

Mundë të shkruaj, flas e të ulëras përpara një turme; askush nuk do të merrte vesh. Kuptoni se ç’dua të them? Unë jamë vetëm një cop gjakovari, si të gjithë gjakovarët e tjerë, të cilët janë kundra të gjithë atyre që nuk mund të gëzojnë më mandatin që e kanë përligjur besimin dhe vullnetin e popullit.

Ne, a nuk shohim se çfarë po bëhet me Kosovën, kur luftëtarët linin gjakun, mishin dhe kockat mbi telat me xhemba, të tjerët firmosnin dokumente e letra pa hesapë? Që kalon përmasat dramatike…! E vetmja gjë që mund të bëjë një njeri për një tjetër njeri, është t’i tregoj atij alternativat, për ta dashur atëdheun. Të gjitha këto sjellje politike e diplomatike ne sikur ose ngushëllohemi me disa deklarata zyrtare, me të cilat na bëhet qejfi, që si obligojnë shqiptuesit e tyre. Dhe, të gjitha këto sjellje, pothuaj, të shkujdesura e puthadore, joparimore politike dhe diplomatike ndaj qështjës shqiptare, do të duhej ta shtonim brengosjen tonë në prag të shpërbërjes të Kosovës? Mos e dhashtë Zoti!

Shqiptarët, historia e të cilëve është një varg luftrash të pandërprera për çlirimin kombëtar dhe për ruajtjen e ekzistencës në trojet e tyre u udhëhoqën nga prijës popullor. Roli i prijësve në këto luftra qe i madh. Atyre populli u thuri këngë, qoftë për së gjalli, qoftë për së vdekuri. Por për habi, ata nuk u shndërruan në figura autoritare për ta ushqyer vetëdijen autoritare tek bashkëkombësit e vetë, e cila do t’i zhyste në llumin e iracionalitetit dhe mashtrimit të madh.

E ka mbajtur memorja ime dhe e kisha vështirë të gjëja pika refërimi. Ishtë koha kur mbanim mbi supë njëri tjëtrin. Kjo pamje me imazh të vdekjës, në mes të jetës, më mbeti përjetësisht në sytë e mi. Kosovën duhet kthyer në kulmin e saj të gjallërimit.

Harbut, kujtë i keni ngjarë pa pik dinjiteti. Qeveritarë! Ju këshilloj që të jeni të ndershëm me atdheun, me kuptimin e plotë të fjalës! Një paqë pa marraveshje reciproke me “Kuçedrën shumë kokëshe serbe” nuk ka, sjellë vetëm luftra dhe gjak… A mos vallë ka njerëz në Kosovë, të shitur e të shitblerë tek njerëzit e lindjes?

Tradhtarëve duhet vënë litarin.

Qeveritarët tanë kokëderra! Nuk e di nëse mund ta them këtë, por ndonëse nuk jamë shkrimtarë dhe ndonëse nuk jamë i sigurt për saktësinë time. Sa më tepër kalonin minutat pran kësaj fotografie, aq më tepër rritej njëlloj çmendurie tek unë. Kaluan disa minuta të çuditëshme: dëbimet, udhët, më sollën kujtime të tjera kohërave. Jo vetëm imazhe, edhe zëra, ulurima, qarje fëmijshë, vrasje, therrje dhe heshtje të gjata.

Objekti i këtij shkrimi nuk do të jetë jo vetëm klasë jonw politike por edhe Daçiqi me historinë e tij të sëmundjes nga ideja e nevojës së serbizimit të Kosovës. Kjo diagnozë vlenë me siguri edhe për pacientët e qeveris tonë. Ka ardhur koha që serbia, krejtë trojet tona të shqiperohen, ashtu siç e serbizuan Sanxhaku e Nishit pas pushtimit të Vilajetit të Kosovës. I harrova gjykimet e mia të ashpra, deduksionet e mia të egra. Iu përkushtova përfytyrimit të fytyrës të këtij krimineli dhe vështrimit të tij me sytë e lëshuar lartë. Ai vështrim i tij që më kujtonte diçka të cilën nuk mund ta përcaktoja dot, mënyren e tij të thellë të fajsisë e të folurit. E si mund të mendoja gjëra kaq absurde?

O ditë e zezë!

Më falni... Po se mbaj dot veten. Por kur e pash urrejtjen dhe Daciçin e tërbuar si zakonisht gjer në palc i zi. Pamja e këtij shkjaut s’durohet. Duhet të denacifikohet kultura dhe shteti serb. Në rredhë të parë serbia duhet të kërkoj falje zyrtare dhe të filloj kompenzimin e dëmeve të shkaktuara me luftën e saj pushtuese. Hapi tjetër është, serbia duhet ta çrrnjosë psikollogjin e bishës dhe duhat ta çrrnjosë psikollogjin e gjyetarit të karpateve nga qenia kolektive serbe. Serbia duhet ta gjejë Dë Golin e saj, dhashtë zoti që edhe ne shqiptarët ta gjejmë Wiezenthalin tonë.

Dhe thonë pastaj se ka demokraci në Serbi. Dhe shajnë pastaj shqiptarët. Një kolonizator, një birë shkine nga Prizreni! Për fat të keq, po. Domethënë, prap do të mbetemi te historitë e viteve 1912, 1913, 1924 etj!?

Një qafir! Qen bir qeni! Dikur kishte thënë: “Këta nuk mund t’i mbrojnë manastirët tona 1200 vjeçare. Janë bisha si ata të ISISIT!”. Për çfarë manastiresh ti fletë more shkja i biri shkines! Ja kjo është rrjedhoja e skandalit të djeshëm. Ja ç’mbetet nga firmosja dhe heshtja e saj. Tani pritet një valë tjetër spastrimesh në Mitrovicë e Medvegje. Urrejtja për të vërtetën është e vjetër sa vetë shkijet.

Sa turp, njerëzit tanë firmosën e copëtonin Kosovën, heshtin me bishtin ndër vegë!!! Në vendë se ti thonë këtij farë shkjaut, se këto kisha janë shqiptare mijëravjeçare. Heshtën! Zhgënjimi ishte i plotë. Nuk kanë guxim, modeli i ca firmëtarëve është servilizmi dhe përulja? Apo, mos na ka marrë koka erë?

O Përendi!

Me dhjetra herë ishin përpjekur ta shkulnin Kosovën nga harta e botës.

Duhet kundërshtuar me forcë të gjithë tiranet e diktatoret dhe sëbashku me te edhe tradhtarët. Në këtë rast ne shikojm se te Daçiqi, te ky njeri zhvillohet urrejtja, snobizmi, krimi, dhynimi dhe djegiet e shtëpive, papërgjegjësia dhe dashuria për punën që bën etj!

Nuk ishte aspak një klithmë njerëzore. Ivica Daçiq lëshoi një ulërimë rrëqethëse, me një shprehje të keqe, e ashpër që vjenë nga thellësia e tij shpirtërore. Një klithmë kuçedre. Nuk dilte prej gojëve të qenieve njerëzore, prej krijesave me dy duar dhe dy këmbë e që kanë një mendim të vetin mesjetar, por prej ca bishave të llahtarshme, prej turmës, sllave, prej fytyrash të shtrënguara me dhëmbët të dalë jashtë. Gjaku i ishte ngjizur në buzë.

Një burr shkja gjashtëdhjetë e pesëvjeçar me karakter jashtëzakonisht agresiv, që ka mundur të arrij sukses dhe njohje, pavarësisht fëmijërisë së vështir, vajti tek psikologu në gjendje të depresionit të thellë, me ankesa se i kishte ardhur deshira për të vrarë e prerë shqiptarë dhe metodat e tij janë më të pazakonta për botën e qytetëruar. Studiuesit, që mendojnë se tiparet e karakterit të një Daçiqi të plakur me vrasje e djegie mund ta dallojmë që në foshnjëri, që nuk është edhe aq largë nga e vërteta për krimet në Kosovë deri sa ishte sekretar gjeneral i “Partisë Socialiste”. Pikrisht për këtë arsye ky lloj njeriu shpellash e guvash e trashegojë egërsin nga prindëritë i tij të ardhur si kolonizator në Kosovë më 1912 apo 1913.