Nebi Dragoti: Lirika me poetët

NEBI DRAGOTI

 

LIRIKA ME POETËT

 

PËR POETËT

 

Çelin kopshte trëndafilash poetikë,

çelin me zjarrin e shpirtit lirik…

 

Detit nuk i dimë as fillim,as fund,

dimë fjalët e poetëve karafila të kuq.

 

Duke ndezur motivet ne digjemi vetë

të dehur nga madhështia e popullit të thjeshtë.

 

Këmbana jete a zile tund në qiellin blu:

poetë,shëndet e gaz!Me ju këndoj,me ju!

 

 

GRINDJE

 

Grindem me vete sa herë,

grindem,grindem në galerinë time

si në një minierë qullur në djersë.

 

Fshij ballin e qesh me një varg

për brirësh si ta kap të smeraldë?!...

E di ,si unë grinden dhe të tjerë;

e,nëse na shtohen grindjet më tepër,

kënaqem,poetë:

merr më tepër poezia vlerë…

 

 

POETËVE

 

Agsholi i ditës na gjenë në udhë,

agsholin shqiptar unë mirë e njoh;

filli i mendimeve më mundon shumë:

poetët shqetësuar qënkan në çdo kohë…

 

Dëgjohen hapat e Dritëro Agollit të menduar,

se si çanë me plorin e artë të mendimit.

Tok ecim me rima e vargje duke shpejtuar

me lirat tona këngë t’i shtojmë agimit.

 

Dhe i hek kapelen Kadaresë,Arapit,

vlerat ia shtuan poezisë shqipe.

Ta lartësojmë poezinë si majë e Korabit

që të fluturojë si shqiponjat ndër vite…

 

Gëzohem:poetë ka Atdheu im plot,

veç është i lumtur kush arrin në ballë;

burim frymëzimi kemi shpirtin popullor,

ky shpirt i popullit tim buron veç ar!

 

 

MIQËSI

 

Mendoj me detin lirisht,

me detin bisedoj qetë:

e shoh,

më sheh

paqësisht,

miqësisht,

( gazmorë shpirtërisht),

i buzëqesh,

më buzëqesh

si dy miq dy poetë.

 

 

MBURRJE

 

Ca emra liqenjësh ,larg,më mburren,

mburret para meje dhe lumi Erzen.

Mbi Merhojë dhe Çestije yjet ulen

e bukuroshja hënë ziliqarshe na sheh.

 

Kaltëro në Pozhok,Milosh e ti Godë,

ç’më mësuat not kredhash e pash.

Unë kredharakëve gjuhën ua njoh,

kur mes gjolit shtrihesha  mbi valë.

 

Rezervuarit të Thanës i dola përmes,

vetë s’u mburra.Po mburrem ca sot…

Në Paraskë e Marinë kam gjuajtur peshk,

tani hedh grepat buzë detit në Vollgë.

 

Hej,Shqipëri,gjithë këto ujëra si perlë,

ke të drejtë të mburresh,të drejtë të jap,

të krenohem e krekosem dhe unë si poet

dhe zili t’i ketë bota poetët shqiptarë!

 

Shqipëri moj,e mira, bukuri e paparë,

peizazhe për mburrje ke ti vërtet,

gëzohem unë,krenohem si çdo qytetar…

Pas kësaj,dashuruar Nebiu u çmend…