Poezi nga Alma Begaj

Alma Begaj - Durrës

 

PËSHPËRITJE

 

Një det

që s’pushon kurrë

së foluri

kohë e pa kohë

orë e pa orë.

 

Përballë meje

vrapon së prapthi

e rikthehet sërisht

veç me fjalë.

 

Me pëshpërima

m’i kreh flokët

dora e brishtë

e syvalës.

 

Por unë

di ta dëgjoj detin

edhe brenda

një guacke.

 

 

DIELLADET

 

U fsheha brenda buzëqeshjes

ndoqa rrugën e së dielës.

 

E putha diellin buzë më buzë

zhuritur puthjes zjarrmshpuzë

loti u gjunjëzua nën hundë

këndoi faqeve gjer në gushë.

 

E kapërceva bulevardin

afërmendsh përballë detit

bëhem rrjedhë ujëvare

tangon nis me një dallgë.

 

Dielladet titullkënga

fytit ngjirur rrëshket vera

melodia zbret ngadalë

kryqëzohem si pulëbardhë.

 

 

DUKE PRITUR TË AGOJË

 

Duke pritur të agojë

qëndroj në shtratin e natës

si një varkë në errësirë

që breg kërkon

 

spiranca e ëndërrave

ka nxjerrë thonjtë

e të linjtat gjakos

druaj se

jastëku i çdo nate

bymehet lotësh

e më fundos

 

pres agun

heshtur

si një varkë

pa spirancë.

 

 

MË DUHET TË FLE TANI!

 

Më duhet të fle tani,

a mund të fle?

 

Po, më duhet të fle pak

në stolat e stacionit

që të mund të kap një tren,

një tren që të më shpjerë diku,

diku larg nga këtu.

 

Nuk di pse jam e sigurt se

asnjë vagon

nuk ka një vend bosh

për mua, qoftë dhe në këmbë,

edhe nëse gjithë trenat

do t’i ruaj kur vijnë apo

do t’i shoqëroj me pagjumje

kur shkojnë.

 

A ka më shina për trenat?

Stacionet a kanë trena?

Edhe stolat qenkan zënë

nga të pastrehët..

 

 

NDËRHYRJE

 

Frymoj ngadalë

sepse mendimi për ty

është bërë gjilpërë

me fije

dhe hyn e ndërhyn

në qepjet indore

brenda qenies sime,

 

mbytur jam në narkozë

me dozë dopio dashurie

e s’kam si ndjej dhimbje,

 

nuk gaboj kur them se

kjo ndërhyrje kirurgjie

ma arnon ëmbël shpirtin

me fije.

 

 

PËRPUTHJE

 

Puthje e butë

frymë e ngrohtë

pas veshit lehtë

dhe përmbi gjokse

mbështjellur krahësh

shtrënguar kofshësh

fle hëna me yllin

në blunë e qiellit.

 

 

TË VESH ME FJALË

 

Të vesh me fjalë

formave të bukura

sikur një pemë gjigande

në mes të një pllaje

ia ledhatojnë trupin

degët me gjethnaja,

 

të vesh çdo linjë

me muskuj të ëmbël

sikur një lumë i vrullshëm

në mespranverë

kërkon dashuritë

jashtë shtratit të vetë,

 

me fjalë të vesh

me mendje të zhvesh

realisht je lumë

që shtratin ke tek unë.

 

 

ASGJË

 

Sytë pafund rrotullohen,

rrotullohen mes zgavrave

si zero brenda zeros,

shpërndajnë shikimet

tej e tej asgjësë

dhe mbeten autor

i asgjësë.

 

Në gjeometri ngjyrash

kërcejnë me njëri-tjetrin

tango abstrakte pa tinguj,

pamja në çast

zhbëhet si flluskë,

a është zero sferë

e asgjësë?