Neki Lulaj: Natë në Koshare

NEKI LULAJ

 

NATË NË KOSHARE

 

Në mes të kufirit terrin e shpojnë krismat

Drita e zbehtë përkëdhel buzët e hënës

Mbi rrasa e mes zgërbonjave atje, tek lisat

Shpendmira këndon ilirisht me forcën e ëndrrës

 

Lloha bie në fytyrat e njoma të luftëtarëve.

Shkrin borën e prillit të ftohtë, mes kaltërsisë

I kishte lektisur dashuria për Nënën e madhe

112 zemra shqiptare nxorrën gurin e ndasisë tirane

 

Zemra flenë bashkë mes myshqeve, mer drurëve, gurëve

Po nxjirret Guri i Turpit i mbjellë tash një shekull

Nanurisin gjethet pranverore në shtigje mes çdo udhe

N’Luginën e Lavdisë luftëtarët mbeten mes istikamit e kujtesës

 

Shpirtengjëjt shndërisnin mbi liqenj mes kësaj freskie

Soditnin si vravashka hënën mbi valën e praruar

Puthnin bregun si Goca e Kaçanikut mes lugine

Etjen e shekullit duan ta shuajnë pa u frikësuar

 

Në heshtjen e rëndë të mbushur me agshol atë mëngjes

I thurrin epitafe lavdie heroizmit e krenarisë

Dëshmorët janë ajka e fisit që koha s’do t’i tresë

 

GURRA E STANIT

 

Gurra para stanit lëshon ujin e qelbur të vetmisë

Currilat rrokullisen njëra-tjetrën duke u kafshuar

Thyhen si qelqi ne mes ngricave të dimrit të ngrirë

Vetmisë në bjeshkë para stani duke i kënduar

 

Nuk sjell më zhurmë stani nga zëra fëmijësh

Nuk e kthehet me zëri i lugut nga fyelli i bariut në luginë

Nuk dëgjohet me këmbora e qingjave kërthinjë

As shpendmira nuk këndon mbi pllajën e bagëtisë

 

Shakullin bora xixa-xixa përmbi kodra e maja malesh

Uturijnë drurët e kërcasin nga pesha e kërrusur

Ariu bën gjumin diku thellë në shpella ndër shpate

Në pranverën e blertë stani shpërthen sërish prej zërit

 

NA DOGJËN

 

Na dogjën kullën të çmendurit e shumtë

U mashtruan nga çmenduria e hienësisë

Druri i thatë rriti hirin mbi trup e mbi gur

Heshtja jetoi me ditë javë e muaj

E themeli u forcua më shumë

Mbi tokën ku kishte veç bekim

 

Flakoi lotoi në majë të kulmit

Dhe i shkriu zinxhirët e ndryshkur të robërisë

I mallkova armiqtë e ndyrë të fshur mes tymit

Bashkë me turpin ikën morën arratinë

 

Në themelin e kullës

Gjyshi kishte fshehur thesar me flori

E Kulla jonë sot plot gjallëri gaz e këngë

E kulla gurë e mjaltë...

Oh, ç’ëmbëlsi..,....

 

KËSHTU

(Poezi satirike)

 

Ecëm në baltë në shteg të së tatëpjetës

Vrapojmë pa pushim në trok të kalit

Atje ku jeta na kurdiste mes prapaskenës

Jetuam çastet e papritura nga kurthi i djallit

 

Vezullon dinakëria si margaritar i fshehur

Gagaris kudo në kor si nopram

Si agzot i fshehur nën copën e eshkës

Mbi ojnik u shfaq si në oshmak

 

I zenë keq në një lesë në një gardh

Pëpiqet të gëlltisë mëkatin të flakë

Në adresë universale me zemrën farmak

Shërbehet si orkide me gjoksin bujar

 

BETIMI

 

U betova në Mesharin e lashtë të Buzukut

Në kokën e mençur të Pjetër Bogdanit

Në përkrenarën e art të Skënderbeu Burrit

Në Lidhjen Shqiptare të Prizrenit me fjalë vatani

 

Në vendimet e Kongresit të Manastirit

Në themelet e lashta të kullës së Vlorës

Në lutjen e bamirësisë së Nënë Terezës

Në shallin legjendar të Ibrahim Rugovës

 

Në urtinë diplomatike të Sali Çekut hero

Në kodin e juristit që vetëm për kombin mendon

Në betimin dhe moralin e Ushtrisë Çlirimtare

Qe gurin e nxorrën nga zemra e ndarjes në Koshare

 

U betova në Besën e Arbërit në Kodin e Longarit plak

Në legjendën e fisit shaljan, në gurët dhe frëngjitë e Dukagjinit

N’Sheshin e Deçanit, n’Oborrin e Mullirit ku bën roje si Ylli polar

Sali Çeka që rrezon hijedrite si dëshmori mbi një komb

 

SONTE

 

Stërkala mbi gjamë vërshojnë si përroska vjeshte

Mbi parmakët e dritares heshtja ndrydh vetminë

E sipër faqeve të qelqit shkruhen imazhe jete

Mes zefirit përplaset porta që kërcet nga era e vetmisë

 

Kullë boshe pa fëmijë nuse, burra e pleq

Mes zgalave të murit përshpërit vetëm era

Merimanga në shtatin e parajës fle e qetë

Oh po shumë paska hapur krahët heshtja

 

Porta e drurit me dhimbje kërcet e vetëm kërcet

Macja mjaullin për një copë bukë në tasin e vjetër në odë

Nuk ka fëmije në oborr e lulja ka mbetur e shkretë

Mungonn zëri i pleqve dhe kutia e duhanit të fortë

 

ATDHEU IM

 

Atdheu im është tokë me eshtra të pa tretura

Atdheu im është fushë me kufoma të pagjetura

Atdheu im është tokë dëshmorësh me shekuj

Atdheu im është tokë e bekuar që ka vetëm engjëj

 

Atdheu im është tokë me trima e heroina

Atdheu im është tokë e mbushur me legjenda

Atdheu im është tokë me beteja ku ecën lavdia

Atdheu im është tokë e kullë ku flet rezistenca

 

Atdheu im është feniks tokë e djegur e ngjallur

Është guri ku kokën kam vënë ditën e natën

Atdheu im është tokë e ballë i stuhive të historisë

Atdheu im është tokë e gjuhë e bekuar e perëndisë