Ukshin Morina: Udha e jetës sime

Ukshin Morina

 

UDHA E JETËS SIME

 

Sot po të shkruaj ty vendi im

dhe pse për çdo çast të jetës,

i pamundur jam të jem si në të vërtet jam.

Vështroj dhe prek përmallshëm aromën e tokës sime,

dniej gjakun që në dej të këtij trualli vërshon,

që prej ditës që linda.

dhe tash për ty them vendi im, - që prej shekujsh

ke të njëjtën aromë,

që prej erës derdhesh dritës dhe hijes,

fushave e maleve në lëmshin e dheut.

Ja pra ti toka ime, vendi im,

unë jam këtu bashkë me misterin e krijimit,

në gjirin tënd, në pastërtin e zemrës sate,

duke luftuar i sfilitur ndaj së keqes,

por sërish gëzoj, flas e qesh se duhet.

Unë të besoj ty vendi im,

dhe në mendje s’më vjen asgjë e ligë

ndërsa mbi ty shtrihem e pushoj në flladin tënd.

 

***

 

Oh ç’aromë buitëse e pyllit të gjelbër,

ç’dhuratë e magjishme

kjo shqiponjë e gdhendur në gjoksin tim,

ç’dhembje zëri i qyqes në lis mbi mua,

ç’ëmbëlsi kënga e bilbilit në fluturim,

ç’magji kjo këngë e bulkthit në natën e ftohtë,

ç’lumturi pëshpërima e një burri

pranë veshit të një gruaje

sa shpresë zëri i fëmijës në gjirin e nënës,

ç’bukuri stinët e mbjella me farën e jetës?

 

***

 

O zot , toka ime, vendi im, sa i lirë dukem,

kjo është jeta ime, jeta jote,

jeta e atyre që do vdesin sot dhe do të lindin nesër,

kjo është sofra ku bashkohen njerëzit e uritur

me ata të pangopurit, është sofra ime, ejani,

uluni të gjithë pranë meje,

eja edhe ti që më sy prej tokës s’shkitesh,

edhe ti që mbi mua shtive,

edhe ti që prapa meje veprove,

edhe ti që me padije shite veten,

edhe ti që vjedhe, preve e helmove,

edhe ti o shtetar i shashtisur që më fuqin time,

je aty ku se meriton,

edhe ti o vasal i shitur,

edhe ti o lepër i friksuar,

ejani uluni pranë meje,

të gjithë gëzoni, qeshni e dëfreni,

është sofra ime kjo,

hani e pini deri në mëngjes dhe nëse prej kësaj gostije

deheni, më qëlloni vetëm mua,

askush tjetër të mos gërvishtet,

thoni për mua ishte fajtori dhe mos bëni zë.

 

***

 

Unë mbajë gjithë peshën e kësaj mizorie

dhe llogarit i bëj nën peshën e dheut tim,

unë e di,

shpirti më është kthyer në një zog

dhe rrugët i kam të lehta nëpër vendet e mia,

jam gëzim i shpirtit,

jam hidhërimi yt,

jam triumfi,

jam disfata,

jam gëzimi i çdo gjëje mbi tokë,

jam hidhërimi më i zi i fatit,

jam lindja e çdo mëngjesi,

jam perëndimi i çdo mbrëmje,

jam vdekja e pakthyeshme,

jam rilindja e sigurt e vendit tim.

 

***

 

Unë nuk luaj prej vendit të ngjajes,

ndaj ejani e më merrëni, në qeli më çoni,

s’i nënshtrohem gardianve që në ekstazë kamxhikun

fishkëllojnë mbi trupin që dridhet në dyshemen e ftohtë

vëzhgoj dhe analizoj të bëmat,

llogaris kohën me vdekjen dhe ndiej kockat të më thyhen,

jam i vetëm tash, ikët me frikën e fshehur nga trupi

që dha shpirt dhe sosët tek marangozi

të kujdeseshit për mua,

oh sa të mirë që jeni, sa të urtë,

sa të dhimbsur e të pafaj dukeni,

engjëllorë fytyra që fërfëllinë në natën e vonë,

ndërkohë që unë ende aty i padukshëm

në frymën e çdo njërit që shkel mbi mua

në realitetin e kohës absolute.

 

***

 

Unë jam se ju jeni,

ndryshe s’do mund të jeni as ju as unë,

ndaj keni mendje,

kush dhunon tjetrin ka dhunuar veten,

unë jam revolucioni i kohës moderne

dhe s’më interesojnë rrymat e huaja,

kam aftësi të shoh, të ndiej e të prek zhurmat memece

dhe zërat e të vdekurve,

t’jua dëgjoj atyre lëngimet

dhe të mjekoj plagët e tyre,

unë zotëroj fuqin e hijes së padukshme

dhe çmoj shpirtrat e tyre të shenjtë që më prekin mua,

jam në paqe me veten

dhe gëzohem në çdo fragment të sekondës,

ngjitëm në maje të kodrës ku ju më dënuat të shkoj

dhe e pyes veten, - a jam vërtet i lumtur?

...vështroj dritën brenda meje dhe agimin pres

t’i dëbojë shpirtrat e ligë,

dielli zgjohet bashkë me gjithësinë e fjetur

dhe zërat ngjallen mbi kryet tim.

 

***

 

Dielli përshkëndrit dhe zëri im sa mund shkëputet

prej shpirtit me shpejtësin e frymës,

ndërkohë që fjala ka peshën e një globi,

tashmë dua të ndaloj që në jetë të vej

çdo gjë që lidhet me shpirtin tim,

dua të ndaloj dhe me ëndje të shoh grunajat

tek rriten ndër ara dhe dihatjen e bujkut

tek kosit luadhet, të dëgjoj zokatjen e bletëve

ndër hoje e mjaltin që derdhet ndër rrasa,

të dëgjoj blegërimën e qingjave dhe fishkëllimën

e bariut tek mbledh tufën, të dëgjoj të qeshurat

e fëmive e të thirrurat e nënave, dua të dëgjoj,

lëngimet, plagët e dhembjet,

muzikën e ëmbël të violës

dhe rënkimet e zemrës së një çifti të dashuruar,

dhembjet dhe lëngimet e një shpirti

që qanë në natën e pazëshme,

të gjitha këto dua t’i shoh të kalojnë përmes meje

e të ma dërmojnë zemrën,

mjaftueshëm për mua edhe prekja më e vogël e tyre

do të jetë,

që të përfshihem në gëzime e dhembje pafund

 

***

 

Ju vazhdoni, mëshirë mos keni,

mbi mua sa mund qëlloni,

më vrisni,

gjakun prej zemrës ma pini dhe dehuni,

i lidhur jam prej duarve tuaja,

pa më të voglën fuqi për t’ju kundërshtuar,

mi merrni të gjitha ç’ju duhen për të mirë,

veç kockat mi lini, s’ndiej dhembje prej trupit

dhe as që dua t’i njoh vrasësit e mi,

s’dua varr as shenjë të mbetet për mua,

o zë i dërmuar i dhembjes,

që fushave të pafundme endesh,

o pëshpërimë e shpirtit që në shtrat lëngon,

o s’filitje e kahershme që në mua frymon,

o mall, unë të kam thënë

se dhembja s’është më pak se gëzimi,

dhe jeta më pak së vdekja,

eh vdekje, ti përqafim i fundit i diellit,

shpirti s’më dhimbset

kur di se trupi pleh do më bëhet

për lulet më të mira të rritura në bahçe,

mes gjethesh aromë do bëhem për buzët

që puthin nën dritën e zbehtë të hënës.

 

E VETME S’JE NË NATË

 

E dashur mike,

kjo nuk është thjeshtë një poezi,

por shpirti im krejtësisht i gjallë në duart e tua

(E shikon, nuk je vetem në natë?!)

E ndiej frymëmarrjen tënde

në të thellën qetësi të natës?..., ndaj afrohu,

mos u tremb, shtërngohu pas shtatit tim dhe

dëgjoi rënkimet e zemrës në shpirtin tënd të dëlirë.

O ëndërr sfilitëse e natës,

ç’zymti e venitur ta përshkon shpirtin,

ç’rënkim i dërrmuar ta rreh zemrën,

le t’i marri orurima e erës dhembjet e mia

e t’i shpie larg prej vendit ku i dënuar jam ,

si një skllav i arratisur në laguna.

Të lutëm,

mos më urre me egërsin tënde të shpirtit,

por vështro për një çast harresën tënde të vjeter,

o loti përgjërues i dhëmbjes,

që faqeve gjarpëron,

ç’kujtime të ngjalli engjëlli më sy të kaltër???

 

KËNGA E ZOGUT TË NATËS

 

Kur dita shuhet,

unë sa mund qaj për ty moj dritëza ime qiellore

dhe hija e natës,

që si një muzg i zi mi vesh sytë e ma burgos shpirtin.

Që nga larg prej horizontit vështroj tek ngjitet ylli,

ku nga fushat e gjelbërta ngrenjnë kokat manushaqet.

O natë e dëlirë,

që me veshjen tënde mbuloj shtatin,

këtu ku dritë e yllit pushon në pagjumsin time,

eja me flladin tënd, zbrit që poshtë me dallgët e zemrës

dhe shtrohu në fusha

ku gjëndet madhështija e fshatit tim të lindjes “Mariç”.

Eja ti puhija e bjeshkës me të ëmblin zë të shpresës,

derdhe zërin tënd në të butin gjeth,

ku zverdhon hëna arat e mjella nga bujku i palodhur.

O natë e bekuar,

që në të magjishmen qetësi tënden kam zënë vend

dhe kokën mbështes në pulsin tënd

ndërsa me dhembje shquaj fluturimin e zogut të humbur.

E njoha këngën e tij të mallëngjyer,

ishte ai së bashku me dhembjet e shpirtit tim

që humbi përmes natës.

Krumë, 13.12.2013

 

LETËR NGA FRONTI

 

Lamtumirë Gjeneral!

Ti i paepur në fushën e betejës,

s’tuhi e vrullë jeta në luftrat e përgjakta,

klithma të egra, britma të zjarrta në llogore,

që mbushin kohën dhe vazhdën e jetës.

Lamtumirë Gjeneral!

Unë jam ende në luftë me ty në fushë e shtigje

rrethuar prej tujshmëve armiq

me disfata e triumfe nga dita në ditë.

E pra, lamtumirë Gjenerali im i mençur!

Merre timen zemër e nënës m’ja dërgo,

m’i thuaj Gjeneral, - se heronjtë

nuk e kanë jetën e gjatë,

vritën për atdhe dhe janë pjesë të dheut

ata rrojnë në gji të lulës

dhe varri i tyre nuk ekziston aty ku liria mungon

Ata jetojnë në lotin e çdo nëne,

të cilat i fshijnë me shamin e zezë

Heronjtë nuk vdesin,

era i shpien larg dhe shiu i mbjell ndër ara

ku bulojnë lulet në fusha

Ohh, eja pak moj nënë,

një letër nga posta ka ardhë, - kush të ketë