Ramadan Bozhlani: Politikanët e kanë fuqinë...

POLITIKANËT E KANË  FUQINË  T’I  ZGJOJNË  EDHE TË VDEKURIT NGA  VARRI  NË DITËN  E ZGJEDHJEVE

Nga Ramadan Bozhlani

Nëntori si muaj historik rezervon manifestimin e lavdisë dhe triumfit shqipëtar.
Në këtë vit, ky muaj në ditën e tretë promovon edhe kurorat e besimit politik në mbarë komunat e Kosovës, të cilave i paraprin një garë rivalizuese me fjalime, debate, shprehje, pikëpamje, parime, teori, ide, kritika, platforma, justifikime, akuza, fyerje, sharje, gënjeshtra, mashtrime, betime, lavdata, mburrje, patriotizëm, atdhedashuri, heroizma, duartrokitje dhe klithje entuziaste deri në shkumëzim.

Sikur kjo garë të rezultonte me lider që e përligjin shprehjen e Maksim Gorkut, në të cilën kam gjetur prehje, meditim dhe kuptim të definicionit se si duhet të jetë një lider moralisht i përgjegjëshëm:
“ Unë jam bota,  bota është populli. Çdo njeri është një qelizë e organizmit tim. Po ta rrahin atë, mua më dhemb, po ta fyejn më therr në shpirt, prandaj dua të hakmerrem.”

 Politika për popullin tonë është shndërruar në gogol, prandaj shpresa është minimizuar. Shumë veta gjetën prehje në veprimtarin politike, pa përfillur kriteret morale dhe profesionale. Shumë politikan e përdorën veprimtarin politike si shkop magjik për t’u pasuruar, korruptuar, abuzuar, përvetësuar, shantazhuar, mashtruar, ndëshkuar dhe privuar të tjerët nga e drejta e tyre legjitime. Përmes politikës shtetet e tjera avancuan proceset, ndërsa tek ne tregoj efekt të kundërt e gjunjëzoj dhe e mjeroj popullin. Shpresuam aq fort, se njëherë e përgjithmonë përfundoj vuajtja e këtij populli, por, jo edhe pas shtetbërjes vazhdojmë të luftojmë për ekzistencë, të mbesim pa shtëpia, pa kujdesie shëndetësore e pa shumë çka që ka të bëje me gjërat elementare. Fatkeqësisht vendi ynë është shndërruar në një krize të thellë morale, kulturore, sociale, politike e të papunësisë kronike që duket se rrënjët i kanë kredhur në shekuj.

I zhgënjyer dhe i hamendur populli, vazhdon të klith në formë të pyetjes, a ka mbetur ndonjë njeri që ka mëshirë për ne?

Populli, duhet të jetë i vetëdijshëm dhe ka përgjegjësi që me votën e tij t’i ndëshkon ata që abuzuan dhe në këtë mënyrë të krijon traditën e ndëshkimit, e jo të bjen në grack të atyre që brenda katër viteve për hirë të oreksit personal shkelën mbi interesat e tij.

Një shprehje të fuqishme të ambasadorit të çështjes shqiptare, Ismail Kadares e kam hasur te libri i tij Kështjella:  “ Ju që do të jetoni më vonë në ketë truall, do ta kuptoni që ne nuk e patëm lehtë të ngrihemi kundër përbindëshit më të madh të kohës ,dhe me sa duket ne nuk do të kemi kohë t’ju ndërtojmë kështjella dhe monumente madhështore, siç i kanë të tjerët ,por, në vend të tyre ju lëmë këta gur të rënd dhe të lagur nga ky shi i vjeshtës“

Përmes kësaj fraze kuptojmë klithjet e të parëve tanë, që nëpërmjet shekujve na kërkojnë falje, që nuk na lanë gjëra madheshtore, por i rezistuan dhe e luftuan armikun i cili kishte qëllim gllabrimin e trojeve shqiptare, dhe shuarje e gjuhës shqipe.
A thua, këta të sotit çka do t’ju thonë atyre që do të vijnë me vonë?!

Po sa i shikon listat e atyre që pretendojn të marrin fatin e qytetarëve në dorë, të vjen të klithësh dhe të tmerrohesh. O Zot, ç’është ky apetit i paarsyshëm i shqipëtarëve? E kanë parasysh ç’është politika? E kanë parasysh ç’përgaditje akademike kërkon ajo? Në kete vend siç duket drejtesia dënohet dhe padrejtsia shpërblehet, pështyhet zgjuarsija dhe i brohoritet injorancës, dhe frigacaku  vlersohet si hero dhe heroit i  injorohet heroizmi.

Gjithë andej ngriten podiume, madhërishëm ngjiten shkallëve të tyre, të krehur dhe të veshur me eleganc, në duar shtrëngojn disa fleta, duke u kujdesur  që mos të ja rrëmbej era, se gojë kyqyr nuk qëndrohet përballë popullit, simpatizantëve, militantëve dhe kamerave, duhet t’i bindin që të ulen në ato karriga luksoze. Disa fillojn të lexojnë me belbëzime, disa pa i respektuar rregullat e pikësimit, disa e kanë mësuar përmendsh, e disa mezi arrin t’i theksojnë  termat e huazuar, ku edhe shpeshherë u japin kuptime të kundërta. Terminologjia politike qoft e mallkuar sa mundim na shkakton si shqiptim dhe kuptim. Po ama është gjuhë magjike na ngrit në nivelin e njëriut të ditur. Kështu murmurisin disa para se ta zotrojnë podiumin.  U tha ç’u tha duartrokitjet dhe brohoritjet  pasojn nga ata që janë enkas për këtë punë, që të ngjajnë me tifozët pasionant të sporteve.
Pastaj në sken thirrën emrat e këngëtareve më joshëse dhe atëhër kuptohet që shumica e masës qenkan ardhur për t’u zbavitur.
Të çliruar ndjehen nga pesha e podiumit, por fytyrat i kanë të zbehura, ndjehen të shqetësuar dhe të brengosur se çfarë mund të ndodh me fatin e tyre? Do të ju vazhdohet mandati? Do të ju realizohet ëndrra politike? Do të ju vazhdojn apo do të ken privilegje politike? Më të shqetësuar ndjehen ata që ishin në pushtet, ndërsa më me shpres ndjehen atë që qëndruan në opozit, duke i marrë parasysh ankesat dhe vuajtjet e bashkëqytetarëve.

Mburrja dhe krenaria nuk kanë të ndalur nga ata që ishin në krye të administrimit të komunave.  Nga fjalimet e tyre ndjehesh i impresionuar, i frymëzuar dhe optimist për jetën, dhe të bëjnë të flasësh me vete. Sa të marrë që qenkemi, si nuk jemi të vetëdijshëm në cilin qytet po jetojmë. Sa mundësi për një jetë më të dinjitetshme. Ju qenkeni vërtet heronjët e qytetit dhe të fshatrave. Fajet i paskemi ne që nuk dim tjetër përpos të vuajm. Ne shqiptarët vetëm duke vuajtur dhe duke kritikuar dim të jetojmë.

Hipnotizimi nuk zgjatë shumë, vetëm sa të largohesh disa metra nga ta dhe të përballësh me fytyrat e përvuajtura të qytetarëve dhe të fshatarëve.
Bisedat atë i fillojnë duke të rrëfyer për hallet, mjerimet dhe vuajtjet e tyre. Kërkojm punë por nuk gjejmë, me veresie jetojmë, sëmundja plagët çdo ditë po na thellon, ilaqët janë të shtrenjëta, fëmijët nuk kemi mundësi t’i arsimojmë më tutje dhe nuk kanë të ndalura vuatjet e qytetarëve dhe të fshatarëve sikurse lavdet e atyre që na qeverisen për katër vite.

Të vjen ndër mend poezia e Migjenit:

0, si nuk kam një grusht të fortë 
t'i bij mu në zemër malit që s'bëzanë, 
ta dij dhe ai se ç'domethanë i dobët - 
n'agoni të përdihet si vigan i vramë.

Skandalet e qeverisjes vetëm sa thellohen kur bisedon me qytetarët. Ja se si tentojnë qeveritarët lokal t’i ndëshkojnë qytetarët të cilët nuk i votojnë atë, ose janë kundër tyre. I privojnë nga asfaltimi i lagjës dhe i privojnë nga punësimi. Po u fut në listën e kuqe ndokush vaj halli për të dhe familje e tij.
Një qytetarë më patë treguar, një person nga partia që e qeverisë komunën ju kishte referuar duke i thënë: nëse dëshironi që rrugën tuaj ta keni të asfaltuar dhe dy persona nga familja e juaj të punësohen atëher votojeni partinë tonë.  Dhe qytetari i ndershëm nuk kishte dëshiruar që vota e tij dhe e familjes të kushtëzohet dhe ju kishte përgjigjur: kurrë s’do ta votoj partinë tuaj.
Pastaj e kam takuar një burrë i cili ishte afërsisht dyzetvjeçar, i rraskapitur nga rropatja  dhe i cili vazhdimisht e nxirrte listën dhe i numëronte personat që i kishte shënuar me emër dhe mbiemër si dhe numërat e letërnjoftimit. Ai më tha: 100 votues po i bëra në favor të partisë e sigurova vendin e punës, nëse nuk më gënjejnë.
Një tjetër më patë rrëfyer: kur shkova për të votuar, e vrejta se edhe gjyshi im i vdekur kishte votuar. Ju drejtova zonjushës, që sa kohë votoj ky person? Ajo më tha afërsisht gjysmë ore? Zonjush, por ai ka katër vite që ka vdekur. Ai as për së gjalli nuk ka dëshiruar të voton. Dhe i shkreti djalë nga kurreshtja shkon ta viziton varrin e tij, por atje nuk kishte asnjë shenjë që ishte zgjuar nga varri.
Dhe siç duket ne i kemi politikanët aq ëngjëllore sa që depërtojnë përtej varrit dhe i bindin të ringjallen të vdekurit vetëm sa për të ja marrur votën e tyre, dhe pastaj për katër vjetë të tjera i lëjnë të qetë në amshim. Ndërsa, nga të vdekurit ka që ikën para kohe në amshim, për shkak mungesës së kujdesit shëndëtsor. Por, ja politikanët tanë e kanë fuqinë t’i zgjojnë edhe të vdekurit nga varri në ditën e zgjedhjeve.