Kostaq Duka: Vena e madhe

Vena e madhe

Skicë nga Kostaq Duka

Ajo ishte e gjatë. Vishej thjesht, zakonisht me bluxhinse. Nga e ecura të jepte përshtypjen e një personi gjithnjë të ngarkuar me punë që i duhet pas pak çasteve të shkojë patjetër diku. Në Shtëpinë e Pleqve vinte çdo të premte në ora pesë. Të përshëndetëte me një buzëqeshje të lehtë tek sa me hapa të mëdha nxitonte të kapte ashensorin.

Fiks më  gjashtë zbriste ne holl. Në fytyrë nderte me tone të qeta një shprehje kënaqësie. Mundohej të ecte me ngadalë.  Dukej që këtë e bënte me pak sforcarje. Prapa saj, vetëm dy hapa më tej ishte ai, i shkurtër, i imët, me një kokë të vogël mbi supet e ngushta dhe me një fytyrë të verdhë, të rrudhur. Ecte qetë , me hapa tepër të vegjël , nën një kostum gri dalë boje, mbështetur mbi një bastun.  Në fytyrë po ajo ndjenjë kënaqësie si e gruas por pak më e dukëshme përzierë me nuanca trishtimi. Duke ecur kishte dëshirë të përshëndetëte të tjerët në holl si për t’i bërë dëshmitarë të përcjelljes e kënaqësisë së tij.

Në dera e madhe me xhamllëk, në hyrje, ajo ndalonte. Kthehej nga ai dhe i thoshte mirupafshim duke i vendosur  dorën mbi supet e ngushtë të tij. Mirupafshim, ia kthente dhe ai.

Me t’u ndarë ajo zmadhonte dhe shpejtonte hapat si për të thënë se tashmë i duhej të nxitonte patjetër për diku.

Ai bënte të largohej ngadalë. Por pasi  shënonte disa hapa ndalonte e kthehej përballë me xhamllekun e derës së madhe.  Mundohej të shikonte tej xhamllëkut duke lëvizur kokën e vogël e tërë trupin, majtas e djathtas. Fliste më shumë me veten se me të tjerët: Është ime bijë! Ka një një venë të madhe, shumë të madhe. Ashtu e ka punën.

Qëndronte pak çaste,gati i ngrirë ,gjithnjë duke parë tej. Një re mërzie mbi fytyrë i bënte të dukeshin më të thella vijëzat e rrudhave. Pastaj  lëviste drejt ashensorit gjithnjë me  ngadalësinë e zakonshme të tij. Përsëri fliste më shumë me veten se me të tjerët: Është koha të ngjitem lart. U bë natë.

Kështu çdo të premte. E njëjta skenë, të njejtat lëvizje të gruas së gjatë dhe burrit të shkurtër. Po ato ndjenja kënaqësie nderë mbi fytyra, po të njëjtat fjalë shqiptuar nga burri i shkurtër me një ndjenjë krenarie të dukëshme: Është ime bijë! Ka një venë të madhe, shumë të madhe!

Papritur, disa të premte rradhazi gruaja e gjatë dhe burri i shkurtër nuk u panë të përcilleshin në hollin e godinës. Burri nuk u pa as në restoranti “Kristal”. Sigurisht,  dy, tre miqtë më të afërt të tij i jepnin  shpjegim mungesës  por tek të tjerët thuajse s’kishte ndodhur asgjë ose edhe në kishte ndodhur diçka kjo ishte e zakonshme….

Ishte po e premte kur përpara hyrjes ndaloi një venë e madhe, krejt e bardhë.Madhësia e saj tej përmasave të zakonshme të bënte të mendoje se ajo nuk ishte prodhim serie. Prej saj zbriti gruaja e gjatë e veshur si gjithnje me bluxhinse, me flokët e gjatë pa ndonjë përkujdesje të veçantë. Ndaloi para sportelit.  Më duhet të mbledh disa sende nga apartamenti i babait tim të ndjerë. Ku mund ta vendos venën time, në cilin garazh te godinës dhe cilin ashensor duhet të përdor për të lëvizur sendet? Pas informimit të nevojshëm u largua. Pas mori jehonën e një zëri të ngrohtë: Është ime bijë! Ka një venë të madhe, shumë të madhe.

Korrik, 2013