Poezi nga Shefik Shkodra

SHEFIK SHKODRA

 

RRYP TUPANI

 

Veshe e zhveshe atë këmishë spingla

e e vë si kënë ngjyrën e blertë kraharuar

krehu shkrehu dhe flokët e kresë hidhni

ana e përparme e ballit ngrehinë rojtari

zhgënjimi i ngrit rremat në mëngjes i pari

 

Merre e hiqe atë trastë nga krahu i thatë

si kodra e pa drunj e bari shkrumb e hi

si brigje shkëmbinj pa një tufë gjallëri

si arat e vrara nga breshëri në mot të lig

rryp tupani – mileti është gëzuar për liri!

 

Prej sot festa vazhdon me gërneta e syrli

ti kërkon tubë plehu a dheu të byrytesh

Të cucërranesh si ndonjë murç si hiç

për të kënduar e për të shkruar pak kiç

sa të joshësh mendimin pa asnjë qëllim

“do të bëhet mirë brenda njëqind vjetësh!”

Merre e ktheje prap më tepër se që ke

nënsqetullave tua vezët e ziera të prishën

bukuria e motshme u shëndrrua n’eshtra

veten zgjodhe më të dashuruarin ndër ne

pa ditur ç’është dashuria e ilaqi për jetë

merre e hiqe asgjë s’është pasuri e jote...!

është shitur nga tregtarët trup e shpirt

shtëpitë përditë po shtohen për efe e qefe –

dyqane që teren petka për estetikë turpi!

 

Vesh rrobat e mbetjes nga lirime rasti

zhveshi se rojtari i pyllit mbet mangut

s’i mjafton grykës tij as deti as oqeani!

 

 

TË LUTEM POET

 

Gati sikur t’ishte krejt çka predikon

na derdhe trutë me mund e lodhje

pa ndal hiç e rrah tokën e krrokat

shumë e fjalën e besën e ke dhënë

për atë çerdhën tënde si shumkush

ku ke lindë e për prindër e rreth

për trima e trimëresha gjithherë

atë vend e quan ëmbëlsisht si di

me aq emra zgjedhur nga fjalori

ndoshta, për inat të ati armikut

ndoshta, për t’ia bërë qefin mikut

për ta pajtuar nënën e babën

fëmijët që kanë mbetur pa zot

a ndoshta, sa për ta liruar veten

veç po më duket shumë po gënjen

s’bie dimri n’verë asnjëherë te ne

as vera në dimër me malin n’blerim

 

na çave kokën përditë e përnatë

si gjeli këngën e mësuar përmendësh

thuaje të vërtetën një herë të lutem

ti s’e krijove këtë botë veç këndove

po kënga s’është krejt histori e bukur!

 

 

NUK ËSHTË PERSONALE

 

Kur t’i pështjellon oreksi vetjak mendtë

s’e pret mbrëmjen e i njeh yjet në pikë ditë

me shpresë se do ta gjejsh atë tëndin diku,

 

njerëzia i është shtruar sërish shtërngatave!

 

Kur i mat hapat prej një vendi në tjetrin

flet vetmeveti si ndonjë rrugaç i marrë

e ndalesh për të përgjuar me vesh në tokë,

 

qielli është pakufi lart s’prekë asnjë kokë!

 

Kur shqyen kordhat e zërit duke thirrur:

- Shpëtonie njeriun e mbytur në humnerë

faji i juaj që ai të mbetet rrethuar mëkatesh,

 

kjo stinë s’do harrohet me djegie e përvlime!

 

E kur të dhurojnë shporta me plot gënjeshtra

hapësira t’i rëndon supet planeti shumë i fortë

- Ruana Zot nga “sherri i njeriut” robot në lojë,

 

mos alienët janë mbi tokë për këto ndryshime!