Astrit Lulushi: Zemërimi si zhgënjim

Zemërimi si zhgënjim

Nga Astrit Lulushi

Të gjithë ankohen. Rallë një person i vetëm dihet të ketë pranuar se problemi i tij është më i lëhtë se c'është në të vërtet. Ekzagjerimi - edhe mes më të duruarve, është si qylymi fluturues ku askush nuk ka hypur, të gjithë ëndërrojnë - por ndeshen me të njëjtin zhgënjim dhe s'ndalen së zemëruari.

Eshtë fundi - skaj, kufi, mbyllje, frikë që sjell vuajtje - vetëm e paskajshmja shtrihet si buzët e tejzgjatura nga qeshja.

Askush nuk duhet të mbytet në hallet e veta dhe as të shihet gjithë kohën në pasqyrë. Edhe më i padituri, nëse thotë a bën atë që i takon, nuk do që të pengohet nga natyra e tij për të menduar qartë rreth gjendjes ku ndodhet.

Dhe ç'është natyra - në këtë rast veçse reflektim i trurit - ku njeriu sheh veten nën dritën e mendimit; ku çdo gjë merr formën e zbutur, si retë që përhapen, si ngjarjet edhe më zemëruese kur ato bëhen kujtesë.

Institucioni ëshë qendër që njeh çdo njeri dhe jo anasjelltas. Prandaj bota ka qene e do te jete kurrë në paqe - respekti shihet si borxh dhe jo diçka që duhet fituar, e mira merret për dobësi, dashuria shperdorohet dhe njerez të ndryshëm që s'duhet kurresesi të jenë bashkë afrohen për të 'larë hesape'.

Bota është hapësirë me njeriun fillimisht pjesë e saj, thuajse i padukëshëm pa ndikim - si cdo kafshë tjetër. Zhvillimet e afruan këtë botë, e bënë të vogël - me një kompjuter, internet. IPhone, IPad - njeriu e mban atë në dorën e tij. Bota që dikur e përfshinte tani përfshihet brenda njeriut të vogël të fryrë, euforik - si i dehuri harron se helmohet - qesh-qan dhe vetëm botën - të tjerët fajëson për të këqiat që i ndodhin.