Poezi nga Panajot Zoto

Panajot Zoto

I  K  J  E

Cdo  mengjes,

pas  nje  gjumi  perhumbur

ne endra,

ndjej  qytetin te qaj

me lotet e njerezve,

te lodhur  nga pritja….

Dhe pres,

me syte  nga deti   tramundane

drejt  rruges se ikjes..

Lotet pikojne   nga syte e rrugeve

qe s’shohin te dashurit e tyre

vec  belbezojne:

Ku iken,  ku jane?

Qyteti, ne vetmine qe vret,

kengen e mergimit ka mare.

Ndersa valet  perplasen ne breg

era,  lajmetare ,qe larg

sjell mall.

Qershor ’97

M E D I T I M

I ulur buze  detit  veshtroj

si valet llokociten   zhurmshem

mbi  zall.

S’di pse vitet e largeta kujtoj,

dhe shpirti ,trishtueshem  ndjell

mall.

Vitet e rinise  m’u  lodhen

ne kenge,

duke   vrapuar  shkallareve te qytetit

Bregdetar,

duke   bredhur bregut shkemb me shkembe,

duke  qeshur  e harbuar  si  i marre.

Eh!  Kujtimet c’mu trazuan

teksa  valet zhurmshem

i ndjej  prane.

nje  kenge  dallgesh ne  harbim,

dallgeve te shpirtit tim

u  ngjan

maj,’98.