Fabula nga Vangjush Saro

Vangjush SARO

Fabula

Dy gjethe...

Dy gjethe të verdha

(njësoj shumë a pak),

ditët ngrysin mërzitshëm

në park.

Era shtyn të parën

dhe e hedh

në truall;

ndërkohë që tjetra,

bën si e trishtuar:

"Më dhimbsesh,

moj motër,

e shtrirë në dhe.

Por kjo është bota:

ca lart

ca...atje.

S'dua të të mburrem,

por meqë ra fjala

unë kam qenë, kam qenë...

unë, si me ta thënë..."

Pa mbaruar fjalën

gjethja e lëvduar,

era fryn më fort

dhe e zbret

në truall.

Krimbi që u bë flutur

Një larvë e vogël

e urritur,

gjetheve mbeti

duke ngrënë e zvarritur.

Insektet përqark

qeshnin me të,

me zë edhe nën zë:

-Si zvarritet e mjera! Gjithnjë njësoj!

-Pa le,

ëndërron të fluturojë...

-Epo, s'na kanë zënë sytë më parë

një të tillë të marrë ...

-A nuk i themi "zvarrëikës"?

-Për nder, shoku, i ke rënë pikës!...

Po "E marra" vazhdonte papushuar

këmbë e duar...

gjersa dikur,

një tjetër gjë u zgjua.

Dhe zu të endej ndër lule.

Si...flutur.

O Zot!

Bota qenkej kaq e bukur!

Ata që e kishin vënë në lojë,

mbetën pa gojë...

Ketri  ndryshe...

Në pemë e në degë lart, atje,

ketri gri e kishte një fole.

Por ai zbriste herë-herë

te një kazan me plehra;

zhytej dhe hante ç'të gjente.

të thuash, i harroi lendet.

Pak e nga pak, u bë i rëndë,

s'qëndronte dot më këmbë...

Por veten e gjeti mjaft të zgjuar,

kur tha pa u menduar:

"Kush gjuan lende orë e çast!

Kush ngjitet prapë atje lart!

Përse të cfilitem

kuturu?

Mirë është edhe këtu..."

Dhe zu të tallej me shokët e parë

që ropateshin kot për një farë.

"Ç'lodheni kështu,

o të mjerë?

Kazanët janë plot ngaherë..."

Një ditë,

në makinën e plehrave

u gjend rastësisht.

Që atëherë,

s'ia panë më

kokë e bisht.

Oqeani dhe varka

Një varkë e vogël,

shumë e vogël,

që dallga e zhbëu sakaq,

u shkalafit si të ishte lodër,

në udhëtimin e saj pa fat.

"Epo, duhet ta zgjedhësh mirë

me kë bën luftë apo lojë...",

tha dallga

tek përpinte dërrasat,

që s'kishin më as formë, as bojë.