Poezi nga Timo Mërkuri

Timo Mërkuri

Bungovilet e prera*

I prenë bungovilet barbarisht. E prej tyre

fluturuan kujtimet e fëmijërisë si harabela të trëmbur.

O po unë gjithmon kam patur nevojë për pak fëmini

që ma jepte lulimi i gjithvitshëm i bungovileve.

Tani luleve s’ua dalloj dot ngjyrat e zogjtë s’vijnë më tek unë

Ndaj më duket vetja si një zgërbonjë ku fryn veç era.

*-Bimë dekorative karakteristike, me lulim të gjitvitshëm.Thuhet se në qytetin e Sarandës e ka sjellur nga vendet arabe poeti Naim Frashëri, në kohën kur punonte në doganë e këtij qyteti.

Vetmi në dimër

Do ndërtoj një të dashur prej dëbore

Këtë dimër, kur edhe zjarri mërdhin.

Mdoshta më ngroh pak në këtë të ftohtë

Në këtë vetmi.

Uji që lajmë duart.

Pilati lau duart.Por ujin nuk e derdhi.

Me të lanë duart dhe fytyrën shekujve Pilatët e rinj.

Tani uji është nxirë.Mandje bie erë.

                                                         S’flitet më për pastërti.

Po pse dyndemi për duarlarje çdo ditë?

Një re më pengon.

Ah kjo re e bardhë që s’lëviz.Kjo re e vogël e bardhë

Si shami e sime motre

                                  që refuzon të çpaloset në një lamtumirë.

Ah kjo re e bardhë që s’më lë të hipi në skaf e të nisem

Se në cep të saj ndrit ylli i mëngjezit si një lot pikëllimi.

Epilogu i lavdisë

Në Janinë. Pranë  kalasë. Për pesë para.

Shpatat e heronjve shiten

                                       në dyqanin e vjetërsirave.

Malçan *

Në Malçan, mali qan me dyzetë palë lot.

Era vjen me kuje. Por s’e kuptoj dot

Se ç’thotë në ligje? Për ç’gjëmë? Për ç’mort?

Qan e s’pushon mali dyzet shekuj plot.

Me lotët e malit,me lotët e mia

S’u ngope, o Zot?

*-Malçan- mal në rrethin e Sarandës. Thuhet se emri i tij shpjegohet me togfjalëshin                   “ mali qan”, pasi në shpatet e tij janë dyzetë burime me ujë të pastër,si loti..

Hëna e fëminisë sime.

Sa e bukur qe hëna e fëminisë sime. Sa e bukur.

Kur loznim mbyllasyza, hipte mbi manin e xha Dhimos

Tundte degët e binin meteorë

E mes gjetheve më shkelte syrin e ma bënte

                                                                kuku, kuku.

O, po qe e bukur hënëza ime.

                                   Unë ëndëroja të martohesha me të

Ose,së paku, të merja një nuse nga hëna.

Mesnatës, kur më përcillte  në shtëpi, ulej te hardhia

                                                                          praën dritares

Ku unë më në fund, e puthja nëpër ëndëra.

Qe vërtet e bukur hëna ime. Tani

Në qiell është një hënë bullafiqe.Plakë mistrece.

                                                              Leshralëshuar përmbi det

Që përgojon gjithë natën vajzat e qytetit.

Ziliqarja e dreqit.