Alma Begaj: “Farfurima e shpirtit” (III)

Alma Begaj

 

Shkëputur nga cikli me poezi “Farfurima e shpirtit” III

 

BORA BRENDA MEJE

 

Zbresin

flokët

e bores,
vijnë lehtë e ulen,
mbështeten butë,
e, lënë një qilim të bardhë delikat.

Kalojnë orë
para se të mbërrijë
si një këngë djepi e ëmbël,
gjumi dhe ëndrrat.

 

RRËSHKITE PORSI NGJALA

 

Porsi ngjala
rrëshkite para meje.
Të thirra,
por ti notoje
qetë.

*
As dallgët
s’të ndalën,
e unë,
si një pikë uji
mbeta e shkretë.

 

IKËN DHE VJEN

 

Jam dhe s’je,

Të kërkoj e nuk të gjej,

Vjen e ikën,

Pas, lë gjurmën e harresës.

 

RELAX

 

R utina mbytëse, pa frymë më lë
E rëmirë lulja e Krishtlindjes
L ejon të më kapë nostalgjia
A jrin me oksigjen ma mbush
X ixëllon Ylli im i shpresës.

 

LIQENI I ËNDRRAVE

 

Dielli shkon e shndërrohet,

përtej dritës së kuqe të imagjinatës,

në tym gri

e, reflektohet në ujë,
syrin ma shkel dhe më tërheq.

aty brenda në liqen.

 

Porsi tornadot,

tani,
krijoj forma të çuditshme
në vizatimet e mendjes time,
valë dredha-dredha
e kujtime të vjetra
më vijnë sot,
vendndodhjen e tyre,

nesër e gjej.

 

Trupa të panjohur,
fytyra pashembull e formë,
magji ngjyrash dhe poezi.

Sytë e përgjumur, humbin
në një foto të imagjinatës time.

 

FJALA

 

Në portën e fjalës

trokas,

duke ëndërruar

vallëzoj,

një këngë të padëgjuar,

ku ndriçon fshehtas

Dielli.

 

VETËM MË DUAJ

 

Më duaj
më duaj edhe për një natë të vetme,
e unë, do të vishem plot gëzim,
nga agimi deri në perëndim.

Po të lë një fjalë
përmbi pragun e një puthje,
e, ti, pikturo me të
të ardhmen tënde
me freskinë e fillimit të ri.

 

NGA FLY

Tretu Diell
larg
në Perëndim
ashtu siç tretet
vështrimi im
në ty..

Kur ti puth
Valën e Detit,
unë ty
synë të shkel.

Shkrihemi
Unë,
Ti dhe Deti
kur flladi vjeshtor
na përkëdhel.

Ti dhe Vala
i buzëqeshni shpirtërisht
muzgut.
Në Agim,
vjen
takimi tjetër.

 

I WANT A COFFEE

 

Buzët e tua
në të miat puthiten.

Akoma pa shijuar asgjë,
aroma jote më deh,
më ndjell.

E hidhëruar

me ëmbëlsi,
e avullt,

e nxehtë..
Ashtu të lëngësht
dua të të rrufis
menjëherë,

O kafe e zezë pis.

 

FTOHTË

 

Sa ftohtë që kam.
Ajzbergët kanë shkrirë

nga dielli i nxehtë
por, unë sërisht kam ftohtë.

Këmbët akull…

shpirti më akull…
Dielli ka harruar

të kthejë rrezet e tij nga unë.

Kalojnë ditë,

muaj,

vite..
Shekuj do kalojnë,

dhe ai,
përsëri do harrojë

të kthejë buzëqeshjen nga unë.
E unë,

përsëri shumë ftohtë kam
Ku je ti diell?                                                                                                                  

 

MOSHA “XXL”

 

Kur këmbët e mia

të ndjejnë të parat dridhje

dhe nuk kanë dëshirë

për të më marrë rreth botës,

atëherë unë do të pushoj.

 

Me  mendjen time të hutuar

që udhëton në kohë

në mbretërinë e kujtimeve,

tejkaloj horizontin e moshës së jetës,

bëhem pak “e çmendur”

por, me një buzëqeshje të madhe

dhe e kënaqur nga kjo Botë.

 

DASHURI E ËMBËL

 

Dëshiroj të jesh këtu ..

Dashuria ime e ëmbël,

përkrah meje,

e, të shoh në sytë e tu.

Dua të humbas në botën tënde,

..në timen…

në botën tonë.

           

Një kordë e zërit që ngrihet,

një psherëtimë e lehtë ..

më bën të vallzoj,

një frymë e nxehtë

më ngroh lëkurën,

ndërsa një re

kërkon të më burgosë.

 

Mendimet e mia ..

fjalët e mia,

dhe dora ime,

dorën tënde shtrëngon,

për të dëgjuar pulsin

në zemrën tënde.

 

E ndjej frymën tënde të ngrohtë 

në fërkimin e butë të lëkurës,

prekur nga buzët e tua të kuqe flakë

që më puthin lagësht.

E, ti,

ndjen  emocione e,

të shpërthejnë të dridhurat

në një të pafundm përqafim.

 

Dua të jemi së bashku

prapa kësaj dritareje të hapur

për të shikuar jashtë gjithë botën,

e, rreth nesh,

vetëm festë dritash dhe ngjyrash,

të ketë.

 

Dua të shtrëngoj fort rreth vetes,

sepse të dua Dashuria ime e ëmbël.

 

PORTAT E SHPIRTIT

 

Nëpër sekrete
fshihen çelësat
për të hapur dyert

në lidhje me shpirtin.

 

Ndjekim ekuilibrin
në përputhje me universin
për të shkuar
sipër shiritit në ngjyrë blu në vjollcë.

Të arrijmë në portat e shpirtit
e, kurrë nuk kthehemi pas.

 

E pasuksesshme
përpjekja ime,
për më tepër,
rruga ime e padukshme duket
kur flas,

vetëm për dashurinë.

 

ANIMA

 

Vuaj,

por mos m’i digj dëshirat
shpirti im!
Deri sa thembra e Akilit  

të gjejë një mbështetje
brenda dashurisë time
që lufton mes dyshimit dhe vuajtjes,

a mund të mbështetem

në ndihmën tënde perëndi?

Ah, shpirti im,
mes hemisferave,

që më shtyjnë tek ty
janë vite, shumë vite largësi.

Përballe meje shfaqet,

diçkaja e panjohur

për mua dhe gjithkënd.

 

Gjithçkaja që, muzikantët,

nuk mund ta përshkruajnë dot në muzikë

por, që tingull hyjnor është.

Atë, që piktorët,

nuk mund ta penelojnë me ngjyra

por, që ngjyrë është.

Ky është çasti,

ku ti shpirt,

më fal gjithçkanë dhe asgjënë.

 

VARGU I POETIT

 

Shpesh,

shumë poetë përdorin fjalë,

për të thënë

diçka aq të thjeshtë.

I marrin mendimet

kalojnë gjatë kohë

për një rimë

për të bërë një këngë,

një poemë

me muzikën e fjalës.

Unë jam duke kënduar

Për ty, kam shkruar një këngë,

për të qenë i sigurt 

Për atë që do të them.

Më lër të fluturojë për në hënë,

më lejo të luaj në mesin e yjeve.

Më lejo të shoh

nëse është e njëjtë

të shkoj në Jupiter apo Mars.

Me fjalë të tjera, kap dorën time!

Me fjalë të tjera, dashuromë, Puthmë!

 

Plotëso zemrën time me një këngë,

dhe bëj që të këndoj shumë e më shumë.

Ti je gjithshka që Unë kurrë s’e kam pritur,

ku lutem me adhurim.

Me fjalë të tjera, bëj të jetë e vërtetë!

Me fjalë të tjera, Të Dua!

 

ATJE JAM DHE UNË

 

Ndonjëherë,

shoh në horizont…
e, vështrimi

shkon në pafundësi.

 

Ndjek lojën e reve

me kohën
që luajnë aq përsosur.

e, në skajin më të largët,

atje jam unë,

tek flladitem me një pulëbardhë.

E ti jetë ku je?

 

KUSH JEMI?

 

-kush je ti ?
 
dhe unë …
 
-kush jam?
 
… nëse
simfonia e përjetshme e jetës
të ngjall dyshime të dëgjimit,
dil në ballkon!
Bërrtit,

ulërit

sa kraharori të çlirohet!
Nëse shikimi të vështirësohet,

mos shiko atje

ku nuk dëshiron të shohësh!!

 

ËNDRRA IME E BUTË

 

Ëndrrat e mia të buta,
po pyesin natën:
-A mundesh dot

të më bësh një ëndërr të lehtë
dhe brenda ngjyra-ngjyra?

Nën heshtjen blu
ëndrra, kërkon të përballet me zërin
të luajë me duart.

 

-Ëndrrat e mia të buta,
mos kërkoni më shumë gjatë natës,
mos u bëni maniake të hyni kudo,
më lini të qetë në ëmbëlsinë hyjnore,
më lini vetëm,
imazhet e errëta m’i largoni,
ditën lëreni të vijë e bukur!

E unë,

nuk mund ta ndal

këtë pushtim ëndrrash.

 

SHKALLA E JETËS

 

Ri-ngjitje në shkallë,

nga ku rashë,
e pasigurt shkumëzoj,

frymoj.

 

…Sërisht mundohem të ngjitem
bashkoj me lotët e mi

edhe djersën e përvuajtur..
si një lule mes tufë lulesh,
lirinë e thjeshtë dua të gëzoj.

 

Shfaqjen e pabesueshme

nga lart e vështronin
qeshnin,

talleshin, dhe
bisedonin:

-Përse lodhet të ngjitet?
(për t’u ngjitur në një jetë

që nuk ekziston?)
-shpenzime për një lumturi,

po ku është ajo?

 

Përpjekje të vazhdueshme bëj
që nga rënia,

në ri-ngjitjen e shkallës së jetës.

 

AKOMA TË DUA

 

Zëri yt
fryma jote
përballet me mua…

Drita jote,

hija jote
gjithçka jotja

më bën të humbas frymën
më bën të dridhem.

 

E gjithë kjo

më ka bërë mua
të bie në dashuri me Ty
që ditën e parë

kur unë të pashë ..

 

Ti,

gjithmonë më ke dashur…

dhe Unë
të Dua ende

Dashuria ime!

 

INDIFERENTE

 

Unë mund të bëj si çdo natë:
Të vishem me indiferencën time,
duke vallëzuar zbathur
me këmbët e vogla

përgjatë rrugëve

për të harruar.

Në mes të pirjes së duhanit

dhe e vetmuar

hyj në nostalgji.
Trëndafilat e rremë

dhe serenatat

më shikojnë habitur.

 

Por sonte, unë shtroj si zakonisht

velin e freskisë.
Heq nga fytyra trukun e konsumuar,
nga një ditë e lodhshme,
e, përballem me një teatër imagjinate

në pasqyrë,
ku spektaklin,

vetë e duartrokas.

Në sfond

është një himn injorance

që më shoqëron.

 

Sonte,
dua t’i mbaj hapur sytë e mi

në qiell,
dhe ende besoj

se yjet me shkëlqim në lëkurën time
nuk janë vetëm një pasqyrim
por diçka që prek.
Një magji

që rreh midis gishtave.

 

E brishtë

duke e thyer rutinën

me një lotësjellës,
ti vjen kaq i fortë,

por si një zemër

që di të fluturojë.
E, më ngre aq lart..
në hënë me çon
dhe përtej universit.

 

Sillem me ty

si gruaja që shpirti të dëshiron,
tepër romantike,
e, ëmbël të bie

në prehërin tënd,
dhe përsëri të djeg

me dashuri.

Lexoj të vetmen poezi

të shkruar në sytë e tu.

Gjendem në horizont,
konfuze

me të mira e të këqija.

Të qaj me lotë të hidhur
nga aq shumë helm

që del prej shpirtit.
Dhe në duart tua

të mbetet vetëm hiri im,

hiri i ëndrrave të mia.

 

AGIMI VJEN SËRISHT

 

Fshehur mbaji o muzg
trëndafilat e kuq!

Dhe lulet e tjera
në sy mos t’rafshin më!

 

Agimi sërisht
plot freski do t’vijë…!

 

EMOCION

 

Qaj dhe qesh

për të njëjtën arsye,
emocionet e mia

ende bëjnë beteja në zemër,
elektrizimin e ndjej

ende brenda meje.

A thua jam kaq shumë emotive?

 

Koha, ka lënë gjurmë tek unë.
Ëndrrat, që galopojnë

me trokthin e kalit
dhe plot imagjinatë.

 

Koha ma vret emocionin
por, emocionet,

nuk duan të dëgjojnë.
Vetëm pas kësaj beteje,

vjen ndalesa e zemrës.

 

Mëngjesi, humbet ngjyrat e tij..
Muzgu, pret një natë..
Dielli, nuk ndihet më ngrohës..

Por, nëse zemrën e mbush me ëndrra,
nëse fluturon e merr fantazi,
atëherë, jeta është plot me ndjenja

emocion dhe adrenalinë.

 

PULËBARDHA

 

Nëse do mendoja të lundroja në det,

në mënyrë që të marr shpirtin tënd
e të bie pikiatë në mendimet e tua,
sigurohu se këtë do ta realizoj.

E, do të ishte një çast i madh.

*
Përvjedh fytyrën tënde,

si e bardha borë
e, brenda shpirtit tënd hyj

e, nuk dua të largohem.
Emocionin tim,

ndjenjat e mia,

dua aty t’i rrënjos.

 *
E kam fuqinë

për të dhënë një buzëqeshje..
e kam forcën e një përqafimi
nën mbulesë ngjyrë vjollcë,
që mban ende aromë

nga indet e tua dhe të mia,
ngjyra dhe aroma të zgjedhura për ne..
gjithë botën,

me një fluturim të bukur pulëbardhash

ta përshkojmë..

*
Me Zotin tonë takohemi,

dhe jemi të lumtur ..
ka aq shumë bukuri,

ashtu si një pulëbardhë ..
e bëjmë fluturimin tonë në det,

dhe shikojmë nga lart ..
*

Ja, tani, ta dërgoj një puthje,

një buzëqeshje llamburitëse ..
dhe ti .. që dëshiron të më kapësh

në fluturim …!

 

NË ËNDËRR

 

Shtrirë në krevat

fle e përhumbur…

e, një zë më vjen papritur,

dikush po qan.

I çel sytë, por,

zërin e dëgjoja sërisht.

Qan e ulërin i mjeri..

Ç’të jetë vallë thashë.. ???

Prek faqet,

janë të lagura….

ç’të shoh?

Janë lotët e mi.

Kuptoj që ai zë jam unë

e, qaj me ngashërim.

Ai zë është shpirti im

që pret jashtë trupit tim

për t’u futur brenda sërisht.

 

E mora,

e vështrova me habi

-Ç’doje që jashtë dole??

Më pas, më tregoi një histori

ku shumë kishte vuajtur

dhe donte të ishte i lirë.

 

Ehhh..

për një moment mendova:

-E çfarë është jeta ???
Përgjigja ishte:

-Jeta? Është ajo pjesë ku,

disa luajnë

dhe disa rrinë,

disa qajnë

dhe disa qeshin,

por, disa vdesin për së gjalli

dhe disa jetojnë duke vdekur.

 

FRIKA IME

 

Dhe një natë tjetër pa ty…

Sa e frikshme kjo dhomë

mbuluar nga errësira mizore.

Po afron mëngjezi,

ufaa, sa me fat jam unë..

kaloi ajo pjesë që më tmerron,

nata….

Ditë e re,

rutinë e përditëshme

e, sërisht ty të kërkoj

nëpër rrugë, kudo…

…prapë nuk të gjeta.

Prapë erdhi Nata…

…sa frikë…

 

VALË ADRIATIKU

 

Në bregdet,

eci sa, vetë këmbët të ndalen.
Uji që vjen,

uji që shkon…
Vështrimin largoj në horizont
në kërkim të asgjëje…

Dallga,

sërisht vjen e shkon lehtë
Linjë e qetë,

pa fund…

Ngadalë rrezja e diellit

tretet në det
dhe vala që vjen,

puthet me valën që shkon…

 

MENDIMI IM

 

Është e bukur nostalgjia
kur, përmbi trupin tim rrëshket..
E ngrohtë dhe e lehtë

si shiu më puth

porsi Dimri i lë vendin Pranverës..

 

Sytë s’më çuditen
dhe ndërsa lotojnë
mendimet fluturojnë
drejt luginave të largëta
të gjelbërta që gjarpërojnë

trup kërrusur
në një buzëqeshje të hidhur 

që ngrin në fytyrë.

Por ndjenja e ëmbël është ende
në nostalgjinë time të pafund.

Mendimi im i rrufeshëm:
Je e madhe, vishu, dil,
Dielli akoma nuk ka perënduar…!