Cikël poetik nga Sabit Idrizi

Sabit IDRIZI

BASHKUDHËTARJA IME

(Gruas sime, Hajries, e cila po lëngon nga një sëmundje e rëndë)

Nga po resh gjithë kjo verdhësi

Mbi hartën e përhirtë të ëndrrave tua

Kur të pashë sot në mëngjes

Aty përpara Shtëpisë së Shëndetit

Thashë se nga vetura nuk zbrite ti

Po vetë kulmi i vjeshtës

Me atë shikim prej mjegulle

S’dija a po më luteshe për diçka

A po m’i shigjetoje vitet e mbetura

Ani

Le të ketë mungesë barërash

Mungesë filmash të rëntgenit

Shkelje betimesh të Hipokratit...

Ne do të shkojmë prapë tek doktoreshë Mevlydja në Shupkovc

E ta marrim edhe pak melhem shpirti

Që t’mos na pëlcasë kjo ditë këtu

Ndalja nuk është rrugë

Bashkudhëtarja ime prej ëndrrash

E ne kemi për të shkuar diku...

Mitrovicë, mars 2011

KËMBIMI

Me një kavanoz zorrë në dorë

Trup i bie Prishtinës

Më prinë përpara shpresa

Hallet m’rëndojnë shpinës

Diku te “Bill Klintoni”, më thonë

Është laboratori “Shpresa”

Aty ku dritëson dielli

Aty ku veson vesa

Kërkoj dhe e gjej “Shpresën”

Hallet m’rrinë karshi

E jap një grusht lekë

Marr një kumt të zi

Prishtinë, maj 2011

KËRKOJ FALJE

(Gruas sime Hajries, në dymujorin e vdekjes)

A të kujtohen ato ilaçet që t’i përmendja përditë

(Aty tek shtrati i dergjës)

E që po vononin të na vinin

Nuk kanë qenë ilaçe

Kanë qenë përpëlitjet e mia të fundit

Përpara se t’ia dorëzoja qiellit

Flakën e shkrumbimit tim

Mitrovicë, më 1 shtator 2011

SINJALE TË MJEGULLTA

Unë të flisja për arritjet e mëdha në Shkencat e Mjekësisë

Ti e haje shtatin nga dhembjet e padurueshme

E diku nga pellgu i thellë i verdhësisë sate

M’i dërgoje do sinjale të mjegullta

Që t’i deshifroja prometheisht

Ç’po ndodh kështu me këtë shekull të ri

Që po sqepton kaq pamëshirshëm

E s’po ngopet mëlçi

BUZËQESHJE E VYSHKUR

Më së shumti më dhimbseshe

Kur shtërzoje me krejt fuqinë e shpirtit

Për ta pjellë një buzëqeshje të vyshkur

FALJE-MARRJE

Kur hoqën dorë të gjithë mjekët

(Kemi arritur shumë në Shkencat e Mjekësisë, s’ka fjalë!)

Ajo m’u dorëzua mua

Dhe Krijuesit të Madhërishëm

Unë për vete

(Me pafuqinë time prej vdekatari)

S’lashë ilaç pa trilluar

S’lashë guri pa rrotulluar

Që t’ia falja bile do pritje

Kurse ai...

Krijuesi i Madhërishëm

(Që s’ka çka s’ka)

Pse ia mori të gjitha përnjëherë nuk e di

BISEDA E FUNDIT ME TË

Kësmet

Posa t’ia japë syri i pranverës (më tha)

Do t’ia nisim shtëpisë

Po (ia ktheva) do ta ndërtojmë një shtëpi të re

Ndoshta deri atëherë (vazhdoi ajo me gjysmë zëri)

Do të punësohet bile njëri djalë

Po (ia ktheva, i bindur se po e gënjeja) do të punësohet njëri

Posa ta ndërtojmë shtëpinë (i shkëlqyen sytë nga gëzimi)

Do t’i marrim dy nuse të mira

Po (ia ktheva) do t’i martojmë të dytë përnjëherë: Ramadanin dhe Liridonin 

Do të na mbushet shtëpia plot me nipa e mbesa (u fundos ajo krejtësisht në pellgun e ëndrrave të veta)

Ani kur të na vijnë edhe ata të Linditës, të Albanës...

Po (ia ktheva) do të... (dhe dola jashtë e ia plasa vajit)

Kur u ktheva sërish në dhomë

Ajo tashmë ishe nisur pakthyeshëm

Dhe po fluturonte drejt yllit të vet

Në dy pika loti të kristaltë

Që ende po rrëshqisnin ngadalë faqeve të saj të vyshkura

Po fundosej qetësisht një anije me ëndrra...

DORËZOHEM  

Ndonjëherë kur të kesh kohë me bollëk

Ktheji sytë edhe kah fëmijët e mi

E shihi si vdesin nga dash (uria)

Të lutem shumë atdhe

M’u hëngër mëlçia

Nuk jam më Promethe...