Reshat Kripa: Letra e pajtimit

Reshat Kripa

LETRA E PAJTIMIT

Letra vinte që nga larg, prej andej ku kish mërguar,

Mbushur plot me lot e vaj, nga një zemër  copëtuar.

Zemër copëtuar vajze, vajze vjeç gjashtëmbëdhjetë,

Ende nuk kish lulëzuar, ende nuk kish hyrë në jetë.

Ti je babi më i mirë, si ty nuk gjejmë në botë,

Kam një mall e një dëshirë, nga syt më rrëshqasin lot

Ti me motrën rri i vetëm, unë me mamin dhe vëllanë,

Pesëmbëdhjet vjet kaluam, të ndarë edhe mënjanë.

Eja babi, fale mamin, dhe ajo të fali ty,

Që të mbajmë kokat lart, të mos na qeshë njeri.

Ne e dimë sa na do, edhe ne shumë të duam

Eja, eja të jetojmë, në familje të bashkuar.

Unë ende jam e vogël, s’i kuptoj hallet e jetës,

Po kërkoj si nëpër tym, që të gjejë të vërtetën,

Mamin, babin edhe mua, bashkë  motrën e vëllanë,

Po të lutet zemër-vogla, eja që të rrimë pranë!

Babi letrën e lexoi, goja nuk i fliste dot,

Hodhi syt nga vajz’e madhe, syt ishin mbushur me  lot

Hodhi poshtë paragjykimet, të kaluarën harroi,

Hodhi poshtë thashethemet, tok  me vajzën fluturoi

Dhe një jetë të re filluan, të bashkuar si dikur,

Prindër bashkë me fëmijë,  për të mos u ndarë  kurrë!

Të mos kemi më në jetë, kurrë mos pafshim në botë,

Një familje ndarë dysh, një familje mbytur lot!