Vaso Papaj: Rrofsh Durrës!

Vaso Papaj

Rrofsh Durrës!*

I pashë turistët.

Zbritën tek  porta e kalasë,

mes vapës në shkallinat e amfiteatrit antik,

atje ku luftohej dikur.

Në vëndin nga vinin ata,

                                 atëherë nuk  kish asnjë burrë.

S’ e di nëse duhet të kem turp apo të krenohem,

por gjithsesi,

        me korin e durresakëve të mi do të bashkohem

dhe do të thërras: Rrofsh Durrës!

Do të vazhdoj të shijojë  peshkun tek Liali në Currila

Të pi raki me qofte, ndanë Portit, te klubi i Kabilit

Kafenë me shokët e fëmijërisë tek Kajzeri nga Vila

Tek Dyqani i Luleve të dëgjojë barcaletat e Fadilit

E të jetojë akoma kohën mes urrejtjes dhe idilit,

duke thirrur: Rrofsh Durrës!

Torra veneciane

                 sonte tregon histori me të njejtën hënë.

Histori e largët me polake...

Këtu e takova atë turisten flokëverdhë lozonjare,

                                               pikërisht,

dhe këtu këmbyem atë, puthjen e gjatë shqiptare.

E ndërsa  më thoshte  me zë të ulët:

“Pushimet mbaruan, po kthehem”,

shallin e najlonit më la në dorë...

Sa trishtim të mbetesh  me një shall në vetmi!

Një shall,

përkthyer në njëzet vjet qeli.

E prapë të vazhdosh të thërrasësh: Rrofsh Durrës!

Dua të kthehem përsëri tek Sefer Efendiu

Të shoh shtëpitë si kuti shkrepsesh.

Po humbin nën hijen e shumëkatsheve.

E të kujtojë oborret, portat e hapura,

                                     muret me gastare

Dacët pehlivan mbi ta.

                                     Jepnin shfaqje pa pare

Lulet e shegës, jaseminët, karaifilat ngjyrë gjaku

“Mirmëngjeset” dhe “si u gdhitë” të lira fare

Në fund, nënën me fshesë  tek pragu…

Dhe prapë të thërras si durrësaku: Rrofsh Durrës!

Dhe do të shkojë, do Zoti, një ditë atje

Do të shpie në Poloni perëndimet e tua tërë zjarr

Aromën e molusqeve të Kallmit

Edhe atë do ta shpie në Varshavë

Me vete, tërë betimet e rinisë do të marr.

Dhe lakuriqësinë e saj,

                     që akoma më rrëshket nëpër  damarë.

Bashkë me shallin, natyrisht,

bashkë me njëzet vjet qeli.

Dhe do të uroj nga larg përsëri: Rrofsh Durrës!

E ndërsa, grupi i turistëve largohet,

dy gjimnazistë, në galeri, te kisha e Shën Stefanit

këmbejnë ndoshta puthjen e parë...

Ç’ puthje e gjatë!?...

Janë shqiptaaarë...

Sa shpresoj që historia mos përsëritet!

Por as mos u harroftë,

tragjedi apo komedi qoftë

Dhe vazhdoj të përsëris me zemër: Rrofsh Durrës!

*Ia kushtoj maturanteve të shkollës Gjergj Kastrioti

në zemër të qytetit. Kanë nevojë të njohin histori

të tilla e prapë ta duan qytetin e tyre.

Zbres...

Zbres nga qafë e Llogarasë

Me malin rrotulluar

M’ dukej sikur atje  lartë

Zotin e keshë qafuar.

Ika  Zot, nuk dua frone

Po  zbres  poshtë në det

S’dua t’ jem një Al Kapone

Jam vetëm poet.

Dua det, ta çaj me krahë

E mbi rërë të zhgërryem

Atje lartë ka vetëm gjah

Gjahun kam urryer.

Ah moj rruga dredha-dredha

Lavire  me  naze

Një here zbrita, zbritur mbeta

S’doja kamikaze.

Zemër,  Zot, ti më ke falur

Shpirtit  m’i dhe  paqe

N’ rrugën tënde s’kam të ndalur

Por pa puthur faqe.

Ku po shkon Martin?!...

I zbehtë e me mëndje mpirë

Ku po shkon kështu Martin?...

Në buzë një qeshje naive

Në sy, për çdo gjë, dyshim

Çfarë kërkon të dish ti sot?

Merr  besniken, çifteli

Dhe këndo, këndo me lot

Kënga është një hajmaili

Ja, lotove buzagaz

S’ pyet njeri për lot rrëke

Dhe dëgjo, për asnjë çast

Mos kujto  kohën që qe

Edhe ty do të t’ thërras

N’ recitim,  farsa e re.

Moshatarë , Martin, si ti

Fluturojnë, nuk humbin rastin

Kërkojnë vetëm kënaqësi

Duan të gëzojnë veç çastin

Hidhu, shokët të thërrasin

Shkoji pas ritmit të tyre

Nëpër pub-e ëndrra ngasin

Sonte duken porsi yje

Ku po shkon kështu Martin?...

Në u lodhe, kurrë mos fli

Zer këndo një këngë, çfarë pret

Me besniken çifteli

Edhe ty po të thërret

Farsa e re në recitim.

Ecën  koha, mos dremit

Qetësia është vrastare

Është e shtrenjtë edhe një ditë

Ndryshe prap’ kthehesh në male.