Qamil Foniqi: Kur viti fillon me shqetsim

Qamil Foniqi

KUR VITI  FILLON ME SHQETSIM

ZOTNAT  HELENË

Njëmijë herë po deshe coptohu

Në grimca tundu erërash

Digju  n’farkim  mekatësh

Lojërave prallore

Në hirësinë e lutjeve

Njëmijë herë po deshe coptohu

Bëju thermi universit

Nëpër hallkat  e ngjitura  epokave

T’shpërthesh , shkëputur  rrethimit

Mbi  betejën e  ëndrrave

Njëmijë herë po deshe coptohu

Etjës së çmendur n’kalerim

Shterri  edhe detrat të mundësh?

Së zotnat  Helenë kurr s’do arrijnë

Ilirikës  të ia fusin flakën

ATDHETARËT  E  MI

Si  të ikemi nga kjo kohë

Kah t’ia mbajmë

Tej gurit  themeltar

Ç’ti bëjmë besimit, lidhur për të,

A jemi larg frikësimit

Dhe shpërlarjës që s’falë

Në luftën e grindjeve

Ëndërrat ende na shetisin universit

Shtratit me gjum  t’zorshëm

Rrethuar   syrësh

Ankthit rebelues që na ndërsën  thyrje  kokash

E  vetës i kërkojmë trimeri  në log  mundimesh

Pastaj serish  rrugëtim, rrugëtim

Nga fatët që trokasin  kryeneqsisë sonë

Me kujtimet që na ecin larg

Dhe shpalosën rrefimit

Së t’falur nuk erdhem në kët tokë

Ku shprushët  gjaku mbi arkitekturën

Ballkanikës    ILIRIKË

(Janar, 2011)