Poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Zjarr zemre

Me gur godas  dritën e rrugës.  

S’ e dua më, në djall të shkoj .     

Dua një dush nga drit e hënës, 

nga gjum i dimrit të më zgjoj.    

E mbyllur do t’i mbaj kujtimet

e dhimbje vetes  s’ do t’ i shtoj

Ti botën mbylle  brenda syve.

Në  syt’ e tu  unë  ta kërkoj

 Se  syt’ e  tu  i kam si qiell.

Liri  kur dua, atje humbas.

 Po sonte portën mbylle, mbylle!

 Kushdo, sido që të trokas.

 K’të zjarr që kam në zemrën time,

 ta mbaj këtu, ta ndaj me ty

 E errta  rrugë pas portës sime,

 të mos na ndaj kurrë ne të dy.

Seç  po lodron në mure,.. flakë

E ndezi shkrepsja-zemra jonë.

 Ca ujq të çmendur  në oxhak,

 duan të shuajn ëndrrën tonë.

Dhe flakët nëpër mur lëpihen.

E  ngjiten lart  nëpër  oxhak.

Të çmendur ujqit seç përpihen.

Në xham trokasin dy trumcak.

Ky zjarr që kam në zemër  vlon.

 Ta mbaj këtu, ta ndaj me ty.

 E errta  rrugë pas portës sonë,

 të mos na ndaj kurrë ne të dy

Pas portës, tak-tak

Me dallgë, me re, një ditë, pa gdhirë

Pa shokë ,me shi, me supe të mbledhur

Me qiell pa zogj, memec , të ngrirë

Të botës rrugë zura, jasht duke fjetur

Me vete një këngë të qepur në zemër

Dhe një trast’ të rënduar,  ëndrra plot

Kisha duar si flatra, po kisha dhe sedër

Porositë e nënës: Të na vish motmot

Dhe brenda meje një plagë e hapur

Që  lash dy pleq  nën të vjetrën çati

E  humba rrugëve, vetminë duke patur

Veç  hënës  e diellit, s’m’u bë mik njeri

E befas një natë edhe buzët i humba

Dëshira symbyllur atje do më çonte

Pagova një puthje, tërë natën një rumba

E mbetur pa shije, dhe  hija vajtonte

Po zemra ime na ish plagë e hapur

Prap do ta shkelte tokën e shenjtë

Atë që përkundur sa herë më kish mbajtur

Atë që me mua kish aromën e njejtë

Ndërkaq  ca tinzarë kishin çvatur oborrin

Oborrin e ëndrrave, më hyri  maraz

Dhe ika, mbuluar  me djersë kraharorin

Po portën e putha, nuk desha t’  trokas

Dhe  hapat më çuan te bregu, te rëra

Ndërto sa të duash,kështjellat bien prap

Rininë kisha lënë nëpër rrugët e gjëra

U ktheva rrugicave, u ktheva me vrap

U  ktheva atje, te foleza e vjetër

Si zogu shtegtar që kthehet  në Mars

Dhe nisa trokitjen te porta paemër

 Sado fjal’ të hidhura të kishte nga pas…

Po le të kishte  të hidhura fjal’ nga pas

Unë nga e para  do ta nisja  prapë

Nuk kisha tashmë asgjë ç’ të humbas

Do t’rrija pas portës, do të bëja tak-tak

Poezi e vonuar

Sesi më erdhe ashtu papritur 

S’ e di ç’ të solli, vërtet  s’ e di

Kur gjumin desha, kisha dremitur

Natën më ndrite si një qiri

Dhe unë të mora, në shpirt të futa

Më dhe gëzim, më dhe hare

Ti qe një lule, un’ të këputa

Po shpesh më ngjaje me një rrufe

Të përkëdhela dhe t’u dorëzova

Ti forcë më dhe, më le të ri

Me ty në buzë ngado që shkova

Si rreze dielli kur bie shi