Poezi nga Qerim Zogaj

Qerim Zogaj

 

 

SE DIJA

(Poetit:L.Z.)

 

Se dija pse udhëtoje aq

gjatë

Nëpër lumenj, detra,stinë

Nëpër këngë

Me shami fshatare nëpër fjalë

E djersë

Për bukurinë e gërshetit

Naiv

 Se dija pse u mundove e

Udhëtoje aq gjatë

Ishe i humbur,kishe brenga,

Apo fat.

 

Dikund nëpër pluhur

Motesh..

E lëndinave me lot

Malli

Ecje ,pas zjarreve te

shuara

Asgjë e mbetur, as hiri për

Gjurmë

Nën shira motesh,loznin

Fluturat

E ti me kujtimet rrije si

Fëmijë

Nën pemën tënde të

Purpurt

 

Se dija...

Pse udhëtoje aq

Gjatë

E të mos ndaleshe në secilën

Fjalë

Bukuria dhe dhembja aty kishin

Fundin

Apo vetëm deshe te qesheshe me

Gjatë

Me rininë naive kur

Ecje

Si hënë e vetmuar netëve të gjata

Mbi fshat

S’të gjej

 

Në udhëtim

s’ta gjej hapërimin.

 

Në ëndërrim

s’ta gjej shikimin.

 

Në lum

s’ta gjej lotin!

 

 

Në mes nesh

 

Në mes nesh,

heshtje stinësh.

 

Në mes nesh,

netët pa gjumë..

 

Në mes nesh,

lule dëbore.

 

Nëse një ditë ne jemi në mes,

mesi do të jetë vetë dielli!

 

 

Më kërko

 

Nëse me kërkon,

më gjen në blerim fushe.

 

Nëse stinët janë të djegura,

më gjen në cicërimë zogjsh.

 

Nëse kënga shuhet deri ne fund,

më gjen vetmitar i urtë.

 

Nëse udhët të qojnë kah lindja,

më gjen në thellësinë e mesit të premtuar.

 

 

Vjeshtë e vonë

 

Mbi gjethe vjeshte prisje si në ëndërr

Se hapat dhe frymëmarrjen ia njihje

Shikimi krejt i humbur ledhaton

Perënditë  që sot janë bërë lule vjeshte.

 

Duart e përzgjatura pas flokut tënd,

dhe ashtu kurrë se ke arritur vetveten

një rreze që doli këtu, mbi katund,

më çmallë me bukurinë e Eliesës.

 

Kjo udha ime s’di se si më humb,

pas më mbetet dielli sapo të lind.

Dhe, kudo me mbeten kujtimet për stinët

në buzëqeshje vjeshta ruan fshehtësinë.

 

 

Një ditë me shi

 

Deri sa jashtë binte shi,

shikoja nga dritarja e dhomës sime.

Xhami i thyer në formë konike,

sa vija  kalojnë në këtë sfond gjeometrikë

dhe nëpër format e figurës tënde,

në këtë vjeshtë plot melankoli.

 

Erëra mashtruese kraharorin ta ledhatojnë.

Me shkrumbin e verës pije ujë në shuplakë,

nuk shkon edhe  shumë kohë - ndalet kjo vapë,

në xhamin e thyer stinët rrinë lakuriq.

 

Nga krama e shpendit ndjelljakeq,

vijnë rrugë te panjohura si ankth.

Vreshta si në përrallë,në shpatije plot re( me dy gishtrinjë )

Dhe këputet  ndonjë hardhie...

një ditë të gjitha vdesin nga xhelozia.

 

 

KOSOVË LULE

 

Asnjë gjeografi ,Si e jotja

 Jo…

Asnjë lashtësi,ecje

asnjë e sotme, si e jotja

Jo…

Asanjë hile, lakmi,

asnjë lojë-djallezi,si

ndaj tej,asnjë

Jo…

Asnjë qëndresë, dhëmbje,

 asnjë dashuri-liri, si e jotja

Jo…

Asnjë begati e fshehtë,e hapur

asnjë heshtje,fjalë,

asnjë ëndërrë, si e jotja

Jo…            

 

Kosovë lule,si asnjë tjetër

Jo…

Vdekja ime e lindur

 

Kosovë gjeografi

Parajs e Diellit

    

       

Djepi nën lot

 

Male më shtat pa fund

Drunjtë te ri, për lindje, djepa.

Dhe drunjtë të vjetër

Për netët e ftohta dhe vdekjet.

 

Sa errësirë në thellësitë,

Për të udhëtuar në

largësitë tona, të afërta.

Sa shumë kujtime dhe  varre.

 

Fëmijët përkundeshin

Në djep druri, në djep dhembje

Nën lot...

Kosova të gjitha i bënte pranverë

Blerim, lule, ecje.

 

Sa larg, sa afër, djepi

E varri.

Ky ishte emri yt

O, njeriu im

Kosovë.

 

 

Ka ditë

 

Ka ditë,

kur bënte kohë e mirë.

Qyteti sot, i vjetër më vinte në shikim.

Me bëhet siku  se  njoha fare,

dhe, ngadalë të gjitha i harroja.

 

Ka ditë,

kur me shirat vijnë ëndrrat.

Përtërihet kujtimi për ty,

Unë të pres gjatë … dhe ti,

sigurisht se do të vish!!! 

 

Ka ditë,

kur të dua vetëm nga larg.

Dhe të lutem mos u kthe,

në zbrazësitë e netëve.

Vetveten kam humbur kaherë..

 

 

Pjesë Dite

 

Si mjegull e bardhë

që pa pritur ngrihet,

 

 Mbi lumin e qetë

 në kthjelltësi.

 

Nga heshtja jote vjen,

thellësi e blertë e fjalës së pa thënë..

 

Nën duar të ftohta,

a ruhen belbëzimet e stinëve?

 

Se zjarri zë e fiket,

në ëndrrat e verës shkrumb.

 

Si gjethe lulesh këputje

bukurinë e secilës ditë.

 

Në zemër unë ruaj një diell

që nuk vdes, nuk shuhet, nuk ikë.

 

Unë, dua te bëjë dritë,

sa herë udhëton, nëpër hije vjeshte,

 

Kur dielli do vdes në perëndim,

më shumë shkëlqen e më i zjarrtë,

 

Behët  në zemër Dielli Im.

 

 

Një Ditë

 

Një ditë,

kur do të pishë në gotën

e thyer,

ti do të qeshësh më gjatë se

herëve tjera,

Për fillimet,fundet,për verën

që s’ka

ngadal e bukur njerëzit pinë

vetveten,

Qe u ka mbetur edhe aq pak..

 

Një ditë,

kur ëndrrat e përrallat ti

gjesh shtruar

si gjethe vjesht

Ti do të qeshësh më gjatë

Se herëve tjera

Me shpendine panjohur,

Që të rrije në krahëror filli

Kat

Me copa reshë nën sqetull.

 

Një ditë,

Ti do të qeshësh më gjatë se

Herëve tjera

Loti pikon në gotën e thyer të

Verës,

Bari do te jetë rritur i tëri

Ngjurë vjeshte.

Shikimi te tretë te guri i

 Harresës

Mbuluar me kujtime barë e

Furtunë.